به گزارش خبرگزاری موج، چند روز پیش و در خلال رقابت‌های دوومیدانی داخل سالن استانبول ترکیه مریم طوسی رکورددار دوهای سرعت ایران در دوی ۲۰۰ متر این رقابت‌ها شرکت کرد و با زمان ۲۴.۷۰ در جایگاه دوم قرار گرفت.

مسابقه های دوی ۲۰۰ متر در رقابت‌های سطح اول دوومیدانی داخل سالن یعنی قهرمانی جهان برگزار نمی‌شود و ماده رسمی این مسابقه‌ها نیست و فقط در رقابت های جایزه بزرگ در جهان برگزار می‌شود. رکورد دوی ۲۰۰ متر داخل سالن بانوان ایران در سال ۲۰۰۴ و با زمان ۲۵.۳۶ توسط مائده چاووشی‌زاده ثبت شده چرا که در آن زمان هنوز این ماده در رقابت‌های معتبر جهان دوومیدانی برگزار می‌شد.

با این حال دوی ۲۰۰ متر داخل سالن به مانند ماده‌های امدادی ۴ در ۲۰۰ متر یا ۴ در ۸۰۰ متر که در رقابت‌های المپیک و جهانی جایی ندارد رکوردش ثبت می شود و حتی روی سایت فدراسیون جهانی هم رکورد سال ۲۰۱۷ این ماده وجود دارد. بنابراین از نظر اهمیت رکورد این ماده نمی توان ایرادی وارد کرد.

اما موضوع مورد نظر این است که آیا این رکورد قابلیت ثبت به عنوان رکورد ملی ایران را دارد؟ رقابت های استانبول ترکیه از لحاظ اعتبار در درجه بالایی قرارندارد و حتی فدراسیون هم در جریان این اعزام قرار نداشت. در روزهای اخیر هم فدراسیون اعلام کرده بود که فقط رقابت هایی که خودش مدنظر قرار می دهد و ملی پوشان را اعزام می کند از نظرش معتبر هستند.
مشابه این اتفاق در سال های اخیر در دوومیدانی ایران زیاد رخ داده است. دوومیدانی کاران با هزینه شخصی خودشان در رقابت های زیادی شرکت می کنند، رقابت هایی که از سوی خودشان انتخاب شده و فدراسیون گاهی حتی از رفتن آن ها هم خبر نداشته است و حتی شاهد این بودیم که با همین مسابقه ها دوومیدانی کاران سهمیه المپیک هم کسب کردند. زمانی هم که فدراسیون واکنشی نسبت به این رکوردها داشته دوومیدانی کاران معترض شدند که چرا رکوردهای آن ها ثبت نشده اما هربار این فدراسیون بوده که تسلیم خواسته ورزشکارانش شده است. 
بارها این انتقاد به روسای فدراسیون دوومیدانی وارد شد که چرا هیچ نظارتی روی این اعزام ها ندارند و به راحتی ورزشکاران با ادعایی که انجام می دهند راهی المپیک می شوند؛ رکوردهایی که نه در المپیک و نه در ایران بار دیگر تکرار می شوند. همه می دانند بسیاری از ورودی های المپیکی که برای دوومیدانی به دست آمده است در رقابت هایی قهرمانی کشورهایی مثل قزاقستان و ترکیه به دست آمده که کمترین درجه کیفیت را دارند.
باید به این نکته اشاره کرد که نمی توان این نادرست بودن رکوردها را به همه تسری داد بلکه برخی از دوومیدانی کاران با رکوردهای واقعی چنین ادعایی دارند هرچند در نامناسب بودن این روال شکی وجود ندارد.
با این حال باید رفتار دوومیدانی کاران در این شرایط تغییر کند و البته سازمان تیم های ملی چارچوبی برای ثبت رکوردهایی که ثبت می شود تعیین کند. با وضع قانون صحیح و البته اجرا کردن آن قطعا هیچ دوومیدانی کاری به خود اجازه چنین رفتاری را نمی دهد چرا که می داند چه واکنشی در انتظارش است.
نظارت کافی فدراسیون و البته رفتار درست خود دوومیدانی کاران قطعا به اصلاح این موضوع کمک می کند.