به بهانه روز خبرنگار
من یک خبرنگارم، ساده لوح نیستم...
نگذارید نوشته هایم مرثیه ای برای خوبی های از دست رفته باشد...
معصومه پاداش ستوده-خبرگزاری موج؛ من یک خبرنگارم ساده لوح نیستم...
نگذارید نوشته هایم مرثیه ای برای خوبی های از دست رفته باشد...
خانم!...خانم!...شما بازرسی شدین؟
از گیت رد شدین؟
کیفتون بازرسی شد؟
موبایلتونو تحویل دادین؟
دوربین چی؟چک شد؟
نه موبایل که نمیتونین ببرین تو!...
فقط کاغذ و قلم...فقط
دستور، دست ما نیست
اینها نمونه ای از حرفهاییست که یک خبرنگار به ویژه خبرنگار زن، در روزی که برای پوشش خبر سفر یک مقام عالی رتبه کشوری به استان رفته است، می شنود.
و چقدر سخت هست سال هایی که با عشق در این راه کار کرده ای
از جان و وقت و اعصابت مایه گذاشته ای
حرف های سرد از خانواده و دوستان و اطرافیان شنیده ای که خبرنگاری هم آخر شد شغل و وقتی برای پوشش یک برنامه در سطحی بالاتر از دیگر برنامه ها می روی
اینگونه برخوردها را
تحمل کنی....
مگر نه اینست که منه خبرنگار آمده ام تا حضور تو مسئول را به مردم معرفی کنم
تا بگویم که آقای فلان، امروز به شهر ما آمده تا روبان فلان پروژه که زحمات زیادی برای ان کشیده شده را قیچی کند
مگر نه اینست که اگر تمام روز من در کنار تو مسئول استانی و یا کشوری باشم تو حق ماموریت های آنچنانیت را میگیری و من فقط حق التحریرم را؟!....
پس این رفتارها چیست؟...
من باید گوشی تلفن همراهم، که ابزار کارم هست را تحویل دهم اما مهمانان اختصاصی شما با گوشی وارد شوند؟!...
باشد قبول، گوشی تلفن همراه را تحویل میدهم که اگر سوتی از شما دیدم نادیده بگیرم.
تا مخابره نکنم....
تا دیده را ندیده بگیرم
تا باز به جامعه امید و نشاط ببخشم
تا در سطر سطر اخبارم بنویسم هدف این آقا از سفر به این استان فقط و فقط افتتاح پروژه فلان و بهمان بوده است...
تا بنویسم مردم، مدیونید اگر فکر کنید در خلال این سفرها برخی مقاصد و اهداف شخصی آقایان هم رفع و رجوع می شودها...
نه هدف از سفر فقط و فقط بردین ان ربانهای رنگارنگ بوده است...
باشد برای پوشش برنامه ای که در ازای یک شبانه روز از عمرم از ساعت های زندگیم برایتان می گذارم در قبال حق التحریر کمی که دریافت میکنم حداقل به من احترام بدهید، عزت بدهید....
برخی آقایان همراه مسئولان که به استان ها و شهرستانها می آیند چنان دچار غرور هستند و به خبرنگاران استانی نگاه از بالا به پایین دارند که آدم دلش میخواهد همه دق و دلی زندگیش را سرشان پیاده کند...
من خبرنگارم ساده لوح نیستم....حرف من اینست آقای مسئول، خانم مسئول حالا که توفیق گرفتن فرمان خدمت به مردم را یافته ای قدری از مطامع شخصی خودت و اطرافیانت کوتاه بیا...
قدری به فکر اصلاح خودت و جامعه باش...
به خدا اینهمه حرص و طمع، اینهمه دستبرد به بیت المال عاقبت خوشی نخواهد داشت.
از آن روز بترس که تیتر رسانه ها، افشای پنهان کاری هایت باشد.
از آن روز بترس که اگر منه خبرنگار رسانه های مجاز اگر به دلیل شرایط کاری و رعایت خطوط قرمز و اخلاق مداری در رسانه ام، سوتی هایت را بازگو نکردم، رسانه غیرمجازی از ناکجا آباد تو را زیر ذره بین خود بگیرد، افشاگریت کند، آبرویت بریزد و در نهایت مردم را دچار یاس و ناامیدی کند....
جناب آقای مسئول محترم....جناب آقای و یا خانم دکتر، مهندس و...
برای مردم خدمت کن نگاهت رو به آسمان باشد مطمئن باش خدمت خالصانه تو را به اوجی خواهد رساند که هیچ کس را یارای پایین کشانیدنت را نباشد...
من یک خبرنگارم، در صفحه تقویم رسمی کشورم، لای انبوهی از وقایع و اتفاقات این ۳۶۵روز یک روز مال من است
۳۶۴روز مال شما، هر چه گفتید نوشتیم در این یک روز بگذارید ما حرف بزنیم.
۱۷مرداد متعلق به ماست؛ آنگاه که هم جنسی از ما، فردی از عاشقان قلم، خون خود را نثار را فرهنگ و اطلاع رسانی کرد
۱۷مرداد روز ماست
هر سال بزرگتر میشویم.
دردهایمان هم با ما بزرگتر می شوند.
شاید کارت های هدیه، تقدیرنامه هایی که به ما اهدا می شوند، لبخندی به لبهامان بنشانند، اما شادی واقعی را زمانی خواهیم داشت که هر چه در کارتان سرک کشیدیم، چیز پشت پرده ای نیابیم، آنگاه است که خیالمان راحت می شود که همه چیز امن است.
آنگاه هست که اگر گشتیم و چیزی نیافتیم دیگر تک تک موهایمان از فرط تاسف سفید نخواهد شد....
برادر و خواهر مسئولم، به کلید واژه «مسئول» بیشتر بیندیش
تو مسئولی و من یک خبرنگار...
من یک خبرنگارم، ساده لوح نیستم، نگذارید نوشته هایم مرثیه ای برای خوبی های از دست رفته باشد...
حالا که قراراست برگ های تاریخ، به دستان و قلم من نگاشته شود بگذار بهترین نویسنده باشم.
ارسال نظر