به گزارش خبرگزاری موج از اصفهان، حجت الاسلام والمسلمین محمد قطبی، در مراسم اختتامیه اولین مسابقه طراحی نشانه شهری حضور که در خانه صفوی اصفهان برگزار شد، اظهار کرد: در مباحث فرهنگی و فرهنگ سازی، یکی از روش های مرسوم در دنیا، استفاده از محیط است که ما آن را مدرسه محیطی می نامیم؛ به لحاظ اینکه انسان  به جز زمان خواب، در یک محیط و فضای بیرونی قرار دارد و این فضا، هر جایی پیرامون انسان را دربرمی گیرد.

وی گفت: اگر از ما بپرسند که در میان هنرها، کدام یک ضریب تاثیر بیشتر و موج آفرینی بالاتری دارد، از سینما نام می بریم، به لحاظ اینکه توانسته موج های جهانی ایجاد کند، ولی با بررسی هنرهای مختلف درمی یابیم این گونه نیست که سینما حرف اول را بزند.

حجت الاسلام قطبی اضافه کرد: ممکن است بالاترین تراکنش مالی در دنیا در سینما رخ دهد و یا بعضی از موج آفرینی های سیاسی از طریق آن شکل بگیرد، ولی در واقع هنرهای تجسمی که اوج آنها معماری است، به لحاظ طول دوره ماندگاری هنر، نسبت به سینما با همه قابلیت ها و ویژگی هایش در جایگاه بالاتری قرار می گیرد؛ مثلا قدمت اصفهان را از آثار و ابنیه ساخته شده در آن می شناسند، نه از سینما. کدام فیلم می تواند بعد از گذشت هزار سال هنوز موج آفرین باشد. حداقل اکنون وجود ندارد، بعدا اگر چنین فیلمی ساخته شد، خواهیم گفت که سینما بهتر است.

وی تصریح کرد: به لحاظ عاطفه و احساس و رویارویی، شما می توانید در کنار یک تندیس یا داخل یک ساختمان قرار گرفته و از آن حس گرفته و تاثیر بپذیرید، ولی سینما این گونه نیست. سینما هیجان لحظه ای ایجاد کرده و در یک فاصله زمانی کوتاه تاثیر عمیق می گذارد،‌ ولی دوام و طول تاثیر آن به اندازه هنرهای تجسمی نیست.

رئیس دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان افزود: هنر تجسمی از اشیای کوچک مثل نقاشی روی دکمه لباس و انگشتر تا عمارت ها و ابنیه های بسیار با عظمت را که در دنیا نمونه های فراوانی دارد، دربرمی گیرد؛ در حالی که اگر سینما بخواهد موج و هیجانی را به وجود آورد، حتما باید یک فیلم بلند و طولانی تولید کند. از طرف دیگر، هر کس که ذوق و سلیقه داشته باشد، می تواند به هنر تجسمی بپردازد، ولی سینما پیچیدگی های خاص خود را دارد.

وی ادامه داد: در هنر تجسمی می توان وقایع طولانی تاریخ را در یک قاب به تصویر کشید، مثل معراج نامه ها یا نقاشی هایی که بر دیوار قهوه خانه های قدیمی نقش بسته و وقتی به آن نگاه می کنیم، مثل اینکه در حال روایت یک جریان و سیر تاریخی است؛ ولی در سینما باید یک فیلم را از ابتدا دنبال کنید تا به نقطه پایانی آن برسید و همه چیز در یک فریم و صحنه نمی گنجد. در هنر تجسمی، تنوع رنگ متناسب با طبیعت و در سینما،‌ متناسب با نور شکل می گیرد، بنابراین هنر تجسمی نیاز بینایی انسان را کاملا تامین می کند. انسان می تواند ساعت ها به یک نقاشی یا فضای زیبا و حتی حک و برش روی انگشتر خیره شود، ولی لذت سینما به یک یا دو بار دیدن است و تکرار پذیر نیست.

حجت الاسلام قطبی اظهار کرد: در پیرامون ما، ابعادی که در فاصله های دور و نزدیک دامنه دید ما را پوشش می دهند، فضای آموزشی هستند و می توانند در وجود، اندیشه، رفتار، نگرش و تخیل انسان تاثیر عمیق و ماندگار بگذارند، تاثیری که به حدی ارزشمند است که می تواند در آینده اثری را به یک نشانه تبدیل کند؛ یعنی آنقدر با آن ارتباط برقرار کرده و برایمان نوستالژیک می شود و حس خاطره انگیزی ایجاد می کند که برای مثال، اصفهان را با یکی از عمارت های تاریخی اش می شناسیم. هیچ کجای دنیا را با سینما و تئاترش نمی شناسند. ممکن است مکانی را به دانشمندان، فلاسفه یا هنرمندانش بشناسیم، ولی آن نیز در دوره ای از تاریخ فروکش می کند؛ ولی در رابطه با عمارت های بزرگی که به نشانه یک شهر تبدیل شده اند، باید عمارتی جدی تر و عمیق تر ساخته شود و هرچه عمارتی تازه تر باشد، همین تازگی نقص آن محسوب می شود و عمارت هایی چون میدان امام که پیشینه ما را به امروز پیوند می زند، هرچه از تاریخ ساخت آن فاصله می گیریم، ارزش بیشتری پیدا می کند.

وی بیان کرد: هنر تجسمی می تواند محیط زندگی ما را به یک مدرسه و دانشگاه تبدیل کند و جشنواره حضور نیز دنبال این است که تلاش کنیم با فکر، خلاقیت، نوآوری، حس عاطفی و هنر دوستی به سمت طراحی نشانه های دیگری اعم از محلی، منطقه ای، شهری یا مکمل برویم. از این نترسیم که برای مثال، اصفهان پنج نشانه برتر داشته باشد، هیچ منعی نیست، یا مثلا تهران دو نشانه دارد، برج آزادی و برج میلاد که نشانه های مکمل هستند.

رئیس میز توسعه و تعمیق فرهنگ قرآنی کشور خاطرنشان کرد: زاویه اصلی که در این جشنواره دنبال شد و نام جشنواره نیز از آن شکل گرفت، "حضور" بود، به معنای روح معنوی، عاطفی، ملایم، لطیف، ظریف، عمیق و زیبایی که خالق هستی می فرماید: و نفخت فیه من روحی: از وجود خود در شما دمیدم؛ با همه آلودگی ها و وابستگی هایی که به طبیعت و زمین پیدا کردیم، ولی آن ریسمان آسمانی، رشحه ای است که در وجود ماست. هر کجا این روح را حس کردیم، حضور را حس نموده ایم. این روح امروزه می تواند به نور، معنویت، احساس، عاطفه، لطافت و... تعبیر شود.