به گزارش خبرگزاری موج، آیت الله سعید شاه آبادی درباره فضائل اخلاقی مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی بیان کرد: باید عرض کنم که بنده مستقیما محضر ایشان را درک نکردم. اما شاکر خدا هستم که این توفیق را نصیبم کرد تا روی آثار و تالیفات ایشان کار کنم و بخشی از آن ها را به چاپ برسانم. همین درباره سلوک و رفتار ایشان، مصاحبه هایی با شخصیت های مختلفی داشته باشم و آثاری را در این باره منتشر کنم.

فضائل اخلاقی مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی(ره)

درمورد فضائل اخلاقی مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی(ره)، آنچه که ما از بزرگانی که محضر ایشان را درک کردند، این است که فضائل اخلاقی این عارف و فقیه بزرگ بیش از آن است که شود در یک مصاحبه کوتاه تقدیم کنم و حق مطلب را ادا نمایم. اما به مصداق اینکه (ما لا یدرک کله ،لا یترک کله) هرچند نمی توانیم همه ی این فضائل را بگوییم اما آنچه که می شود در یک مصاحبه مختصر عرض کرد را می گوییم.

اولین ومهمترین ویژگی این بزرگوار ارادت فوق العاده ایشان به ساحت مقدس حضرات معصومین(علیهم السلام)، خصوصاً حضرت فاطمه الزهرا(س) بود.عموی بزرگوار ما آیت الله حاج آقای نصرالله شاه آبادی(حفظه الله) نقل می کنند که ایشان وقتی می خواستند استخاره ای بگیرند می فرمودند (الهی به نور زهرا(س) الهی به عصمت زهرا(س) ) خلاصه به حضرت زهرا(س) خدارا قسم می دادند، بعد قرآن را باز می کردند و استخاره می گرفتند.از ویژگی های دیگر ایشان تواضع و فروتنیشان بود.

دوستان نقل می کنند در بازار تهران از مسجد تا منزل که می خواستند بروند، اگر حتی یک کودک ده ساله می آمد محضرشان یا با ایشان حرفی داشت، می ایستادند، به چهره ی او نگاه می کردند و باحوصله به حرف آن کودک گوش می دادند و اگر جوابی یا مطلبی بود به او می گفتند.

خاطره ای از تواضع آیت الله شاه آبادی

حاج آقا شاه آبادی در ادامه مصاحبه خود بیان کرد: از موارد تواضع آیت الله شاه آبادی بزرگ بخواهم عرض کنم خاطره ای است که از امام(ره) نقل شده.امام می گویند ما دیدیم هنگامی که درسمان تمام می شد، طلبه ی جوانی می آمد محضر ایشان و کتاب حاشیه ملاعبدالله از ایشان درس می گرفت؛ ماتعجب کردیم شخصیتی دراین رده علمی، در حوزه ای که این همه استاد دارد، آن هم شخصیتی که از قبل اذان صبح تدریس را شروع کرده تا حدود ساعت۱۱صبح جمعا ۹درس تدریس کرده؛ به این طلبه درس حاشیه ملا عبدالله می دهد.ما به ایشان اعتراض کردیم اما ایشان فرمودند: انسانی ازمن یک درخواستی کرده است و من درحد توانم باید اجابت کنم.حتی نفرمودند یک طلبه یا یک مسلمان یا یک شیعه، فرمودند یک انسان .

گله از مغفول ماندن وجهه ی آیت الله شاه آبادی

رئیس موسسه غدیر شناسی در ادامه با گله مندی از مغفول ماندن وجهه ی فقهی آیت الله شاه آبادی افزود: این مطلب را من ازمرحوم آیت الله العظمی میرزا هاشم آملی(ره) که شاگردی ایشان را در فقه و اصول می کردم عرض کنم. آقای آملی هم اظهار ناراحتی و تاسف می کردند که بعد فقاهت و اصولی بودن ایشان مستور مانده است.علتش هم این بود که حضرت امام(ره) در عرفان شاگردی آقای شاه آبادی را می کردند والبته علاوه برعرفان، دراخلاق هم یک رشته ی علمی و درسی جداگانه است شاگرد ایشان بودند.

خب امام این شخصیت بزرگ و ممتاز جهان اسلام که توفیق این را پیدا کردند حکومت طاغوت و نظام جائر پهلوی را ساقط کنند، بخاطر موقعیت اجتماعی و سیاسی که پیدا کردند از مراتب عرفانی و اخلاقی استادشان آقای شاه آبادی نام بردند و هرجا ازایشان نام بردند از عبارت(روحی فدا) به کار می بردند، عبارت بسیار بالایی است و وقتی از لسان یک فردی ممتاز مثل امام (ره)صادر شود اهمیت و جایگاهی ویژه پیدا می کند و جایگاهی که آقای شاه آبادی در منظر امام داشتند هیچ یک از اساتید بزرگوار و معظم امام (ره) نداشتند؛ بنابراین این توصیفات از لسان امام(ره) و بیان آرا و نظرات عرفانی آقای شاه آبادی از زبان امام(ره) باعث شد که بعد فقاهت ایشان مستور ماند.

به هرحال این مهم است که طلاب و بزرگان ما بدانند که آقای شاه آبادی مرتبه ی بالای فقاهت و اجتهاد داشتند ولی خب اوج درخشندگی ایشان درعرفان و فلسفه باعث شده که افراد توجه نکنند و ندانند..مرحوم میرزای شیرازی دوم یعنی آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی(ره) که از علمای بزرگ بوده و درطول عمرشان فقط به ۶نفر اجازه ی اجتهاد دادند، یکی از این بزرگواران آقای شاه آبادی بودند که نشان دهنده ی اوج مرتبه ی فقاهت این بزرگوار است.

آیت الله شاه آبادی یک مبارز به تمام معنا بود

حاج آقا شاه آبادی رئیس موسسه غدیرشناسی در برابر این سوال که اگر بخواهید این عالم ربانی و فقیه را در یک جمله تعریف کنید چه می گویید، ضمن سکوتی عمیق که نشان از سال هامجاهدت خاموش این مرد بزرگوار بود، ایشان را اینطور معرفی کرد: من روزی که محضر امام مشرف شدم بعد ازشهادت والد شهیدم برای اینکه به دست مبارک امام (ره) معمم شوم در اردیبهشت ۱۳۶۳ و در محضر حضرت آقا که رئیس جمهور بودند، دوستان در روز عید مبعث قبل اینکه امام داخل حسینیه تشریف ببرند درآن اتاق خودشان بودند. دو روز بود که ازشهادت والد شهید ما گذشته و حضرت آقا و دوستان، والاتی در مورد ارتباطشان با آیت الله شاه آبادی مطرح کردند.

ایشان تعبیرشان این بود که آقای شاه آبادی علاوه براینکه یک فقیه بزرگ و یک عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنا هم بودند.این خب خیلی جالب و درس آموز است که یک انسان هم در عرفان دراوج باشد و هم درمبارزه.آقای شاه آبادی نشان داد که این دوخصلت در آموزه های دینی و درمکتب اسلام قابل جمع هستند.هرچه عارف تر باشی، مبارزتری و نمی شود یک انسان عارف واقعی از مسائل اجتماعی و سیاسی خودش را دور کند.

مرحوم والد شهیدم نقل می کردند که درمبارزه ی با رضاخان، آقای شاه آبادی در سال ۱۳۰۶ تصمیم می گیرند که عده ای از علما را جمع کنند و در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) تحصن کنند.ظاهراً با ۷۰نفر برای متحصن شدن هم قسم می شوند.از۲ یا۳ روز قبل از حرکت، افرادی که قراربود همراه شوند، عذر آوردند و حاصلش این شد که آقا با سه نفر رفتند و این سه نفر هم تمام مدت را نماندند.

آقا خودشان ۱۱ماه درحرم عبدالعظیم(ع) در اعتراض به رضاخان متحصن بودند. تازه اوایل ظلم های رضا خانی بود وبحث کشف حجاب که سال ۱۳۱۴ اتفاق افتاد ظاهرا در ادامه ظلم ها بود.. با وساطت شهید آیت الله مدرس و مرحوم آیت الله شیخ عبدالنبی نوری که از علمای بزرگ آن موقع تهران بودند تحصن خودشان رو خاتمه دادند و بلافاصله درسال۱۳۰۷ بعد از پایان تحصن به قم می روند و ۷ سال یعنیتا سال ۱۳۱۴ درآنجا می مانند.

آیت الله شاه آبادی نمادی از عرفان واقعی اسلام 

درهمین مدت امام (ره) محضر آقای شاه آبادی را درک می کنند.. به هرحال این روحیه ی جهاد و مبارزه ی آیت الله شاه آبادی زبانزد عام و خاص بود علاوه براین؛ نمادی از یک عرفان واقعی اسلامی و است.