آرش رستم نمدی _ خبرگزاری موج، برگزاری کلاس های ورزشی در ایام تعطیلات تابستانی به دلایل عدیده موجبات نارضایتی اولیای خردسالان و نونهالان شرکت کننده در این کلاس ها را فراهم می کند.

این که چرا در ایام تابستان بهره کیفی لازم از کلاس های ورزشی برده نمی شود، مساله ای است که رسیدن به پاسخ آن، نیازمند بررسی موضوع از زوایای مختلف است.

والدینی که کودکان خود را برای شرکت در این کلاس ها ثبت نام می کنند، به طور مشخص توقع ندارند که نوردیده شان طی یک بازه زمانی ۳ ماهه و طی حداکثر ۴۰ جلسه تمرینی به حد ملی پوشان رده های سنی برسد ولی در عین حال انتظار دارند تا فرزندشان به درستی با مفاهیم اولیه و حرکات پایه ورزش موردنظر آشنایی پیدا کنند. به عنوان مثال توقع منطقی این است کودکی که در کلاس ژیمناستیک شرکت می کند، توانایی بالانس و ژشتک زدن را کسب کند یا نونهالی که راهی کلاس بدمینتون می شود، زدن فورهند، بک هند، لوپ و ... را به درستی یاد بگیرد ولی به طور مشخص در این کلاس ها شاهد هستند که مربیان به علت تعدد نوآموزان، فرصت کار اختصاصی با تک تک شرکت کننده ها را ندارند.

طبیعتا کودک ۵ تا ۷ ساله ای که برای نخستین بار در کلاس یک رشته ورزشی ثبت نام کرده، آن قدر نمی تواند تمرکز و دقت داشته باشد که تنها با دیدن نمونه حرکت مربی، مهارت لازم را در آن حرکت کسب کند و همین موارد باعث نارضایتی والدین و برآورده نشدن انتظاراتشان از این کلاس ها را فراهم می کند.

اما حالا از زاویه دیگری به قضیه نگاه کنیم؛ مشکلات مالی هیات ورزشی در اوضاع اقتصادی کنونی باعث شده که آنها به کلاس های تابستانی بیشتر به چشم تامین بخشی از هزینه های سالانه خود نگاه کنند. محدودیت منابع مالی و حمایت های ادارات ورزش و جوانان استان و شهرستان ها موجب شده که هیات ها در طول سال برای تامین هزینه های برگزاری مسابقات، تشکیل اردوها، اعزام تیم های منتخب به مسابقات استانی و کشوری و همچنین پرداخت دستمزد حداقلی مربیان فعال و ... مشکل داشته باشند و مبالغ جمع آوری شده از بابت شهریه کلاس های تابستانی می تواند بخشی از هزینه ها را پوشش دهد. در این راستا هیات ها ناگزیرند سقف استاندارد تعداد ثبت نام کننده در کلاس های تابستانی را رعایت نکرده و مثلا برای یک کلاس ژیمناستیک بیش از ۳۰ نفر را ثبت نام کنند و طبیعی است مربی آموزش دهنده مجال کار اختصاصی با تک تک نوآوزان در زمان حداکثر ۷۵ دقیقه ای را نخواهد داشت.

وجه سوم قضیه هم عدم آشنایی خانواده ها با استعدادهای فرزندانشان است. اکثریت قریب به اتفاق والدین براساس باورهای عامیانه خود و صحبت های رایج جامعه نسبت به ثبت نام فرزندانشان در کلاس های ورزشی مدنظر خود اقدام می کنند بدون این که به فیزیک بدنی و استعداد وی توجه داشته باشند. به همین خاطر در همان تراکم بیش از حد مورد اشاره کلاس های تابستانی شاهد حضور تعداد زیادی از شرکت کنندگان بدون استعداد و فیزیک مناسب آن رشته هستیم. همین مقوله باعث ناتوانی آنها در یادگیری و انجام حرکات رشته مورد نظر و در نتیجه باعث نارضایتی والدین شان می شود.

حال به نظر شما حق با کیست و آیا می توان انگشت اتهام را به سمت فرد یا گروه خاصی نشانه رفت؟ پیشنهادتان برای رفع این معضل چیست؟