به گزارش خبرگزاری موج، جازموریان نامی که سالهاست با محرومیت عجین وغول خشکسالی مدت های مدیدی است که بر این منطقه چنبره انداخته و دستانش را بر گلوی منطقه ای که روزگاری تامین کننده علوفه کشور بود می فشارد. دشتی وسیع  که با توجه به سدسازی های اخیر و خشکیدن آن به کانون تولید ۲۵ درصد ریزگردهای کشور تبدیل و کام مردم استان های هرمزگان، سیستان و بلوچستان و کرمان را تلخ کرده است؛ اینها کم بود و حالا با آمدن استاندار جدید به استان کرمان، زمزمه های انتقال آب سرشاخه های هلیل رود که باید به این باتلاق بزرگ سرازیر گردد؛ به شهر کرمان و مس درآلو از سر گرفته شده است. و این موضوع ساکنین جاز که هیچ منبع درآمدی جز دامداری وکشاورزی ندارند را نگران کرده است.

سفر را شروع کردیم، سفری به دل محرومیت و بی آبی  برای ثبت لحظاتی از زندگی مردمان کم توقعی که هیچ چیز ندارند؛ مردمانی که حتی برخی از آنها مدارک شناسایی نیز ندارند. نه شناسنامه دارند ، نه رفاه و... 

سرزمینی که در روزهای دور منبع تامین علوفه کشور بود؛ اما این روزها مردم جازموریان چشم به آسمانی دارند که برای مردم جاز و جنوب کرمان بخیل شده است. ریگزارهای جازموریان در این روزها بیش از هر زمانی گرد خود را به علت خشکسالی به بادهای شدید و ویرانگر جاز می دهند.

تنها رنگ متفاوتی که بجز گرد و خاک و محرومیت در جاز مشخص است، لباس‌های سوزن‌دوزی نشسته بر تن پسرها و دخترهای جاز و قوم بلوچ است.

با تعدادی از خبرنگاران استان برای بازدید از منطقه جازموریان رهسپار جنوب شدیم، در مسیر رسیدن به جاز، مردمان مهربان این دیار در هر نقطه با دیدن ما به سمت مان می آمدند؛ درد دل، گلایه و یا خواسته ای از مسئولان داشتند؛ در اولین روستایی که در مسیر جازموریان لحظه ای توقف کردیم خانمی مسن  به سمت مان آمد و با نگرانی گفت:  ما در این روستا حدود ۶۰ خانوار زندگی می کنیم که هنوز از نعمت آب آشامیدنی سالم بی بهره هستیم و با نوشیدن آب آلوده بچه و همسرم به بیماری های گوارشی دچار شده اند.

در ادامه سفر به مرکز جازموریان به گله ی بزرگی از گاو و شترهای نحیف و خسته ای  برخورد کردیم، اکبر بامر، ساربان شترها گفت: به علت خشکسالی های اخیر و نبود حق آبه جازموریان تمام دام سبک و سنگین این منطقه درحال نابودی است و این گله و گله های دیگر باید هر روز فاصله ۴۵ کیلومتری تا آب را طی کنند و در این بین ما هر روز شاهد تلف شدن چندین راس از دام های خود بوده و در آینده هم خواهیم بود.

وی در ادامه گفت: مشکل دیگری که ساکنین بومی جازموریان را با توجه به وسعت آن آزار می دهد؛ نبود آنتن تلفن همراه در این منطقه است و هر سال بخاطر نبود آنتن چندین نفر از بومیان و گردشگران در وسعت جاز گم شده اند.

رودباری از دیگر دامداران و عشایر جازموریان، با صدایی که نشان از جوانی داشت اما با مشقات و سختی های جاز زود گرد پیری به چهره اش نشسته بود گفت: زمانی جازموریان به عنوان انبار علوفه ایران شهرت داشته  اکنون برای تامین علوفه دام‌های خود مانده‌ایم چکار کنیم.

این دامدار افزود: بیش از ۳۰۰ وانت کار آبرسانی به دام‌ها را انجام می‌دهند که باید فاصله ۱۷ کیلومتری را طی کنند و هزینه حمل هر تانکر آب روزانه ۳۰۰ هزار تومان است. که این مقدار هزینه برای یک دامدار هزینه کمرشکنی است اما دیگر هیچ چاره ای نداریم چون تنها منبع امرار معاش ما همین دامداری می باشد.

جهانگیری، از مردمان منطقه جاز نیز با برشمردن مشکلات منطقه خاطرنشان کرد: به علت نابودی جاز و نبود اشتغال پایدار در منطقه شاهد روی آوردن جوانان این منطقه به شغل های کاذب مانند قاچاق سوخت هستیم که متاسفانه در هر ماه باید شاهد زنده زنده سوختن فرزندان مان در آتش فقر و بیکاری باشیم.

وی گفت: مردم محروم جازموریان خواسته و توقع زیادی نداشته و ندارند، این مردم فقط حق آبه جازموریان و نبستن آب هلیل بر روی خود و دام هایشان را خواستارند.

علی بامری یکی دیگر از دامداران جاز، با یادآوری خاطراتی از حضور سردار سلیمانی در منطقه گفت: سردار دلها برای ما امنیت به ارمغان آورد و مردم جاز و جنوب همیشه برای ایشان که امنیت را برایشان ارمغان آورده است دعا می کنند.

وی تصریح کرد: از مسئولین کشور و استان می خواهیم با تجدیدنظر در بحث انتقال آب جلوی مهاجرت و ناامنی را بگیرند و این امنیتی را که بواسطه مجاهدت های حاج قاسم سلیمانی در منطقه ایجاد شده است نابود نکنند چراکه تنها منبع امرار معاش مردم منطقه همین آب و مقدار علوفه باقی مانده از سال های ترسالی جازموریان است.

یکی دیگر از ساکنان جاز می گوید: جانمان به لب رسیده. مزارع خشک و باغاتمان هم حال و روز خوبی ندارند. جوانان مان به سمت قاچاق سوخت می روند و این آخرین چاره برای امرار معاش شان است.