سیاوش طهمورث بازیگر پیشکسوت ایرانی در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج درباره ایفای نقش در سریال نمایش خانگی «زخم کاری» گفت: سریال زخم کاری اثری موفق است که به نسبت دیگر کارها طرحی نو دارد. متاسفانه بخش هایی از این کار در حال سانسور شدن توسط عده ای است که حیف است، چون بالاخره این کارها از بطن جامعه گرفته شده و با کم کردن آن‌ها چیزی تغییر نمی‌کند؛ باید بگذاریم واقعیت ها به تصویر کشیده شوند تا مخاطب خودش نتیجه بگیرد.

طهمورث ادامه داد: قرار بود نقشی کوتاه را در این فیلم بازی کنم. کوتاه یا بلند بودن نقش برایم مهم نیست بلکه یافتن شخصیتی که باید بازی کنم برایم مهم است و آن طور که شنیده ام شخصیتی که بازی کرده ام، تاثیر گذار بوده و به خوبی نمایان شده است. من هم از این که مخاطب با شخصیتی که بازی کرده ام ارتباط گرفته است خوشحال هستم.

تفاوتی بین نقش هایی که بازی کرده ام قائل نیستم

وی در پاسخ به سوالی درباره بهترین نقشی که بازی کرده است، افزود: همه کارها و کاراکترها را انتخاب می کنم و چون برای آن ها زحمت می کشم، فکر می کنم و انرژی می گذارم تا آن کاراکتر را پیدا کنم از همه آن ها لذت می برم؛ مثلا از «گرگ ها» همانقدر لذت می برم که از «فکر پلید»، «آیینه»، «زیر تیغ»، «نابرده رنج» و «زخم کاری» لذت می برم چون انتخاب کرده ام، با شخصیت ارتباط برقرار کرده ام، با آن زندگی کرده ام، شب ها با شخصیتم خوابیده و صبح ها با او بیدار شده ام و حتی خوابش را دیده ام به همین دلیل همه آن ها برای من یکسان هستند.

بازیگر پرسابقه که تجربه حضور در بیش از شصت اثر سینمایی و تلویزیونی و تئاتر را دارد، در ادامه تصریح کرد: هر کدام از شخصیت هایی را که بازی کرده ام اگر به عنوان شخصیت مورد علاقه ام انتخاب کنم، شان مابقی شخصیت هایم را پایین آورده ام و نمی توانم جدایی و تفکیک بین آن ها قائل شوم. اگر کسی منصفانه، منطقی و فکر کرده جلو برود و برای شخصیت زحمت بکشد نمی تواند یکی را از بین بقیه دست چین کند.

طهمورث درباره معیارهایش برای انتخاب نقش اظهار داشت: نقشی که انتخاب می کنم باید نوشته خوبی داشته باشد. قانون نویسندگی این نیست که هر چیزی را بنویسی بلکه باید پشت هر کلمه یک منطق باشد و مخاطب بتواند در جملات نوشته شده، ویژگی های شخصیتی کاراکتر را ببیند. البته حالا هم آثار برخی از نویسندگان 100 درصد به این معیار نزدیک نیست اما می توان از بین آن ها نزدیک ترین و بهترین اثر را انتخاب کرد. نویسندگی فیلمنامه، رمان و قصه با انشا نویسی فرق دارد که مهم ترین معیارم برای انتخاب همین است.

وی که چندی پیش در برنامه شب نشینی شبکه جهانی جام جم هم حضور یافته بود و از دلایل علاقه اش به آل پاچینو سخن گفته بود، در بخش دیگری از گفتگویش با خبرگزاری موج، دلیل موفقیت خواکین فینیکس در نقش جوکر را اینگونه تشریح کرد: جوکر را دیگران هم بازی کرده اند اما در فیلم جوکر ما چیز دیگری را می بینیم یعنی خلق و خوی ذاتی جوکر را در این آدم می بینیم و یکی از دلایل موفقیت او همین است و دلیل دیگر این است که شاید در ظاهر ما فقط یک جوکر را می‌بینیم اما در واقع به این دلیل به او «جوکر» می گویند که در جایگاه آدم های مختلف می نشیند و ما هنرمندی این بازیگر را در موقعیت های مختلف در شخصیت های مختلف مشاهده می کنیم و شخصیت های مختلف را از او می بینیم به همین دلیل موفقیتش زیاد بوده است این در حالی است که افراد دیگری مثل جک دیکارسون هم این نقش را بازی کرده و موفق بوده است اما او شکل دیگری را بازی کرده است.

بازیگر معروف سینما و تلویزیون گفت: کسانی که می خواهند در عرصه بازیگری فعالیت کنند باید با انصاف تمام به این موضوع فکر کنند که به چه دلیل می خواهند بازیگر شوند؛ اکثر افراد به دلیل شهرت و پول این مسیر را انتخاب می کنند درصورتی که شهرت پس از مدت کوتاهی برای فرد عادی می شود و به نسبت پول هایی که دیگران در می آوردند، پول آنچنانی هم برایشان نخواهد داشت. برای اینکه کسی بازیگر شود در ابتدا باید عاشق باشد و بعد اینکه نداند چرا عاشق است. یک بازیگر انتخاب نمی کند بلکه برای این حرفه انتخاب شده است یعنی ذات و طبیعتش برای بازیگری ساخته شده است.

طهمورث تصریح کرد: یک بازیگر به دنبال شهرت نیست بلکه به دنبال تعهدی است که نسبت به جامعه انسانی دارد. اکثر جوانان به دلیل شهرت و پول به سراغ بازیگری می آیند اما باید انصاف به خرج بدهند و ببینند واقعا عاشق این عرصه هستند یا نه؛ چرا عاشق هستند و پس از عشقشان چه تعهدی به جامعه انسانی خواهند داشت. اگر پاسخ مطلوبی برای این سوالات داشتند مسیرشان آغاز می شود که باید مطالعات گسترده کتبی و شفاهی داشته باشند و بعد از آن بر روی صدا، فکر، اعضای بدن، تمرکز و... کار کنند تا بتوانند بازیگر خوبی شوند. اینکه کسی از راه برسد و بخواهد بازیگر شود ممکن نیست.

شایان ذکر است که این بازیگر پیشکسوت تئاتر، تلویزیون و سینما که در سن 17 سالگی بازی در تئاتر را شروع کرد و در 73 سالگی (سال 1398) اولین کتاب داستان کوتاهش با عنوان «از تو می گویم» را به بازار نشر ارائه داد،  ششم مردادماه سال جاری در برنامه شب نشینی شبکه جهانی جام جم هم حضور پیدا کرده و در مورد تفاوت هنرپیشه، بازیگر و هنرمند سخن گفته بود. در آن برنامه طهمورث به توانایی بالای آلپاچینو در خلق یک کاراکتر اشاره کرده و گفته بود: طرفدار بازی آلپاچینو هستم چون او فوق العاده است. یکی از دلایل علاقه ام این است که در آثارش شما او را با گریم نمی بینید و همه جا خودش است اما پس از گذشت چند دقیقه دیگر آلپاچینو را نمی بینید و صرفا با شخصیت ارتباط می گیرید، این هنر بازیگری است. در کنار او دنیرو هم هست اما درباره این بازیگر عادت خندیدنش که همیشه یکسان است او را یک مرحله پایین تر از آلپاچینو قرار می دهد.

ای بازیگر مطرح در بخش دیگری از آن قسمت برنامه شب نشینی در مورد توانایی و مهارت یک بازیگر گفته بود: به نظر من بازیگر باید شبیه موم به هر شکلی در بیاید اگر کسی صرفا یک ژانر داشته باشد دیگر بازیگر نیست هنرپیشه است و برای اینکه بتواند شبیه موم باشد باید اختیار تمام اعضای بدن را با انجام برخی از تمرینات در دست داشته باشد. برای مثال کسی که این اختیار را دارد وقتی می خواهد نقشی را بازی کند که یک دست یا پایش قطع شده است به واقع بازیگر آن عضو خود را فراموش می کند.