به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج، فیلم سینمایی دشت خاموش  که این روزها در سینماهای «هنروتجربه» در حال اکران است. این فیلم سال گذشته در جشنواره ونیز هم جایزه بهترین فیلم بخش افق‌ها را دریافت کرد و امسال هم در فستیوال فیلم بوسان در دو رشته کاندیدای دریافت جایزه شده است در حالی که فضایی تلخ و تیره و تار دارد، عده ای حتی در مقایسه با فیلم شیشلیک محمد حسین مهدویان پایان دشت خاموش را بسیار پوچ گرایانه و سیاه تر ارزیابی می کنند.

اما  احمد بهرامی ، نظر این منتقدان را نه رد می کند و نه تائید. در واقع او نمایش اثرش در خارج از کشور را سیاه نمایی نمی داند چرا که معتقد است به موضعی جهانی پرداخته است هرچند که تولیدش در جغرافیای ایران صورت گرفته باشد اما موضوع مدنظرش یک موضوع فرامرزی و جهان شمول است.

کارگردان دشت خاموش در خصوص نحوه تأثیرگذاری تولید و نمایش آثاری چون فیلم مذکور روی وجهه جامعه ایرانی به خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج گفت:من می‌دانم فقیر نشان دادن یک جامعه در سطح جهان به چه معنا است اما بهتر است وسعت تفکرمان را بیشتر کنیم مثلا در فیلم دشت خاموش یکی از بهترین ماشین‌های جهان که من در این مصاحبه اسم آن را ذکر نمی‌کنم، دیده می‌شود.

این سینماگر افزود: در فیلم« دشت خاموش» صحبت از یک حرف جهانی است. من در جشنواره ونیز از منتقدان شنیدم که این فیلم همین الآن در کشوری صنعتی چون ژاپن هم می‌تواند ساخته شود و صحبت آنها را تأیید کردم. وقتی فیلمی  یک حرف جهان‌شمول را می‌زند، واقعا فرقی نمی‌کند آن اثر در کجا تولید شده است.

وی تصریح کرد: ما در فیلم «دشت خاموش» از یک نوع تمدن اشتباه بشری یاد می‌کنیم چون واقعا این شکل از زندگی که ما در نقاط مختلف جهان برای همدیگر درست کردیم، شکل ایده‌آلی نیست زیرا اگر ایده‌آل بود، این همه جنگ در دنیا اتفاق نمی‌افتاد. اتفاقا اگرچه هم‌اکنون مردم در گوشه و کنار دنیا در حال جنگیدن با هم هستند اما ایرانی‌ها سالها است که جنگ داخلی ندارند و اگر استعمارگران کاری با ما نداشته باشند، خودمان مشکلی با هم نداریم.

بهرامی که این روزها یکی از نامزدهای دریافت جایزه بهترین کارگردانی پانزدهمین دوره جوایز فیلم آسیا هم هست تأکید کرد: فیلم‌سازان، هنرمندان و نویسندگان چند دهه‌ای جلوتر از جامعه خودشان حرکت می‌کنند و حداقل گوشزدهایی درباره آن می‌کنند. اگر عینک بدبینی به چشمهایمان بزنیم تصور خواهیم کرد که آنها وجهه‌ای بر خلاف شکل رایج مملکت را در آثارشان  منعکس کرده‌اند. این درست نیست زیرا هنرمند مشکلی را می‌بیند و آن را مطرح می‌کند. واقعا اگر جامعه و دولتی هوشمند باشد، به سمت رفع این مشکل می‌رود. به عنوان مثال مجید برزگر سال‌ها پیش در فیلمش به همه ما گوشزد کرد که جامعه‌مان به سمت خشونت می‌رود. اتفاقا فیلم او خیلی بیشتر از فیلم« دشت خاموش »دیده شد .

کارگردان فیلم سینمایی «دشت خاموش» در ادامه اظهار داشت: من نیز در فیلم «دشت خاموش» به مسئولان جامعه گوشزد می‌کنم که بهتر است به داد کارگری برسند که واقعا شاید امروز بتوان کاری برایش کرد، اما 10یا 20 سال دیگر نمی‌توان مشکلی از مشکلاتش حل کرد.

کاش دشت خاموش برای اولین بار در کشور خودمان به نمایش در می آمد

بهرامی در مورد اکران اولیه اثرش در خارج از کشور و در انتقاد از جشنواره فیلم فجر سال گذشته بیان کرد: جشنواره ملی  برای نمایش اولیه آثاری چون  اثر من در سطح کشور خودمان اقدام نمی‌کند. اگر این فیلم برای اولین بار در کشورمان اکران می‌شد، دولتمران،نمایندگان مجلس و مسئولانمان اولین افرادی بودند که آن را تماشا می‌کردند و از مشکل جامعه خبردار می‌شدند. در چنین شرایطی ما مشکل را در میان خودمان حل می‌کردیم، زیرا هزاران سال است که این کار را آموخته ایم و حتی قرن‌ها قبل مغول‌ها را در فرهنگ خود آرام کردیم.

او ادامه داد: متأسفانه در لایه‌های پایینی مدیریتی ما انگار دست‌هایی در کار هستند که فیلمساز را هدایت می‌کنند اثرش را نخستین بار در جای دیگری نمایش بدهد. حداقل درباره من این طور بوده است. من تلاش کردم که فیلم دشت خاموش را اولین بار در جشنواره فجر اکران کنم اما اینچنین نشد تا این که خوشبختانه جشنواره فجر جهانی آن را برای اکران در دستور کارش قرار داد.

کارگردان فیلم سینمایی «دشت خاموش » در پاسخ به پیام های مشهود و درونی فیلم دشت خاموش گفت: من در قالب فیلم دشت خاموش تلاش کردم استثمارگری را نقد کنم. در این فیلم، جامعه سرمایه‌داری نقد می‌شود. در عین حال ما در لایه دوم فیلم «دشت خاموش» می‌بینیم که از گذشته تا به امروز سنت‌های ایرانی در آستانه افتادن به وادی فراموشی قرار گرفته‌اند.

کارگردان فیلم سینمایی« دشت خاموش» در پاسخ به این سؤال که چرا برخی از قاب بندی های فیلم دشت خاموش آدم‌ها را قطع می‌کند، بیان کرد:من عاشق سینمای افرادی چون سهراب شهید ثالث، کیارستمی و ابوالفضل جلیلی هستم. صدای خارج از قاب در سینمای این افراد خیلی کارکرد دارد. من نیز وقتی فعالیت در سینما را آغاز کردم و خودم را در این عرصه شناختم، صدا برایم هم‌پای تصویر جلو آمده است. صدای خارج از قاب برای من داستان دیگری را روایت می‌کنند و برای همین است که در کارهایم برای قاب‌های ایستا صدای خارج از قابی را تعریف می‌کنم و دوست دارم با این کار مخاطب آنگونه که می‌خواهد برای خودش تصویر بسازد.

بهرامی در مورد قاب کوچکتری که برای فیلم دشت خاموش در نظر گرفته است  گفت: رعایت قاب  4به 3 در تصاویر فیلم «دشت خاموش» به این دلیل بود که گاهی تصور می‌کردم تصاویر به قدری عریض شده‌اند که از قاب پرده سینما بیرون می‌زنند.از طرف دیگر دوست داشتم قاب تصاویر طوری باشد که فشار موضوع فیلم از نظر بصری نیز روی کاراکترهای اثر باشد.