به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج کرمانشاه، یکی از ملاک های انتخاب افراد برای پست‌های تخصصی بخصوص در ورزش قهرمانی، همسان‌سازی تخصص با تجربه است. بی‌توجهی به این دو اصل، موجب بی‌انگیزه شدن پیشکسوتان، فاصله گرفتن جوانان از ورزش، از بین رفتن امکانات و یأس و ناامیدی متخصصان و جایگزین شدن آسیب‌های اجتماعی و تألمات روحی جوانان و خانواده ها خواهد بود.

تسلیت به فدراسیون کشتی ایران که جوانی چون محسن قاسمی را از دست داد. تسلیت به همه کسانی که می‌توانند دست قهرمانی را بگیرند اما اینکار را نمی‌کنند. پهلوان‌نماهای پوشالی که دوربین دست گرفته‌اند و لایو می‌گذارند و کل کلشان در دنیای مجازی حال هر بیننده‌ای را بهم میزند. امثال محسن قاسمی کم نیستند که از بد حادثه به مواد مخدر روی میاورند چرا که پیشکسوتان ورزشی به تازگی  شهوت دیده شدن در فضای مجازی را دارند و آن کاری که باید انجام دهند را انجام نمی‌دهند.

از قدیم گفته‌اند که کشتی ورزش پهلوانی است؛ اما این روزها دیگر پهلوانی کمرنگ شده است.

محسن قاسمی کشتی‌گیر  قهرمان لرستانی که در میادین ملی و بین‌المللی عناوین زیادی کسب کرده بود، پس از مدت‌ها  در کما، دارفانی را وداع گفت.

در همین راستا فرید بهرامی رئیس هیات کشتی لرستان با اشاره به درگذشت محسن قاسمی، اظهار کرد: متاسفانه قهرمان کشتی فرنگی لرستانی را پس از تحمل سال‌ها رنج زندگی نباتی از دست دادیم.

محسن قاسمی کشتی‌گیر بنام لرستانی بارها در میادین مختلف ملی و بین‌المللی پرچم پرافتخار کشور را به اهتزاز درآورده و عناوینی همچون قهرمان کشتی فرنگی آسیا و جهان را در کارنامه خود داشت.

محسن قاسمی از کشتی‌گیران بااستعداد و نابغه‌های استان لرستان بود اما هر کدام از ما در شهرهای خود محسن قاسمی کم نداریم که بدست فراموشی سپرده شده‌اند.

دوستان و خانواده او تلاش زیادی کردند تا بتوانند او را به میادین ورزشی برگردانند و برای همین منظور او را به کمپ ترک اعتیاد بروجرد می فرستند؛ اما بعد از چند هفته محسن قاسمی با تعدادی از اراذل و اوباش در کمپ ترک اعتیاد درگیر شده و ضربه سنگینی  به سرش وارد می شود و منجر به ضربه مغزی شدن و به کما رفتن این کشتی گیر می‌شود. محسن قاسمی متولد ۱۳۶۹ در بروجرد و دارنده مدال طلایی ایران و آسیا می‌باشد. محسن قاسمی در سال ۲۰۱۱ و در ۲۰ سالگی مدال طلای آسیا را کسب کرد و در سال ۲۰۱۲ به همراه تیم ملی کشتی فرنگی، قهرمان جام جهانی شد.

در برخی از کمپ‌های ترک اعتیاد از شکنجه و تنبیه فیزیکی و زندانی کردن فرد معتاد برای ترک وابستگی به مواد استفاده می‌شود. گزارش‌های زیادی از مرگ افراد در کمپ‌های ترک اعتیاد بر اثر شکنجه و کتک خوردن شدید وجود دارد که متاسفانه پس از مرگشان پلمب کمپ و زندانی کردن و قصاص عاملین آنها فایده‌ای ندارد.

متاسفانه برخی افراد و خانواده‌ها با توجه به هزینه پایین کمپ‌های ترک اعتیاد نسبت به مراکز ترک اعتیاد مجاز، معتادان خود را به آنها می‌سپارند، غافل از اینکه ممکن است مشکلات بسیاری در آینده برای فرد معتاد پیش آید.

گزارش‌های زیادی از اخاذی کمپ‌های ترک اعتیاد از معتادان و خانواده‌های آنها وجود دارد و با توجه به اینکه برخی خانواده ها نمی خواهند اعتیاد فرد را قبول کنند،برای حفظ آبرو مبالغ زیادی را به آنها پرداخت می‌کنند.

واقعیت کشته شدن قهرمانان ورزشی در کمپ و کوچه و خیابان چیست؟ کم نبودن ورزشکارانی که در خیابان‌ها مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند و حتی در این میان به قتل هم رسیده‌اند یا کسی را کشته‌اند و بعد به سزای عملشان رسیده‌اند، آیا این همان عقده و خود کم‌بینی‌های  و احساس حقارتی نیست که در وجودمان رخنه کرده و در لحظه رها می‌کنیم از طرفی جو مسموم در بین ورزشکاران حرفه‌ای در رشته‌های مختلف باسابقه و بی‌سابقه با مدال و بی مدال نشان از چیست؟ آیا ما از اخلاقیات دور نشده ایم؟

وقتی از یک ورزشکار حرفه ای در مورد رقیبش سوال می‌کنم به جای بالا بردن رقیبش می‌گوید فلانی در حد این حرف‌ها نیست؛ یا اصلا اینکاره نیست و همه مطمئن می‌گویند فلانی سفارش شده و گرنه صد نفر بهتر از او را داریم چرا دعوت نمی‌شوند؟ این کیه؟ اون کیه؟ کارشو بلده اما در حد من نیست.

"بخدا صد بار من زدمش ولی اونو انتخاب کردند.

من خیلی سرترم اما اونو بردن چون سفارشی  بوده .بند پ داشته همش من. من بهترم من قویترم من ..."

به خودمان بیاییم کمی اخلاق را به خورد قهرمانان بدهیم، البته قهرمان افتاده و با اخلاقم کم نداریم؛ اما تعدادشان زیاد نیست.

حرف من اعتیاد ورزشکاران نیست، حرف من این است چرا دستی دراز نمی‌شود برای کمک کردن چرا دور می‌ایستیم و غرق شدن جوانانمان را می‌بینیم.

کاری به محیط کمپ ندارم؛ اما واقعا درون کمپ‌ها چه اتفاقی میفتد نمیگویم بد است چون خیلی‌ها با کمپ ترک می‌کنند اما اکثرا برای بار هزارم به کمپ می‌روند و بعضی از کمپ‌ها فقط ماده مخدر مصرفی را عوض می‌کنند و هیچ نظارتی بر کمپ‌ها نیست و اصولا در کمپ‌ها معتادین مورد ضرب وشتم قرار می‌گیرند.

من نمیدانم چه کسانی به این افراد مجوز تاسیس کمپ می‌دهد تا اینجا مشکلی نیست؛ اما اینکه چرا افراد را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند را متوجه نمیشوم، مگر مملکت قانون ندارد که شما بصورت سرخود تشخیص می‌دهید افراد را بزنید و فراموش می‌کنید معتاد بیمار است.

محسن قاسمی قربانی ساختار غلط کمپ‌ها و نیز عقده‌های افرادی که در عمرشان نتوانسته بودند آب بینی‌شان را بالا بکشند، شد. کسانی‌که دوست داشته‌اند قهرمان ایران شوند یا قهرمان آسیا بشوند اما اعتیاد نگذاشته و حالا قهرمان آسیا در دام اعتیاد افتاده،جلوی رویشان است از ناتوانی و اعتیادش سو استفاده می‌کنیم و برای خود کسب اعتبار می‌کنیم در کمپ تا دستی بر غرور نداشته مان بکشیم. تا فردا بگویند فلانی قهرمان آسیا را زد و کشت  آنهم دست و پا بسته و گرفتار در اعتیاد.

محسن قاسمی‌ها را دریابیم تا آینده بهتری برای فرزندانمان رقم بزنیم تا جوانانمان زود پر پر نشوند، از فدراسیون کشتی انتظار بیشتری می‌رود؛ اما بارها دیده‌ایم قهرمانان ورزشی همچون سعید عبدولی نارضایتی خود را اعلام می‌کند اما هیچ جوابی نمی‌گیرد و کسی پاسخگو نیست.

تا دیر نشده فکری برای یکی از پر مدالترین رشته ورزشی ایران کشتی بکنید و ورزشکاران را رها نکنید.