خبرگزاری موج- محمد حسین امین پور در یادداشتی می نویسد: وزیر محترم میراث فرهنگی و گردشگری جناب آقای ضرغامی اخیراً و پس از سفر به شهر میانه واقع در استان آذربایجان شرقی در مطلبی که در صفحه ی توییتر خود منتشر نموده اند بیان داشته اند که :

"در سفرهای متعدد استانی ، به خصوص نقاط دور دست که جاذبه های خوبی دارند ،فقدان دسترسی را از مهم ترین معضلات گردشگری یافته ام .

در حد توان از طریق بنیاد مسکن، وزارت راه، و سایر ظرفیت های محلی اقدامات عاجلی انجام داده ام. حل این مسئله جز با یک جهش معنا دارا در اعتبارات میسر نیست."

اهتمام ایشان به مسئله ی تسهیل دسترسی به ظرفیت ها و مقاصد گردشگری جدید بسیار قابل ستایش و ارزشمند است. ایشان به عنوان دومین سکاندار مقام وزارت پس از شکل گیری وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی با حضور فعال در مقاصد مختلف سراسر کشور و مشاهده ی میدانی معضلات و مسایل پیش روی صنعت گردشگری ، اشراف بالایی نسبت به مسائل و مشکلات این صنعت پیدا نموده اند و این اشراف بالا در تصمیم‌گیری‌های کلان و موثر بر نگاه ویژه دولت به این حوزه قطعاً موثر و مثمرثمر خواهد بود.

اما موضوعی که در این میان حائز اهمیت می باشد آن است که آیا صرف ایجاد راه و دسترسی به مقاصد جدید و تسهیل رفت و آمد به برخی مقاصد موجود از ظرفیت‌های کمتر فعال شده ی گردشگری کشور اعم از ظرفیت‌های گردشگری طبیعی یا ظرفیت‌های گردشگری میراثی ، تاریخی به بهبود وضعیت این مقاصد کمک خواهد کرد و نتایج مثبتی در پی خواهد داشت یا خیر؟

سوال جدی تر این است که آیا به طور کلی تسهیل دسترسی به مقاصدی که سالها دور از دسترس عموم بوده و اصطلاحا بکر و دست نخورده باقی مانده است فرصت محسوب می شود یا تهدید؟

همانطور که می‌دانیم امروزه در دنیا گردشگری توده یا گردشگری انبوه که به عنوان "mass tourisem" شناخته می شود به عنوان یکی از تهدیدات جدی برای حفظ میراث فرهنگی ، تاریخی و میراث طبیعی و همچنین گردشگری پایدار محسوب می گردد و همواره دولت‌ها و سازمان‌های مردم نهاد در دنیا به دنبال سازماندهی آن و مبارزه با افزایش این نوع گردشگری می باشند .

امروزه سخت بودن دسترسی ها به مقاصد مختلف ، بکر بودن مقاصد ،  عدم وجود جاده و راه تازه ساز خود برای بسیاری از مقاصد یک جاذبه و امتیاز محسوب می گردد و گرایش گروه های مختلف و سازمان یافته و مسئولیت پذیر را به مقاصد فوق افزایش می دهد . همچنین این یک اصل اثبات شده در صنعت گردشگری است که هرچقدر مسیرها و دسترسی ها ارگانیک تر و طبیعی تر باشند گردشگرانی که این اهداف را انتخاب می‌کنند حرفه ای تر ، سازمان یافته تر ، منظم تر ، مسئولیت پذیرتر ، کم آسیب تر و در عوض سودآورتر خواهند بود. در مقابل گردشگران انبوه در اغلب اوقات ضمن آسیب رساندن به مسیر و مقصد فاقد مسئولیت پذیری می باشند و تقریباً هیچ آورده ی قابل توجهی برای مسیر و مقصد نخواهند داشت .

لذا ایجاد دسترسی های بیشتر بدون برنامه‌ریزی دقیق و منطقی در بسیاری از موارد باعث ایجاد آسیب و زیان به بافت های بکر و مقاصد گردشگری مورد نظر خواهد شد.

به عنوان نمونه در سال های اخیر تسهیل دسترسی به منطقه ی کویری و دریاچه ی نمک مرنجاب ضمن ایجاد رونق نسبی و موقت در این منطقه در فصولی از سال باعث هجوم حجم انبوهی از گردشگران و ایجاد آسیب های جدی به بافت بکر و منحصر به فرد این منطقه از جمله آسیب به گونه های جانوری ، آسیب به گونه های گیاهی ، ورود حجم انبوهی از زباله و پسماند به طبیعت و همچنین ایجاد آسیب های فرهنگی و اجتماعی گردیده است .

در این میان بهترین راهکار ایجاد امکانات بهتر در مقصد بدون ایجاد تغییر در شکل راه های دسترسی و محول کردن خدمات حمل و نقل گردشگران به گروه های حرفه ای بومی و غیر بومی و حمایت از آنان و افزایش کیفیت امکانات مورد نیاز آنان ، استفاده از وسایل حمل و نقلی که حداقل میزان تغییرات را در بافت مسیر ایجاد کند ، افزایش سطح خدمات و کیفیت آن در مقصد به جای ایجاد راه ، ایجاد اقامت گاه های متناسب با زیست بوم و ماهیت مقصد گردشگری ، ارایه ی خدمات مناسب پیرامون آن مقصد مانند و ایجاد زیرساخت های مربوط به نگهداری و حفاظت از مقصد از اهمیت بالاتری نسبت به ایجاد راه می باشد .

لذا می بایست این موضوع مورد توجه مدیران و برنامه‌ریزان محترم وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی قرار گیرد.