معضلات کشور ریشه در عدم‌توسعه سیاسی و نهادسازی دارد
روشن است که بخش بزرگی از معضلات کشور ، ریشه در عدم‌توسعه سیاسی و نهادسازی دارد.
خبرگزاری موج؛ رئوف پیشدار- استاد دانشگاه در یادداشتی نوشت:
روشن است که بخش بزرگی از معضلات کشور، ریشه در عدم‌توسعه سیاسی و نهادسازی دارد. بدیهی است تا وقتی نیروی جامعه مدنی نتواند به تراز نیروی حاکمیت برسد، تا وقتی جامعه مدنی شکل نگیرد، تا وقتی اهداف متناسب برای جنبش‌ها تعریف نشوند، نمی‌توانیم به پیشرفت پایداری برسیم.
حرکت‌های اجتماعی دارای عقبه‌های تاریخی هستند، گاه بیش از پانصد سال! چنین نیست که با احساسات مقطعی انتظار داشته باشیم نتیجه‌هایی ژرف و ماندگار بگیریم.
ما امروز هیچ راه‌حل واقع‌بینانه‌ای برای بحران محیط زیست، برای بحران آب و بحران کشاورزیِ کم‌ثمر نداریم. ما امروز برای منابع‌مان برنامه‌ای نداریم، برای صنعت‌مان، برای اقتصادمان، برای دانشگاه‌هایمان، برای روابط‌مان با جهان.
ما حتی نمی‌دانیم اگر ارتباط‌مان با جهان مثبت شد از آن‌ها دقیقا چه بخواهیم. ما برای سرمایه‌گذاران جهانی یا حتی ایرانی، هیچ برنامه و ایده‌ای نداریم و این‌ها و هزاران درد دیگر، همه ناشی از عدم‌توسعه سیاسی است که در آن نهادهای مدنی واقعی شکل نگرفته، روشنفکران وظایف خود را در روشن‌گری امور انجام نداده یا شرایط انجام آن را ندارند و حاکمیت نیز این وضعیت را به جهت عدم‌الزام به پاسخگویی مطلوب خود می‌داند.
یکی از نهادهای اصلی حاکمیتی که انتظار می‌رود در این شرایط حساس و به واقع حیاتی برای کشور و انقلاب به مسائل ورود کند و به اعتبار « خبرگان» بودن، راه‌حل ارائه بدهد، مجلس خبرگان رهبری است حال آن‌که از نشست اخیر مجلس خبرگان، نشستی که می‌توانست اهمیت بسیار و نتیجه موثری برای کشور داشته باشد، چیز دندان‌گیری به‌دست نیامد و فقط دو اظهارنظر مورد‌توجه رسانه‌ها و افکار عمومی قرار گرفت: یکی سخن آیت‌الله احمد جنتی که «از ثروتمندان خواسته به داد مردم بیچاره فقیر برسند.» و دوم سخن آیت‌الله احمد خاتمی که خبر داده «اعضای خبرگان از بی‌حجابی در عذاب هستند و از رئیس‌جمهوری خواستند علاجی برایش بیابند.»
با این حال، همین دو حرف نشان می‌دهد گرفتاری کشور چیست و چرا امیدی به اصلاح روش‌ها و بهبود امور نیست. این دو حرف، نگاه وارونه‌ای را بازگو می‌کند که وجود دارد و زیربنای تمام کج‌سلیقگی‌ها و سوء‌مدیریت‌ها در کشور است: آنچه باید مدیریت و کنترلش به مردم واگذار شود (مثل حجاب) به تمامی از دولت خواسته می‌شود و آنچه وظیفه‌ی دولت است و باید بابت کوتاهی و ناتوانی در آن بازخواست شود ( مثل مقابله با فقر و گسترش آن) به گردن مردم انداخته می‌شود!
اصرار بر این عدم‌شناخت درست وظیفه حکومت و وارونگی نشان می‌دهد همچنان قرار نیست خطاهای گذشته بررسی شود، عملکردهای غلط اصلاح شود و همچنان با لجاجت بر همان مسیر رفته پافشاری می‌شود. ...و چنین است که همین دو حرف یک‌بار دیگر تاکید می‌کند که امید به آینده و اصلاح خیلی زود است.
ارسال نظر