به گزارش خبرگزاری موج، جووانی برانکینی، مدیر برنامه‌های قدیمی رونالدوی برزیلی ادعا کرد که نونیس، رئیس پیشین باشگاه بارسلونا مسبب جدا شدن رونالدو از آبی‌و‌اناری‌پوشان کاتالونیا بوده است. برانکینی که در کنار رینالدو پیتا و الکساندر مارتینس در نقش نمایندگان و وکلای رونالدو فعالیت می‌کردند، به مرور مذاکرات پرتنشی پرداخت که میان این بازیکن برزیلی و باشگاه بارسلونا برای تمدید قرارداد مابین طرفین وجود داشت، مذاکراتی که در نهایت نتیجه‌ای نداشت و باعث پیوستن رونالدو به اینترمیلان در تابستان سال ۱۹۹۷ شد. برانکینی در گفت‌و‌گو با سایت کالچو مرکاتو، عدم تعهد مدیر باشگاه بارسلونا به وعده‌هایش را دلیل جدا شدن رونالدو از آنها دانست و گفت: رونالدو نمی‌خواست از بارسلونا برود. او آنجا راحت بود. شهر برایش زیبا بود و اولین فصل حضورش در این تیم هم برای او به خوبی سپری شد، چون در حالی که تنها ۲۰ سال سن داشت در دنیا معروف شد. پس چه اتفاقی افتاد که ناگهان رابطه میان رونالدو و بارسا تیره‌و‌تار شد و او به اینتر رفت؟ برانکینی با یادآوری روزهای پایانی سال ۱۹۹۶، ادعا کرد که مدیران بارسا از او خواستند که با رونالدو قراردادی مطمئن‌تر ببندند و بند حق فسخ قراردادش در ازای پرداخت یک رقم مشخص، حذف شود. او ادامه داد: مشکل اینجا بود که برخلاف قانونی که به کارگر اجازه می‌دهد قراردادش را با پرداخت غرامت فسخ کند، بارسا نمی‌خواست این اجازه را به ما بدهد. با این حال ما توانستیم این حق را برای خودمان لحاظ کنیم تا در صورت پرداخت رقمی مشخص، رونالدو بتواند به هر تیمی که می‌خواست برود. بارسلونا پس از مذاکراتی طولانی سرانجام به خواسته مدیران برنامه‌‌های رونالدو تن داد و با اضافه شدن بند حق فسخ به قرارداد مابین طرفین رضایت داد که این موضوع در نهایت پلی برای خروج رونالدو از ورزشگاه نیوکمپ برای رفتن او به اینترمیلان شد. در طول ماه‌هایی که طرفین برای تمدید قراردادشان مذاکره می‌کردند، مدیربرنامه‌های رونالدو سه پیشنهاد دیگر از سوی تیم‌هایی که مشتری ستاره پیشین سلسائو بودند، دریافت کرد که این سه تیم عبارت بودند از: اینتر، لاتزیو و گلاسکو رنجرز. با اینکه هنوز چیزی قطعی نشده بود، خوسپ لوئیس نونیس، رئیس پیشین باشگاه بارسلونا در یک کنفرانس خبری در بهار سال ۱۹۹۷ اعلام کرد که این باشگاه و رونالدو در مورد کلیات قرارداد جدیدشان به توافق رسیده‌اند و قراردادشان را تمدید می‌کند که این حرکت او به مذاق برانکینی و همکاران او خوش نیامد. باشگاه بارسلونا پذیرفته بود که ۸۵ درصد از حقوق رونالدو را در قالب یک قرارداد قطعی بپردازد و ۱۵ درصد مابقی را براساس درآمدهای حاصل از استفاده تبلیغاتی از چهره او. برانکینی اما می‌گوید که آن زمان به وعده داده شده از سوی باشگاه اعتماد نداشت، چون پای هیچ برگه‌ای امضا نشده بود و کمی بعد هم ثابت شد که نگرانی‌اش بی‌مورد نبوده است. مدیربرنامه‌های رونالدو و همکارانش پس از گرفتن یک جشن در رستورانی در بارسلونا به مناسبت عقد قرارداد جدید، ساعت ۹ همان شب پی بردند که بارسلونا به تعهداتش عمل نکرده است. برانکینی ادامه داد: بارسلونا به چیزهایی که تنها سه ساعت قبل در موردشان با ما توافق کرده بود عمل نکرد و دیگر حرف‌هایش راست نبود. من فکر می‌کردم که دارم رؤیا می‌بینم، اما واقعیت تلخ بود. می‌دانستم که باید کارم را تا آخر درست انجام دهد  این بدان معنا بود که باید رابطه کاری‌ام را با باشگاه بزرگ مانند بارسلونا قطع کنم. به همین دلیل به همراه پیتا و مارتینس به هتل برگشتم و بعد از جرو بحث با یک وکیل و رئیس باشگاه به این نتیجه رسیدیم که ما باید قطع همکاری کنیم، چون غرور بارسلونا امکان رسیدن ما به هرگونه توافقی را سلب کرده بود. رونالدو وقتی رفتار مدیران باشگاه در مورد تمدید قراردادش را دید، بسیار ناراحت شد و از آن لحظه بود که بارسلونا برای او به تاریخ پیوست. مابقی داستان رفتن رونالدو از بارسلونا برای اهالی دنیای فوتبال روشن‌تر است چون اینتر برای خرید او کل غرامت فسخ قراردادش با بارسلونا که ۲۰ میلیون پوند می‌شد را به بارسلونا پرداخت و توافق کرد که مطابق توافق با بارسلونا به او حقوق بدهد.