، بر کسی پوشیده نیست که بخش مسکن یکی از بخش های زیرساختی و مهم در اقتصاد هر کشوری است. در حقیقت، این بخش را باید تامین کننده یکی از نیازهای ابتدایی بشر دانست که در نوع خود با توجه به درگیربودن فعالان مختلف در قالب آن، یکی از محرک های حرکت اقتصادهای مختلف جهان به سمت جلو و پیشرفت نیز است. با این همه، بازار مسکن ایران در طی سال های اخیر فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرده است.

در این راستا، یکی از چالش های اصلی بخش مسکن کشورمان، عدم توازن میان عرضه و تقاضا و در حقیقت پیشی‌گرفتن تقاضا بر عرضه مسکن بوده است. دلیل اصلی این مساله نیز کاهش ساخت و سازها بوده است. بیت‌الله ستاریان کارشناس مسکن واستاد دانشگاه اخیرا در موضع گیری تاکید کرده که ساخت سالانه مسکن در کشورمان به ۳۰۰ هزار واحد رسیده است این در حالی است که پیشتر به طور میانگین شاهد ساخت سالانه چیزی بین ۳۵۰ تا ۴۰۰ هزار واحد مسکونی در ایران بوده ایم.

از این رو، صاحب نظران بخش مسکن بر این باورند که یکی از مهمترین محرک های کاهش ساخت مسکن در ایران، ضعیف شدن بخش خصوصی و عدم رغبت آن به سرمایه گذاری در این حوزه است. فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت به تازگی در موضع گیری تاکید کرده که "بخش ساختمان ایران به کنشگری فعال بخش خصوصی ثروتمند و قدرتممند نیازمند است". واقعیتی که همانطور که پیشتر نیز گفته شد، حداقل در شرایط کنونی چندان در بازار مسکن ایران محقق نشده و با مشکلاتی جدی دراین رابطه دست به گریبان هستیم.

دراین نقطه یک سوال مطرح می شود و آن این است که چرا حضور بخش خصوصی قدرتمند و ثروتمند در بخش مسکن ایران درطی سال های گذشته تضعیف شده است؟ به نظر می رسد که برای توضیح چرایی این موضوع بایستی دو نکته را مد نظر داشت. اولا، در سال های اخیر همزمان با افزایش قیمت مسکن و بالارفتن هزینه های ساخت، مشوق های اقتصادی و مالی برای بخش خصوصی در قالب ارائه تسهیلات بانکی، آنگونه که باید و شاید رشد نداشته اند و یا شرایط دریافت تسهیلات سخت شده است.

از این رو، بخش خصوصی با یک مشکل بزرگ در تامین منابع مالی برای ساخت و ساز رو به رو شده و این مساله نمود نهایی خود را در کاهش آمارهای مرتبط با ساخت مسکن در کشورمان به نمایش گذاشته است. از این رو، باید به نحوی منطقی زمینه های مساعد برای توسعه و رونق فعالیت های بخش خصوصی در بازار مسکن ایران فراهم شود.

نکته دوم این است که بخش خصوصی با چشم اندازهای جذابی جهت کار و فعالیت در کشورهای همسایه ایران رو به رو شده است. در این رابطه، به طور خاص به ترکیه وکشورهای عربی حاشیه خلیج فارس اشاره می شود. در این راستا، بخش خصوصی در بازار مسکن ایران، کار در این قبیل کشورها را سودمندتراز ایران یافته است. معادله‌ای که از منظر کارشناسی باید فکری به حال آن نیز شود و راه های موثری برای مخاطب قرار دادن این مشکل اندیشیده شود. آنچه واضح است، رونق به بازار مسکن ایران باز نمی گردد مگر اینکه بخش خصوصی در بازار مذکور تا جای ممکن تقویت شود.