به گزارش خبرگزاری موج،متن این یادداشت به شرح زیر است: اهداف و دستاوردهای سفر مقام معظم رهبری به خراسان شمالی دارای ابعاد گوناگونی است اما یکی از مطالب مهم که در سخنرانی ایشان در جمع معلمان در تاریخ ۹۱,۷,۲۰ بیان کردند، بسیار قابل تعمق است. ایشان فرمودند: «اظهار محبت منتهی نشود به گفتن و بیان تعبیراتی که مبالغه‌آمیز بودن آنها برای همه آشکار است؛ از تعبیراتی اسم نیاوریم که مخصوص بزرگان عالم آفرینش است، مربوط به معصومین است، مربوط به انبیاء و اولیا است؛ ما این فرهنگ را نباید در جامعه گسترش دهیم». بی تردید فرهنگ تملق یکی از مؤلفه‌های اخلاق رذیله‌ایست که در بین افراد سودجو و نیز حاکمان مغرور و خودشیفته رایج است و از قرن‌ها پیش وجود داشته اما در ادوار مختلف روش‌های آن متفاوت بوده است. طبیعی است اگر شخصی به جامعه‌ای یا فردی خدمتی را انجام می‌دهد، به حکم «لم یشکرالمخلوق لم یشکرالخالق»، لزوم قدردانی از او عین انصاف است و قاعدتا فرهنگ قدردانی باعث ایجاد محبت در جامعه و نیز استمرار اعمال نیک می شود اما این نکته بسیار ضروری است که حد اعتدال در روش‌های قدردانی و به‌کارگیری عناوین در این کار، بسیار حائز اهمیت است. اگر خدای ناکرده حس خودبرتربینی و حب نفس با توجه به اینکه بشر ذاتا از تعریف و تمجید استقبال می‌کند، در بین حاکمان یک جامعه گسترش یابد، در مرحله نخست محل نفوذ افراد سودجو را جهت اهداف پلید ایجاد می‌کند و باعث می‌شود تا والی یا حاکم حقایق را آنطور که هست، نبیند. مهم‌تر اینکه اگر نگاه مردم نسبت به برخی متولیان امور حکومتی خوشبین نبوده و از آنها مایوس باشند، استمرار یک خصلت ناپسند، جدایی مردم از حکومت را به دنبال خواهد داشت. از این رو، هشدار عالیترین مقام نظام جمهوری اسلامی درباره پدیده تملق و آثار و عواقب آن حجت را بر دیگران تمام می‌کند که به هیچ وجه اجازه ایجاد چنین زمینه‌ای را فراهم نکنند. ایران اسلامی نخستین نظام شیعی در جهان است که اسوه اخلاق و مدیریت آن امام علی (ع) به عنوان الگوی مدیریتی و اخلاقی برای مردم و مدیران است. آن حضرت در خطبه‌ای از نهج‌البلاغه در تبیین حقوق والی بر مردم و نیز حقوق مردم بر والی فرمودند: «مرا به خوبی‌ها ستایش نکنید؛ زیرا با خدا پیمان بسته و به شما قول داده‌ام که از حقوقتان به طور کامل دفاع نمایم و آنها را که هنوز ناتمام مانده، به پایان رسانم و به واجباتی که حتما باید تحقق یابد اقدام کنم. پس با من چون طاغوتیان سخن مگویید و همانگونه که خود را از دژخیمان می‌پایید، از من نپایید و با سازشکاری و چاپلوسی با من معاشرت نکنید. مرا در جریان گزارش‌ها و سخنان حق بگذارید و هیچ اضطراب و نگرانی از ابراز آن نداشته باشید و آن را بر من سنگین مپندارید و اصلا در فکر ارائه گزارش و اخبار ستایش کننده و بزرگ‌دارنده من نباشید و بدانید آنکه سخن حق به او گفته شود یا کار عادلانه بر او عرضه گردد، ناراحت شود و بر او سنگین آید، قطعا عمل به حق و عدل بر او گران‌تر و سنگین‌تر خواهد بود. پس سخن حق و یا رایزنی در عدالت را از من دریغ مکنید، زیرا من از دیدگاه بشری، خود را بالاتر از خطا نبینم و کارم را در ایمنی مطلق ندانم؛ جز آنکه خدا مرا نگه دارد که پیش از من صاحب‌اختیار من است». ما به عنوان پیروان ولایت و شیعه علی ابن ابیطالب (ع) برخود می‌بالیم که در مکتب قرآن و عترت، حب نفس جایگاهی نداشته و از این رو، نباید جز رضای حق تعالی و خدمت به بندگان خداهدف دیگری رادنبال نماییم.