، بر کسی پوشیده نیست که صنعت ذوب آهن ، یکی از صنایع مهم و زیرساختی ایران است. صنعتی که طیفی از محصولات متنوع را در حوزه های مرتبط با آهن و فولاد تولید می کند و جدای از تامین نیازهای داخلی، گزارش های رسمی حاکی از آن هستند که تولیدات این حوزه به کشورهای زیادی در اقصی نقاط جهان نیز صادر می شوند.

موضوعی که در نوع خود از اهمیت قابل توجه صنعت ذوب آهن ایران حکایت دارد. با این همه، یکی از نکات مهم و قابل تامل در مورد این صنعت این است که در طی سال های اخیر و با توجه به فراز و فرودهای مختلف در اقتصاد ایران، نوعی عدم توازن میان هزینه ها و درآمدهای این صنعت ایجاد شده که این مساله عملا آینده این صنعت را با برخی چالش ها و هشدارها رو به رو کرده است.

اساس به همین دلیل هم است که برخی از صاحب نظران به طور خاص نسبت به این مساله هشدار می دهند که اگر سیاست تزریق بودجه به کارخانه های ذوب آهن ایران نظیر ذوب آهن اصفهان و یا کاهش هزینه ها در این صنعت رعایت نشود، هیچ بعید نیست که با ورشکستگی و حتی زمین‌گیر شدن این صنعت رو به رو شویم. موضوعی که به هیچ عنوان به نفع ایران نیست. از این رو، در پیش گرفتن سایست های حمایتی از حوزه های صنعتی نظیر صنعت ذوب آهن در نوع خود از دو منظر مهم تلقی می شود.

اول اینکه صنعت ذوب آهن جزو صنایع مادر و کاملا زیرساختی در ایران است که تضعیف آن می تواند با تضعیف بنیه قدرت ملی کشورمان همراه باشد. این همان دستورکاری است که جریان های مخالف و معاند با ایران در پی آن بوده و هستند و در این رابطه از هیچ تلاشی نیز دریغ نمی کنند. از این رو، در پیش گرفتن سیاست های حمایتی از این قبیل صنایع مادر، اقدامی در راستای منافع ملی ایران است.

هرچند که در کشورهای مختلف جهان، حمایت از این قبیل صنایع حتی در شرایط عادی نیز یک اولویت است چه برسد به ایران که با طیف قابل توجهی از تلاش های خارجی جهت تضعیف بنیان های قدرت ملی خود نیز رو به رو است.

نکته دوم اینکه صنایع پایه و مادر در ایران نظیر صنعت ذوب آهن سال‌هاست که به دلیل تحریم ها وفشارهای خارجی از جذب سرمایه گذاری های خارجی محروم هستند. از این رو، در همین فضاست که دولت باید وارد میدان شده و این کاستی را به سهم خود جبران کند و مانع از عمیق شدن جلوه های عینی بحران در حوزه صنایع زیرساختی شود.

به بیان ساده تر، حمایت های هوشمندانه و بجا از سوی دولت در حمایت از صنایع مادر نظیر صنعت ذوب آهن، یک الزام راهبردی برای حراست از منافع ملی کشورمان نیز قلمداد می شود. موضوعی که خود می تواند برای ایران دستاوردساز باشد و موقعیت ایران در بازار جهانی آهن و فولاد را تقویت کند. مساله ای که طیف رقبا و دشمنان ایران طالب و خواهان آن نیستند.