به گزارش خبرگزاری موج از ساینس، این شیارها که در عرض جغرافیایی ۳۰ تا ۵۰ درجه در دو نیمکره شمالی و جنوبی مریخ دیده می شوند، در سال ۲۰۰۰ میلادی کشف شدند و ساختاری شبیه به کانال های عمیق دارند. اما محققان در سال ۲۰۱۴ میلادی مدارکی را به دست آوردند که نشان می دهد این شیارها به احتمال زیاد در اثر یخ زدن فصلی دی اکسید کربن ایجاد شده اند و احتمالا اصلا آب کافی برای ایجاد چنین شیارهایی در سطح مریخ وجود ندارد. اخیرا یک کاوشگر موجود در مدار مریخ اطلاعات جدید را درباره بیش از ۱۰۰ منطقه از سطح مریخ که حاوی بیشترین شیارها هستند در اختیار دانشمندان قرارداد و محققان دانشگاه هاپکینز با تحلیل اطلاعات متوجه شدند در اغلب این شیارها اثری از آب یا مواد معدنی هیدارته وجود ندارد و ظاهرا نمونه های موجود نیز قطعات کوچکی از سنگ های متعلق به میلیون ها سال قبل هستند که در اثر فرسایش به سطح مریخ آمده اند. محققان هنوز به طور دقیق نمی دانند که عامل شکل گیری این شیارها چیست، اما به طور قطع یکی از نظریه های پرطرفدار را در این رابطه رد کردند؛ این شیارها توسط جریان های سطحی آب ایجاد نشده اند. البته این شیارها با آثار جریانات فصلی که سال گذشته در سطح مریخ کشف شد، متفاوت هستند. آثار جریانات مذکور قطعا حاصل جاری شدن آب نمک در ماه های گرم سال بر سطح مریخ هستند. گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Geophysical Research Letters منتشر شده است.