به گزارش خبرگزاری موج، ساعت ۴ و ۴۰ دقیقه صبح روز جمعه توفانی با سرعت ۱۳۰ کیلومتر و حتی بیشتر مازندران را در نوردید؛ هر چند که اداره کل هواشناسی اخطار وقوع سیل را داده بود اما مردم این استان و استان همجوار یعنی گلستان با وجود پشت سر گذاشتن حدود یک ماه بی بارانی فکر نمی کردند این توفان بخواهد اینگونه به آنان آسیب بزند. صدای رعد و برق کل استان را فرا گرفته بود و همه از صدای مخوف آن بیدار شده بودند؛ توفان تا ساعت ۶ صبح ادامه داشت. با وجود اینکه توفان به خانه های مردم خسارت های زیادی وارد کرده بود اما مردم با این همه از این نعمت الهی خوشحال بودند تا شاید شالیزارهای خشک شده، تر شود. اما این همه داستان نبود؛ مردم مازندران وقتی برای وضو یا انجام کارهای دیگر شیر آب را باز کردند شاهد قطع شدن آب و همچنین برق شدند و پیش خود فکر کردند تا نیم ساعت نهایت یک ساعت این مشکلات رفع می شود. آنها برای برقراری تماس با اقوام و دوستان و آگاه شدن از وضعیت آنان سمت تلفن ثابت و همراه رفتند، اما نه تلفن ثابت وصل بود و نه تلفن همراه؛  ایرانسل و همراه اول هیچکدام آنتن نمی داد و عملا راه ارتباط مکالمه ای مردم هم مسدود شده بود. اگر چه معاون اول رییس جمهوری در تماس تلفنی با استاندار مازندران خواستار رسیدگی هر چه سریع تر به وضعیت خسارت دبدگان شد و استاندار مازندران گفته بود اقداماتی در این راستا انجام داده است اما عملا هیچ اتفاقی نیفتاد. عمق فاجعه بیش از این حرف ها بود. استاندار گفته بود برای مردم ایرانیت تهیه کرده؛ این در حالی است که بسیاری از مردم که چند شاخه از ایرانیت منزل مسکونی آنان در اثر توفان افتاده و شکسته شده بود برای خرید ایرانیت آن هم در روز جمعه به هر دری زدند اما جز بازاری سیاه چیزی ندیدند؛ آنها مجبور شدند هر شاخه ایرانیت را ۶۰ هزار تومان خریداری کنند تا منزل خود را از آسیب های بیشتر محفوظ بدارند و حتی در برخی مکان ها انگار ایرانیت قحط آمده بود. مردم بویژه روستاییان که تا ساعت ها منتظر وصل شدن تلفن، برق و آب ماندند هیچ ماموری از ادارات برق، تلفن و آب برای وصل کردن این نیاز های اولیه آنان قدمی برنداشت و گویی در تعطیلات روز جمعه خود خوش بودند؛ اصلا چیزی به نام مدیریت بحران عملا وجود خارجی ندارد. بسیاری از این خانواده ها که نه آب برای حتی خوردن و غذا درست کردن داشتند نه برق؛ مجبور شدند شب خود، خود را به خانه دیگر اقوام دعوت کرده تا از تاریکی و بی غذایی دور بمانند. یکی از این افراد در گفت وگو با خبرنگار موج، گفت: از چند روز قبل قرار شد عصر جمعه در منزل جلسه قرآن برپا شود، اما صبح که برق و آب قطع شد به خودم گفتم تا دو ساعت دیگر برمی گردد. آب برای شستن میوه ها و برق برای جارو کردن خانه نداشتم. فکر کردم حتما تا ظهر برق و آب وصل می شود اما باز هم چنین نشد. هر طور بود با جارو دستی خانه را تمیز کردم و با مقدار آب موجود در یخچال میوه ها را شستم. این زن جوان ادامه داد: ساعت پنج عصر بود که مهمان ها رسیدند اما هنوز برق و آب وصل نشده بود، شرمنده آنان شده بودم چون حتی آب نداشتم تا با آن چای دم یا شربت درست کنم. آنان هم با این وضعیت ساختند؛ و اکنون ۲۴ ساعت از این قضیه گذشته اما هیچ اقدامی برای وصل آب و برق انجام نشده است. مرد جوانی هم در گفت وگو با موج درارتباط با مشکلات و خرابی های به بار آمده برای مردم، گفت: صبح ساعت پنج گوشی من زنگ خورد ؛ آن لحظه هنوز ارتباط میسر بود. چند نفر پشت هم تماس گرفته و از من خواستند تا سقف خانه آنان را تعمیر کنم و همان موقع از خانه بیرون زدم. این جوان که خود را میلاد قلی زاده معرفی کرده بود، ادامه داد: برخی حتی گریه می کردند و از من خواستند تا زودتر به منزل آنان بروم چون جهیزیه دخترشان زیر بارش در حال خیس و خراب شدن بود؛ مردم علاوه براین برای خرید ایرانیت با مشکلات متعدد از جمله گرانی بیش از حد و به نوعی بازار سیاه مواجه شدند. فرد دیگری با بیان اینکه رعد و برق تیر برق محله آنان را از وسط  به دو نیم کرده بود، گفت: سیم تیربرق ۲۵ ساعت است که روی زمین افتاده اما هنوز اقدامی نشده است. بسیاری از مردم همچنان منتظر وصل شدن برق و آب و باز شدن خطوط تلفن ثابت و همراه(همراه اول و ایرانسل) هستند؛ علاوه بر اینها، محتویات یخچال و فریزر این مردم در حال فاسد شدن است. این توفان نشان داد که هیچ بستری برای مدیریت بحران در مازندران و حتی کشور وجود ندارد و در اینچنین مواقعی بیشتر با دست به کمر گذاشتن منتظر هستند مشکلات خود به خود رفع شود و این سوال در اذهان شکل می گیرد کشورهای دیگر که مدام چنین توفان ها و سیل هایی را تجربه می کنند آیا مردم آنجا مدام با قطعی برق، آب و مسدود شدن خطوط تلفن همراه و ثابت مواجه هستند یا این که این افتخار تنها نصیب مردم ایران می شود و بس. کاش برخی مسئولان به جای یک هزارم تدبیر در دست یافتن به حقوق های نجومی، قدری حتی اندک هم به فکر مردم بویژه روستاییان که رکن اقتصاد کشور  هستند، می بودند، همان مردمانی که هر گاه نظام به آنان نیاز داشت در صحنه حاضر می شدند. متشکریم از رییس دولت تدبیر و امید که روز هفتم تیر در برنامه جشنواره شهید رجایی گفته بود دست کشاورزان و روستاییان را می بوسم اما نگفته بود دل خوش سیری چند!!