علی خدایی-سرویس اجتماعی خبرگزاری موج:« ...مجموعه همکاران در پلیس راهور افراد بسیار زحمت‌کشی هستند و در سرما و گرما فعالیت دارند...حساب و رفتار یک نفر را نباید به حساب کارکنان یک مجموعه گذاشت... ما از هیچ رفتار خشونت‌آمیزی طرفداری نمی‌کنیم و هر کس در مجموعه ما با هر مقام و درجه، رفتار نامناسب داشته باشد، با وی برخورد می‌کنیم، فیلم این اتفاق را دیدیم و دستور ویژه برای پیگیری موضوع انجام گرفته است...در این اتفاق، سرباز افسر وظیفه این رفتار را انجام داد، طرف مقابل نیز یک مرد است، این افسروظیفه، لیسانسه و مهندس برق بود و پیگیری موضوع و تحقیقات از شاهدان عینی در دستور کار پلیس قرار دارد...بخش عمده‌ای از این رفتارها ( نزاع های خیابانی ) ناشی از نوع تربیت و آموزشی است که قبل از ورود آنها (سربازان وظیفه) به سازمان‌ها به وقوع پیوسته است، البته مسئولیتهای خود در این بخش را می‌پذیریم...»

اظهارات فوق، بخشی از توضیحات " سردار محمدرضا مهماندار "، رئیس پلیس راهور تهران بزرگ در رابطه با درگیری مامور پلیس راهور با یک شهروند در بزرگراه نیایش بود که صبح امروز به وقوع پیوست.

با این اوصاف در اظهارات سردار مهماندار نکات قابل تاملی وجود دارد. مهمترین نکته، جمله ای است که ایشان با اشاره به قضاوت های یک جانبه جامعه می گوید: «حساب و رفتار یک نفر را نباید به حساب کارکنان یک مجموعه گذاشت.»

رویکرد سردار، با ایراد چنین جمله کوتاهی، در واقع، اتخاذ موضعی است که مانع از بدبینی جامعه به مجموعه ای مانند پلیس راهور می شود. ضمن آنکه منتسب کردن و تسری بخشیدن رفتار نامناسب یک مامور وظیفه (که به هر دلیلی، قانون مجموعه خود را در برخورد با مردم زیر پا گذاشته) به سایر اعضا خدوم و کلیت آن مجموعه با رویکرد قابل بحث سردار مهماندار منتفی می شود و در واقع نقشِ حَکَم بودن در قانونِ سیخ و کباب توسط ایشان رعایت شده و مبین این نکته است که اتفاق بزرگراه نیایش از نگاه رییس پلیس راهور تهران بزرگ عادلانه رویت شده است.

جا دارد که در این مقال و مجال متذکر شد که عکس رویکرد سردار مهماندار در حافظه تاریخی مردم ما موجود است. رویکردی که سایر دستگاه ها و سازمان ها(و نه الزاما مجموعه پلیس) در رخداد وقایع مشابه، با طرفداری متعصبانه از یک عضو قانون شکن، کلیت سازمان و ارگان خود را مورد تشکیک و تخریب مردم قرار داده اند. بنابراین بزرگترین نکته این است که رئیس بزرگ پلیس راهور با شهامتی مثال زدنی واقعیت را می پذیرد و می گوید: « ...مسئولیتهای خود در این بخش را می‌پذیریم...»

ایشان با ذکر چند جمله فوق، ضمن تشریح مشقات کار ماموران زحمتکش راهور، رفتار غیر موجه سرباز وظیفه راهور را مورد نکوهش قرار داده و دستور بررسی این رخداد تاسف بار را صادر کرده است.

نکته بعد این است که رییس پلیس راهور تهران بزرگ ضارب را سرباز وظیفه و کارشناس رشته برق و مضروب را بدون هیچ پسوند و پیشوندی که دال بر تخلف با تعدی به قانون و حریم یا شخص مامور وظیفه باشد، تنها در قالب واژه ای تحت عنوان"مرد" معرفی کرده است. که به نظر می رسد این نوع معرفی، این انگاره را در ذهن مخاطبان شکل می دهد که فرد مضروب، تخلف قابل توجهی مرتکب نشده که سزاور این نوع برخورد باشد!

نکته بعدی این است که در فیلم مورد اشاره زنی که همسر یا همراه او که همان مرد مضروب است کتک می خورد، صورتی خونی دارد و در بخشی از فیلم صدای مرد دیگری به گوش می رسد که در واکنش به این زد و خورد، با لحنی اعتراضی خطاب به مامور راهور می پرسد که چرا زن را ضرب و شتم کرده؟

سردار مهماندار در ادامه اظهارتش می گوید:«... بخش عمده‌ای از این رفتارها (اشاره به ضرب و شتم مامور وظیفه) ناشی از نوع تربیت و آموزشی است که قبل از ورود آنها (سربازان وظیفه) به سازمان‌ها به وقوع پیوسته است...»

این سخن، سخنی موجه، درست و انکار ناپذیر است. اما با توجه به آموزش دو ماه و نیم سربازان وظیفه که در سخنان سردار آمده، این سوال مطرح می شود که آیا پلیس راهور متوجه نقصان تربیتی چنین سربازانی در خانواده های خود نشده که بعد از دوره آموزشی، سربازانی ازین دست را در پست هایی به خدمت بگیرد که احتمال درگیری کمتری با اقشار مختلف جامعه داشته باشند؟ و با این تدبیر، ضریب احتمال هر حادثه ای را به صفر برساند؟

بنابراین نکته ای که درخاتمه به ذهن متبادر می شود، الزام به ذکر این پیشنهاد است که ای کاش پلیس راهور توضیحاتی پیرامون ابهامات موجود در فیلم یاد شده که به برخی از آنها اشاره شد، به مردم و رسانه ها ارائه کند. توضیحاتی که ذکر آنها تضمین روشن شدن واقعیت موجود و رفع شک و شبهه و شاید و باید ها شود و ضمن آنکه با این توضیحات از سیاه نمایی بیش از پیش رسانه های معاند و برداشت های یک سویه جلوگیری به عمل آورد. چرا که در سال های اخیر شاهد بوده ایم که چگونه دشمن ، بهانه به قیمت می خرد، با این هدف که نیروهای خدمتگزار را بی اعتبار کند. با این وجود باید صره را از ناصره شناخت و از تیغ به دست زنگی مست دادن بشدت پرهیز کرد!