به گزارش خبرگزاری موج، گفته می شد که نرم افزار شاد امسال اصلاح شده است و با اینترنتی که برایش در نظر گرفته شده می تواند امسال نیازهای دانش آموزان و معلمین رابرای برگزاری کلاس های مجازی برطرف کند. با این حال به نظر می رسد نه تنها این نرم افزار همچنان مشکلاتی جدی را دارد که هنوز اینترنتی هم برای آن در نظر گرفته نشده است. این در حالی است که  بسیاری از مناطق کشور نیز یا فاقد اینترنت هستند و یا اینترنت به شدت در آنجا ضعیف است. حالا بگذریم از اینکه بسیاری از دانش آموزان مناطق محروم اصولا قدرت خرید اینترنت را نیز ندارند. همه این عوامل در کنار هم باعث شده تا معلمین این مناطق برای برگزاری کلاس های خود با مشکلاتی جدی مواجه باشند. سیستان و بلوچستان یکی از همین استان هاست که بخش های زیادی از آن، امروز با همین مشکلات دست به گریبان است و معلمین آن در شرایطی سخت مجبورند به کار خود ادامه دهند . ساره باور، مدیرکل آموزش و پرورش شهرستان نیک شهر در استان سیستان و بلوچستان مدعی است که به خاطر همین وضعیت بسیار بد اینترنت و همچنین ناتوانی والدین از تهیه گوشی و تبلت برای دانش آموزان ، هم اینک بیش از ۵۰ درصد کلاس های مدارس به صورت حضوری برگزار می شود . آماری که در روستاهای این شهرستان تا ۹۵ درصد هم می رسد!   

برخلاف نظر برخی از مدیران ارشد آموزش و پرورش که معتقدند سال تحصیلی جدید در همه نقاط کشور به خوبی در حال برگزاری است؛ بسیاری از کارشناسان و حتی مدیران آموزش و پرورش و معلم ها بر این باورند که بخصوص در نقاط محروم کشور که اکثر دانش آموزان نه گوشی هوشمند دارند و نه تبلت، روند آموزش به هیچ عنوان به شکل مطلوبی پیش نمی رود. الان در نیک شهر که یکی از مناطق محروم استان سیستان و بلوچستان است، دانش آموزان برای تحصیل مشکلی ندارند؟

ما در نیک شهر و داخل شهر آموزش را به صورت تلفیقی دنبال می کنیم. یعنی تلفیقی از کلاس های حضوری و مجازی. اما در نقاط روستایی، تقریبا ۹۵ درصد کلاس ها به صورت حضوری برگزار می شود. چون اولا در این روستاها، به ندرت بچه ها گوشی و تبلت دارند و ثانیا اصلا اینترنت در این مناطق معنایی ندارد! البته در داخل شهر وضعیت بهتر است ولی در اینجا نیز باز هم بسیاری از دانش آموزان گوشی ندارند و البته وضعیت پوشش اینترنت نیز اصلا در حد قابل قبولی نمی باشد. به بیانی، به زبان ساده اصلا بستر فنی برگزاری کلاس های مجازی در روستاهای این منطقه فراهم نیست.

و چند روستا در منطقه نیک شهر دارید؟

۱۵۰ روستا.

گفتید که در روستاها حدود ۹۵ درصد کلاس ها به صورت حضوری برگزار می شود، در داخل نیک شهر چطور ؟ تقریبا چند درصد دانش آموزان در کلاس های حضوری شرکت می کنند؟

تقریبا چیزی حدود ۵۰ درصد.  درجاهایی هم که اینترنت در دسترس باشد کلاس ها را به صورت مجازی برگزار می کنیم.

خب این مشکلات را به مسئولان استان و وزارتخانه نیز منعکس کرده اید؟

بله. ما تمام این مشکلات را به اداره کل و آنها نیز به وزارتخانه منتقل کرده اند. ولی می گویند اعتبار نداریم! یعنی عملا اتفاق خاصی نیافتاده است و کاری برای بهبود وضعیت موجود، صورت نگرفته است. ولی ما چاره ای نداریم جز اینکه کلاس ها را به هر صورت ممکن برگزار کنیم.

از لحاظ تجهیزات کمک بهداشتی مثل ماسک و ژل های ضدعفونی کننده و یا مواد لازم برای ضدعفونی کردن مدارس چطور؟ به اندازه کافی این امکانات در اختیار دانش آموزان و مسئولان مدارس هست؟

راستش را بخواهید ؛ نه ! البته نه این که اصلا نداریم بلکه مقدارش در حد کفایت نیست. تلاش می کنیم تا از طریق بودجه ای که وزارتخانه برای این کار تخصیص داده بخشی از این نیازها را تامین کنیم. اما از آنجاییکه این بودجه کافی نیست ، مجبوریم از خیرین کمک بگیریم. برای نمونه اخیرا با کمک همین خیرین که در حوزه آموزش فعال هستند، بیش از ۴ هزار ماسک تهیه و بین دانش آموزان محروم توزیع کردیم. یا اینکه پارسال به کمک همین خیرین تعداد محدودی تبلت تهیه و باز بین دانش آموزان محرومی که تبلت نداشتند توزیع شد.

در مورد کلاس های مجازی ، مشکلی با نرم افزار شاد ندارید؟

همانطور که گفتم به خاطر محدودیت هایی که در دسترسی به اینترنت داریم تنها در بخش هایی از شهرستان کلاس ها به صورت مجازی برگزار می شود و بقیه کلاس ها به صورت حضوری است. در مورد کلاس هایی که به صورت مجازی برگزار می شود معلمین بیشتر از واتساپ و بعد از آن از نرم افزار شاد استفاده می کنند. گرچه به دلیل برخی محدودیت ها، معلمین بیشتر ترجیح می دهند از واتساپ استفاده کنند. در سال تحصیلی گذشته نیز وقتیکه مدارس تعطیل شدند، معلمین مجبور شدند اکثرا از طریق "درس نامه " یا همان پیک های کتبی، به دانش آموزان درس بدهند.

خب از یکسو باید کلاس ها را برگزار کنید و از سویی می گویید امکانات بهداشتی کافی ندارید. فکر می کنید با این شیوه واقعا در اجرای پروتکل های بهداشتی در مدارس موفق بوده اید؟

اگر بخواهیم واقع بین باشیم، به هر حال هر کاری هم کنیم باز هم نمی توانیم مدعی باشیم که پروتکل ها را به صورت کامل اجرا کرده ایم. بخصوص در مدارسی مثل مدارس منطقه ما که بسیاری از خانواده ها حتی از خرید ماسک و ژل های بهداشتی برای فرزندانشان هم عاجزند. آخر من چطور در روستایی که آب لوله کشی و شرب هم ندارد تا دانش آموزان دستانشان را بشویند، می توانم انتظار داشته باشم که بچه ها در مدرسه پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند؟! البته ما تلاش کرده ایم تا در مدارسی که به صورت حضوری بازگشایی شده اند، دانش آموزان را به صورت یک روز درمیان در مدارس داشته باشیم تا بتوانیم فاصله اجتماعی را رعایت کنیم ولی آیا فقط با این شیوه می توان از ابتلای دانش آموزان به کرونا جلوگیری کرد؟!

به نظر شما، اگر مدارس به صورت حضوری بازگشایی نمی شد برای دانش آموزان و معلمین بهتر نبود؟

اگر زیر ساخت‌ها آماده بود شاید برگزاری مجازی کلاس ها بهتر بود. ولی در مناطقی مثل منطقه ما که بیش از ۱۷ هزار دانش آموز و ۱۶۰ مدرسه دارد، چاره ای نیست جز برگزاری حضوری کلاس ها. ولی البته در منطقه ما که بسیاری از دانش آموزان در مناطق روستایی و عشایری زندگی می کنند، از آنجاییکه کلاس ها اکثرا در فضاهای باز یا کلاس های بزرگ برگزار می شود، فکر نمی کنم خطر چندانی دانش آموزان را از لحاظ فاصله اجتماعی تهدید کند ولی باز هم از جنبه های دیگر، سلامتی دانش آموزان تهدید می شود.

آماری از دانش آموزان مبتلا به کرونا در منطقه نیک شهر دارید؟

بله. براساس گزارش های رسیده، دو دانش آموز ما مبتلا به کرونا شده اند. گرچه مشخص نیست که منشاء ابتلای آنها در مدرسه بوده یا در منزل ولی ما حدس می زنیم که احتمالا از طریق خانواده یا محیط بیرون از مدرسه مبتلا شده باشند. البته تعدادی از دانش آموزان نیز مشکوک به ابتلا بوده اند که هنوز نتایج آزمایش های آنها مشخص نشده است.