به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری موج، تب کریمه کنگو بیماری به‌شمار می‌رود که علاوه بر تب شدید می‌تواند باعث کبودی یا خونریزی شدید بینی در اثر بروز اختلالات انعقادی شود. به همین دلیل از آن با عنوان تب خونریزی دهنده کریمه کنگو نیز یاد می‌شود.

کارشناسان برای نخستین بار این بیماری را در سال ١٩۴۴ در منطقه «کریمه» کشف کردند. آنھا بعدا در سال ١٩۶٩ متوجه شدند که منبع اصلی آن منطقه کنگو بوده است. امروزه محققان آثاری از شیوع تب کریمه کنگو در اروپای شرقی، اروپای جنوبی، سراسر دریای مدیترانه، شمال غربی چین، آسیا، آفریقا، خاورمیانه و شبه قاره هند یافته‌اند.

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو بیماری است که از سال‌ها پیش در ایران شناخته شده بوده و برخی مدعی هستند بیماری که در نواحی شمال شرقی به عنوان حصبه قره‌میخ معروف است، همین بیماری است. نخستین شواهد مستند از وجود نوعی بیماری تب خونریزی دهنده در ایران به سال 1354 باز می‌گردد. تقریبا تمام اخبار ضمن اطلاع رسانی درباره وضعیت این بیماری در شهرهای ایران یا شرایط بیماران تلاش نهادهای بهداشتی برای اعزام گروه‌های اطلاع رسانی به برخی مناطق، چگونگی از دنیا رفتن قربانی و درباره روش‌های پیشگیری است.

«امین اسدی» مشاور معاون وزیر و مدیرکل روابط عمومی سازمان دامپزشکی کشور چندی پیش در خصوص «شیوع بیماری تب کریمه کنگو در کشور» گفت: بنابر اعلام وزارت بهداشت و درمان با شروع گرما در روزهای ابتدای تیرماه حدود  ۱۸ نفر از هموطنان عزیز به بیماری تب کریمه کنگو مبتلا شده‌اند که متاسفانه یک نفر فوت شده است.

از این‌رو می‌شود گفت، عامل اصلی ابتلا به این بیماری، یک ویروس به شدت واگیردار است که اغلب توسط کنه منتقل می‌شود. در واقع یک بیماری مشترک میان انسان و حیوان به‌شمار می‌آید و آثاری از ابتلا به تب کریمه کنگو در دام یا سگ مشاهده شده است و به همین دلیل می‌تواند باعث انتقال سریع‌تر این بیماری به انسان در اثر تماس با گوشت آلوده یا حیوانات اهلی و وحشی شود.

بیماری‌های مشترک انسان و حیوان از اهمیت بسیاری برخوردار است به‌طوریکه این بیماری‌ها هم از جنبه حفظ سلامت و هم از جنبه اقتصادی، جوامع را در معرض تهدید قرار می‌دهند. از این رو 6 جولای برابر با 15 تیر ماه روز جهانی بیماری‌های مشترک بین انسان و حیوان نامگذاری شده است.

بیشتر بخوانید:

علائم تب کریمه کنگو چیست؟/ روش‌ های پیشگیری و درمان تب کریمه

انتقال تب کریمه از طریق تماس با بافت بدن 

«مهدی عمادی» متخصص بیماری‌های عفونی درباره بیماری تب کریمه کنگو و علائم آن بیان داشت: تب کریمه کنگو یک بیماری مشترک میان انسان و حیوان است و از طریق نیش کنه که روی پوست حیوانات لانه‌گزینی کرده‌اند و از طریق تماس با بافت، گوشت و خون حیوان آلوده انتقال پیدا می‌کند. این بیماری با علائمی همچون تب، سردرد، تهوع، دانه‌های روی بدن، اسهال، خونریزی از بینی، لثه و دهان، معده و روده همراه است. 

وی در ادامه بیان داشت: کشاورزان، دامداران، قصاب‌ها و افرادی که در بسته‌بندی مواد غذایی فعالیت دارند بیشترین افرادی هستند که در معرض این بیماری قرار دارند. 

راه‌های انتقال بیماری

عمادی با برشمردن راه‌های انتقال این بیماری گفت: انتقال بیماری از طریق گزش کنه یکی از راه‌های مهم ابتلا به حساب می‌آید. وقتی کنه آلوده شد آن را به نسل بعد از خود نیز منتقل  و به این ترتیب چرخه الودگی ادامه پیدا می‌کند. تداوم این آلودگی می‌تواند آلودگی را به مهره‌داران بزرگ مانند دام‌ها نیز منتقل نماید. در مناطق وسیعی از کشور ما مانند سیستان و بلوچستان، خراسان و اصفهان این کنه عموما در محیط‌های دامی مشاهده می‎‌شود. 

این متخصص بیماری‌های عفونی همچنین درباره ذبح دام‌ها نیز گفت: اگر دامی آلوده ذبح شود یا در جریان مواردی مانند وضع حمل دام، تماس با خون، ترشحات یا گوشت آلوده پیدا شود ویروس می‌تواند به انسان منتقل شود. البته پس از چندساعت پس از ذبح به خاطر اسیدوز ویروس از میان می‌رود و بیشترین خطر هنگام تماس با خون و گوشت تازه دامی مطرح است. در کشور ما شایع‌ترین راه انتقال ذبح دام‌های آلوده و تماس با لاشه دام، خون و احشاء پس از ذبح بوده است. 

روش‌های پیشگیری و درمان تب کریمه کنگو

وی مهمترین و اساسی ترین مرحله در درمان بیمار مبتلا به بیماری کنگو را در اصلاح آب و الکترولیت‌ها دانست و گفت: استفاده از تب‌برها و ضد تهوع ممکن است موثر باشد اما از تجویز آسپرین باید خودداری کرد زیرا موجب تشدید خونریزی می‌شود. مهمترین اصل در کنترل بیماری کریمه کنگو ایجاد قرنطینه‌هایی در مرزهای ورودی دام به کشور است تا به‌طور جدی از تردد دام‌های آلوده به داخل جلوگیری شود. از این رو به مردم توصیه می‌شود به شدت از خرید و مصرف گوشت دامی که به طریق غیرقانونی و قاچاق وارد کشور می‌شود خودداری نمایند. 

عمادی افزود: اساس پیشگیری مبتنی بر سه اصل مهم بیماریابی، درمان به موقع مبتلایان و افزایش آگاهی عمومی مردم در زمینه راه‌های انتقال و پیشگیری از بیماری است. همچنین هماهنگی میان بخشی با ارگان‌هایی مربوطه مانند سازمان دامپزشکی، شهرداری و سایر سازمان‌ها جهت مبارزه با بیماری لازم است.