به گزارش خبرگزاری موج به نقل از فارن پالیسی، هر نخست‌وزیر بریتانیا در روزهای نخستین که وارد دفترش می‌شود باید کاری ناخوشایند انجام دهد: نوشتن نامه‌های «راه‌حل آخر» به فرماندهان زیردریایی‌های تسلیحات هسته‌ای کشور. این نامه‌ها با دست نوشته می‌شوند و در گاوصندوق‌های مهر وهوم شده در هر یک از چهار زیردریایی کلاس ونگارد کشور قرار می‌گیرند. این زیردریایی‌ها به طور دائمی در رودخانه کلاید اسکاتلند پهلو گرفته‌اند. این نامه‌های رسمی به تشریح دستورات نخست‌وزیر در شرایطی که او و دیگر مقامات دولتی در یک حمله هسته‌ای به بریتانیا کشته شده باشند، می‌پردازد.

اما پس از این که اکثریت مردم بریتانیا در ماه گذشته به خروج از اتحادیه اروپا رای دادند آن نامه‌ها و به همراه آن زرادخانه هسته‌ای بریتانیا ممکن است به یک یادگاری از گذشته تبدیل شوند.

در اسکاتلند یک اکثریت ۶۲ درصدی به ماندن در اتحادیه اروپا رای دادند. در نتیجه رفراندوم برگزیت(خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) به رفراندوم دیگری در زمینه استقلال اسکاتلند جان تازه‌ای بخشیده است.

آخرین باری که مردم اسکاتلند برای استقلال در سال ۲۰۱۴ تلاش کردند با شکست مواجه شدند. اما ناخشنودی از جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا در اسکاتلند عمیق‌تر می‌شود و اشتیاق به ماندن در اروپا حمایت از استقلال را تقویت می‌کند. و ناسیونالیست‌های اسکاتلندی روشن کرده‌اند که اگر اسکاتلند جدا شود دیگر میزبان زیردریایی‌های تسلیحات هسته‌ای بریتانیا در رودخانه کلاید در فاسلین نخواهد بود.

از سال ۱۹۶۹ بریتانیا یک زیردریایی موشک بالستیک را در حال گشت‌زنی تمام وقت نگه داشته است. زیردریای‌های خاموش هر یک ۸ موشک تریدنت با برد ۷۵۰۰ مایل و ۴۰ کلاهک اتمی حمل می‌کنند که می‌تواند شهرهای کوچک دیگر را با خاک یکسان کند. قرار است این بازدارنده تریدنت از طریق تهدید اقدام تلافی‌جویانه فاجعه‌آمیز، دشمن را از تلاش برای حمله هسته‌ای یا اخاذی هسته‌ای دلسرد و از بریتانیا حفاظت کند.

بریتانیا در سال ۱۹۵۲ به باشگاه تسلیحات هسته‌ای پیوست و بعد از ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به سومین عضو این باشگاه بدل شد و از سال ۱۹۹۸ این زیردریایی‌ها تنها بازدارنده هسته‌ای بریتانیا بوده‌اند.

اما این چهار زیردریایی – پیش‌قراول(HMS Vanguard)، فاتح(Victorius)، انتقام(Vengeance)، هشیار(Vigilant)- که زرادخانه هسته‌ای را شکل می‌دهند همگی خارج از فاسلین فعالیت می‌کنند و اگر اسکاتلند بخواهد این زیردریایی‌ها را بیرون بیاندازد، در حال حاضر هیچ پایگاه جایگزینی برای این زیردریایی‌ها وجود ندارد.

گزارش پارلمانی در سال ۲۰۱۲ نشان داد که ساخت تاسیسات بندرگاهی جایگزین برای استقرار این زیردریایی‌ها در جنوب مرز اسکاتلند ۲۰ سال به طول می‌انجامد و ۳٫۵ میلیارد پوند هزینه دارد.

این موضوع پیچیدگی‌هایی را برای لندن و ناتو در برابر روسیه احیا شده به وجود می‌آورد که در اوکراین بالتیک و شرق مدیترانه دردسرهایی را راه انداخته است. زیردریایی‌های بریتانیا درون پیمان اقیانوس اطلس نقش مهمی را ایفا می‌کنند و از به اصلاح شکافGIUKمحافظت می‌کنند که منطقه‌ای در اقیانوس اطلس است که از گرین لند و ایسلند تا خود بریتانیا امتداد دارد و نقطه بالقوه ورود نیروی دریای روسیه به اقیانوس اطلس محسوب می‌شود.

طبق گفته لیسا سوایر سامپ که تا سال گذشته به عنوان مدیر امور استراتژیک ناتو و اروپا در شورای امنیت ملی مشغول فعالیت بود، زیردریایی‌های بریتانیا در برابر حرکت بالقوه خصمانه روسیه در عبور از این آبراه «خط مقدم دفاع» قلمداد می‌شوند.

مایکل فالون، وزیر دفاع بریتانیا با تلاش برای رد گمانه‌زنی‌ها مبنی بر این که ممکن است ناوگان هسته‌ای خود را کنار بگذارد به پارلمان در ماه گذشته گفت که متحدان این کشور می‌توانند مطمئن باشند که تعهدات ما به ناتو و تعهدات ما به عنوان یک قدرت هسته‌ای به ناتو در نتیجه این رفراندوم تغییر نمی‌کند.

مارک فیتز پاتریک، دیپلمات برجسته پیشین ایالات متحده و از موسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک در این باره گفت جدایی اسکاتلند ضرورتا به معنی کنار گذاشتن زرادخانه هسته‌ای بریتانیا نیست.

فیتز پاتریک به فارن پالیسی گفت: ‌ گزینه‌هایی وجود دارند. این زیردریایی‌ها گران و پرخرج هستند. این جدایی به معنی پایان بازدارندگی هسته‌ای بریتانیا نخواهد بود. این اقدام در زمانی که بریتانیا یک قدرت اقتصادی رو به افول خواهد شد به معنی هزینه‌های بیش‌تر خواهد بود.

اگر لندن ساخت پایگاه جدیدی برای این زیردریایی‌ها در انگلیس را برگزیند لازم است تا آن‌ها در جایی دیگر پهلو بگیرند تا کار ساخت پایگاه به اتمام برسد. این اقدام به معنی مذاکره برای انعقاد قراردادی با اسکاتلند برای نگهداری این زیردریایی‌ها برای چند سال یا استقرار احتمالی آن‌ها در یک پایگاه نیروی دریایی در کشوری دیگر خواهد بود.

لیسا سوایر سامپ در این باره گفت: ‌ یک گزینه می‌تواند ساحل شرقی ایالات متحده باشد. بریتانیا تنها کشوری است که ایالات متحده با آن در تکنولوژی هسته‌ای سهیم است و از جنگ جهانی دوم از روابط ویژه‌ای با واشنگتن برخوردار است. زیردریایی‌های بریتانیا می‌توانند احتمالا در پایگاه زیردریایی خلیج کینگز جورجیا پهلو بگیرند یا پایگاه نیروی دریایی آمریکا در نورفولک ویرجینیا می‌تواند استقرار موقت زیردریایی‌های بریتانیا را فراهم آورد تا لندن تاسیسات دیگری را بسازد.

اما اگر بریتانیا قرار باشد تا بازدارندگی هسته‌ای خود را کنار بگذارد در این صورت ایالات متحده تنها متعهد هسته‌ای پیمان ناتو خواهد شد.

سامپ در این باره اظهار کرد: بیش از هر چیزی من فکر می‌کنم بیش‌تر مسوولیت بر روی دوش ایالات متحده خواهد افتاد بنابراین با توجه به الگوی رفتار خصمانه رو به افزایش روسیه این کار پیامی اشتباه درنامناسب‌ترین زمان خواهد بود.

کابینه اوباما اعلام کرد که امیدوار است بریتانیا زیردریایی‌های تریدنت خود را حفظ کند اما این احتمال را که بریتانیا پایگاهش در فاسلین را از دست بدهد کم اهمیت جلوه داد.

جان کربی، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا به فارن پالیسی گفت: ‌ ایالات متحده از نقش دیرینه بازدارنده هسته‌ای بریتانیا به عنوان یک سهم در بازدارندگی و امنیت پیمان ناتو قدردانی می‌کند.

او اضافه کرد: گمانه زنی درباره پیامدهای رفراندوم فرضی اسکاتلند مناسب نخواهد بود.

حتی پیش از رای برگزیت سرنوشت بازدارنده هسته‌ای بریتانیا موضع مباحثداغ در بریتانیا شده بود. زیردریایی‌های کنونی کلاس ونگارد لازم است تا در زمانی که در اواخر دهه ۲۰۲۰ تغییر کند و در سال جاری لازم است تا برای شروع کار ناوگان جایگزین بودجه‌ای تصویب شود. برنامه جایگزین حدود ۲۲ میلیارد تا ۳۰ میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت. اگر چه منتقدان اصرار دارند که این مبلغ بسیار بالاتر از این رقم است. برای سال‌های متمادی احزاب سیاسی تصمیم‌گیری در این باره را به تعویق انداخته‌اند.

رای برگزیت از طریق زیر سوال بردن جایگاه بریتانیا در جهان دولت بریتانیا را ترغیب کرده است تا حمایتش از زیردریایی‌های جدید تسلیحات هسته‌ای را افزایش دهد.

به نظر می‌رسد لندن مصمم است تا نشان دهد از پیمان ناتو یا صحنه بین‌المللی عقب‌نشینی نمی‌کند. فالون، وزیر دفاع بریتانیا ماه گذشته به اعضای پارلمان گفت دولت به مانیفیست جایگزینی ۴ زیردریایی تریدنت متعهد است.