علیرضا احمدی – خبرگزاری موج اصفهان، مدتی است در اصفهان شاهد ازدیاد قتل، خودکشی، سرقت، اعتیاد، خودفروشی و...هستیم.گاها دنبال راه حل گشته و برخورد قاطع با مجرمان را پیشنهاد می دهیم ولی آیا این موضع، همان راه حل مسئله است؟!

" آدم نیاز داره گاهی اوقات آدرنالین خونش ترشّح بشه " این بخشی از دیالوگ رادنوش مقدم در نقش لیلا در نمایش پُک است که دریایی از عبارات را برای ما زنده می کند."

آنچه در بحران اجتماعی محرز است، بی کفایتی ما در مبحث پیشگیری است آنگاه که پیشامدی به وقوع می پیوندد ( تدریجی، آنی) تازه به فکر تمهیدات پیشگیرانه ی اتفاق می افتیم، آن هم درست زمانی که دیگر دیر شده و کاری نمی شود انجام داد.

سوال اینجاست که تا کی و تا کجا این چرخه بیهوده باید ادامه داشته باشد.

در این نوشتار نویسنده سعی خواهد داشت تا تاثیر هنر در پیشگیری و درمان آسیب های اجتماعی را مورد ارزیابی قرار دهد و البته تئاتر " پک" به کارگردانی دوست عزیزم آقای احسان فاضلی خود بهانه ای برای نوشتن و ارتباط دیالکتیک با این موضوع می باشد.

وقوع جرم متاثر از پیش زمینه های متعدد اجتماعی و فردی است اما می توان پس از شناخت آنها یا قرار دادن زنجیره هایی از راه کارها در کنار هم، در پیشگیری دوباره جرم آمادگی لازم را مبذول نماییم.

در این میان نقش هنر و هنرمندان قابل توجه است. نهاد هنر هم می تواند به عنوان راهکاری پیشگیرانه قلمداد شود و هم می تواند با اتکا به نقش هنجاری و جرم ستیز خود همچون پادزهری درمان کند.

هنر نیرومندترین مجرای راهنمایی و هدایت انسانی است که با ذات خود روح و روان را تزکیه کرده و جسم و بدن را بالنده، انسان را با زیبایی های عالم هستی پیوند می دهد تا به سوی قله های زیبای معنویت و کمال روحش رهنمون کند.

جرم معلولی است که علت های مختلفی در آن دخالت دارند سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که به نظر می رسد بسیاری از این علت ها در مهار و کنترل هنر هستند.

نگاه ویژه به هنر، امروزه در بین کارشناسان حوزه های مختلف مورد توجه و تاکید قرار گرفته است بر همین اساس می بایست هنرمند را به عنوان رساترین زبان برای انتقال ایده های انسانی و شریف قلمداد کرد که با ساخت و تولید آثار فاخر فرهنگی و هنری خود می تواند بسیار کارساز واقع شود، از این جهت هنر و هنرمند باید مورد تشویق و پرورش قرار داشته باشد.

بنابر آنچه رفت، برخی از علت های جرم می تواند وضعیت اقتصادی اسف بار و تقسیم جامعه به فرا دست و فرو دست، بیکاری که منجر به فقر، نابرابری درآمد، مهاجرت، اختلافات خانوادگی و اعتیاد می شود، سطح آموزشی و نظام بی در و پیکر آموزشی ناکارآمد و احمقانه،  کمبود فضا و مکان مناسب برای تخلیه و ارضاء روحی و روانی نوجوانان و جوانان باشد.

وقتی مسائلی را که برمی شمردیم همگی در آنچه امروز شاهدش هستیم نقش مستقیم دارند، پس باید به فکر چاره ای اساسی باشیم تا از گسترش آسیب های اجتماعی به خصوص قتل، آدم کشی، مواد مخدر، زیرآب زنی، سردی عشق در کانون خانواده ها و....که به موضوع حادی تبدیل شده با برنامه ریزی کارآمد، پیشگیری نماییم.

از این جهت بر این باوریم که تاثیر آثار هنری و فضاهای هنری آنچنان واضح است که قابل مقایسه با دیگر راه کارها و راه حل ها نمی باشد.

دامنه گسترش جرم آنقدر گسترده است که به جز جامعه، ادارات و نهادهای مختلفی را نیز درگیر خود کرده که پیشنهاد می گردد با طرح برنامه ای هدفمند و تولید محتوا کردن و با حمایت از رویداد های فرهنگی هنری مثل " نمایش پک " بستر مناسب را برای تاثیرگذاری بهتر در جامعه هموار نمایند.

هنر مقوله گسترده ای ست که می توان از انواع هنرهایی که هرکدام به انحای مختلف روی افراد و ذهن مردم تاثیر گذاشت؛ تئاتر و نمایش، فیلم، عکاسی، موسیقی، شعر، ادبیات و نقاشی و ... را نام برد که همگی قادر هستند در زمینه کمک به کاهش جرم و جنایت و آسیب های اجتماعی تاثیر گذار واقع شوند.

کارشناسان به نتیجه رسیده اند که جوامعی که انس و رابطه بیشتری با هنر داشته اند، جامعه سالم تری از نظر وقوع جرم هستند.

نمایش "پک "سرود رستاخیز هنری ست که آدم های مشغول به تفکرات واهی را به نمایش می گذارد تا مخاطب را درگیر آسیب های جامعه کشورش کند، کشوری که مردمش بر حصیر می نشینند و قالی زیبای زندگی خویش را می بافند، مردمی که سیاوش بازی اش به لیلای زندگی شان می گویند وقتی میای تو خوابم، صدات میره تو صدام، نگات میره تو چشام، رو زبونم تو رو حل می کنم، تلخ میشی تو تنم، تیرمیکشی رو مهره های پشتم، رشد می کنی تو دستام، جون میگیری تو پاهام، شره میکنی رو لبام، پک که میزنم دود میشی تو سیگارم‌.....