به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج، ایران از سال ۲۰۱۵ خواستار پیوستن به سازمان شانگهای بوده است و در دوره قبلی اجلاس شانگهای با مخالفت تاجیکستان عملا ایران نتوانست از دروازه شانگهای عبور کند و در این دوره هم رسانه های روسی از تلاش این کشور برای حل اختلافات و کمک به پیوستن ایران به شانگهای خبر داده بودند و البته خبرها حکایت از این دارد که چینی ها هم در این میانجی گیری بی تاثیر نبوده اند. با این حال، موافقت ۸ کشور عضو اصلی سازمان همکاری شانگهای با عضویت دائم ایران به سرانجام رسیده است. پیوستن ایران به شانگهای یعنی ارسال سریعتر و ارزانتر کالاهای شرق و جنوب شرق آسیا به اروپا و منطقه ای دریای سیاه و از طرف دیگر ایران هم می تواند با کشورهای عضو بدون داشتن بهانه تحریم ها و محدودیت مبادلات مالی تجارت کند.

رئیس اتاق ایران و چین در گفتگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری موج با بیان اینکه سهم ایران از تجارت جهانی در سال های اخیر کمتر شده، گفت: واردات رسمی و غیررسمی ایران بدون احتساب نفت از حدود ۱۲۰ میلیارد دلار بوده و الان مجموع تراز تجاری ایران به ۸۰ میلیارد دلار رسیده در حالی که تراز تجاری ایران قبلا با نفت ۱۸۰ میلیارد دلار بوده و این کاهش واردات هم اثر مثبتی در اوضاع اقتصادی کشور ندارد و همکاری های منطقه ای می تواند تا حدودی مشکلات تجارت خارجی را برطرف کند و ایران بتواند از طریق این پیمان ها باردیگر سهم خود را از تجارت جهانی افزایش دهد.

مجیدرضا حریری با بیان اینکه در شرایط کنونی تمام اقتصاد ایران متاثر از مسائل سیاسی است افزود: در شرایط کنونی همکاری منطقه ای اهمیت بالایی دارد، زیرا کاهش سهم تجارت ایران تنها مربوط به کشورهای اروپایی نیست، برای نمونه سهم تجارت ایران با چین در سال ۲۰۲۰ اگرچه در مجموع از ۲۰ درصد تمام تجارت خارجی ایران به ۲۶ درصد رسیده و به نوعی افزایشی بوده اما از آنجایی که مبادلات رسمی ایران و چین سال گذشته ۱۶ میلیارد دلار و سال ۲۰۱۴ حدود ۵۱ میلیارد دلار بوده نشان می دهد که سهم تجارت ایران و چین کوچک شده است.

مزایای پیوستن ایران به سازمان شانگ های

پیش از این دو دولت قبل گفته می شود عدم تصویب اف ای تی اف مانع از پیوستن ایران به سازمان شانگهای شده است، اما گویا ایران توانسته از این چالش عبور کند و کشورهای روسیه و چین به عنوان موسس این سازمان منطقه‌ای، تلاش دارند با جذب ایران در شانگهای به نحوی در مقابل یک جانبه گرایی آمریکا در عرصه بین‌المللی قرار بگیرند، چراکه چند وقت اخیر هم آمریکا با استرالیا و انگلیس درباره مسائل نظامی پیمانی را منعقد کرده اند که به زیان چین است. از طرف دیگر حضور ایران در شانگهای، فرصت های دوسویه ای ایجاد می کند، از یک سو ایران مسیر ترانزیتی کالای کشورهای شرق مرزهای خود به جنوب خاورمیانه و اروپا را تامین می کند و از طرف دیگر توسعه بزرگراه بین‌المللی حمل و نقل شمال به جنوب با اتکاء به وجود بنادر مهم ایران در سواحل خلیج فارس و دریای عمان، مسیر تجارت بین‌المللی و منطقه‌ای را تسهیل می کند که برای چین به عنوان بزرگترین تولیدکننده ای که همواره به دنبال بازارهای مصرفی است یک مزیت خواهد بود و می تواند به بازار منطقه دریای سیاه و خاورمیانه دسترسی بیشتری پیدا کند. همچنین روسیه به عنوان دیگر عضو اصلی شانگهای با ایران در خاورمیانه، همکاری راهبردی دارد و پیوستن ایران به این سازمان می تواند در جهت توسعه راهبرد منطقه ای و برای کشورهای همچون افغانستان هم موثر باشد.

البته نباید فراموش کرد که عضویت ایران در شانگ های به دلیل تحریم های آمریکا علیه ایران یک امتیاز محسوب می شود، زیرا بسیاری از اعضای همین سازمان قبل از پیوستن ایران به بهانه همین تحریم ها با ایران همکاری اقتصادی خود را به حالت تعلیق دراورده بودند یا حداقل کاهش داده بودند و هم اکنون که ایران به شانگ های پیوسته روابط اقتصادی با این کشورها توسعه خواهد یافت، همچنین حضور ایران در این سازمان منطقه‌ای، فشارهای وارده از سوی آمریکا را کاهش می دهد و سیاست خارجی مسیر جدیدی خواهد رفت.