، تاکنون بسیار در مورد مسائل و چالش های حوزه مسکن ایران گفته و نوشته شده است. در این راستا، کارشناسان و صاحب نظران مختلف هر کدام به سهم خود سعی داشته اند تا به واکاوی مشکلات بخش مذکور بپردازند و راه حل هایی را برای آن ها ارائه کنند. با این حال، در طی چند سال اخیر و به طور خاص پس از خروج یکجانبه دولت وقت آمریکا از توافق برجام در سال ۲۰۱۸، شاهد افزایش قابل توجه قیمت مسکن در کشورمان بوده ایم.

به نحوی که اکنون برخی تحلیل ها از افزایش میانگین قیمت هر متر مربع مسکن در تهران به بیش از ۱۰۰ میلیون تومان اشاره دارند. در این چهارچوب، یکی از موضوعاتی که صاحب نظران عرصه مسکن از آن به عنوان یک ابرچالش در بازار مسکن کشورمان یاد می کنند این است که روند ساخت مسکن به شدت از روند تقاضا برای آن در ایران عقب افتاده است. به نحوی که برخی از تخمین ها حاکی از این هستند که ایران اکنون با کسری بیش از ۵ میلیون واحد مسکونی رو به رو است.

کسری که البته سال به سال وضعیت بدتری نیز پیدا می کند. در این رابطه تحلیل های مختلفی را در طی سال‌های اخیر شاهد بوده‌ایم که به مشکلات پیش روی انبوه‌سازان جهت ساخت مسکن در ایران پرداخته اند و حتی از مهاجرت آن ها به کشورهایی نظیر امارات یا ترکیه خبر داده اند. با این همه، یکی از مشکلات قابل توجهی که در رابطه با روند ساخت مسکن و افزایش ظرفیت ها در این حوزه مطرح است، این مساله می باشد که کشورمان با چالش های جدی در زمینه تامین انرژی واحد های مسکونی تازه تاسیس رو به رو خواهد بود.

ایران در وضعیت کنونی نیز به دلایل مختلف با مشکلات قابل توجهی در مسیر تامین انرژی واحدهای مسکونی رو به رو است. حال اگر قرار باشد حتی سالانه شاهد ساخت یک میلیون مسکن در کشورمان باشیم (عددی که اکنون چیزی در  حدود ۳۰۰ هزار واحد است)، تامین نیاز این واحدهای مسکونی به انرژی موضوعی است که کم از یک چالش جدی ندارد. نباید از یاد ببریم که آمارهای رسمی در ایران حاکی از این هستند که میزان مصرف انرژی در کشورمان از ابتدای انقلاب تا به امروز، افزایش ۱۱ برابری را نشان می دهد این در حالی است که ظرفیت های ما در این رابطه ۱۱ برابر رشد نکرده اند.

موضوعی که از نوعی عدم توازن در حوزه مذکور خبر می  دهد و همین مساله سبب شده تا بسیاری از صاحب نظران از به صدا درآمدن زنگ های هشدار خبر دهند. از این رو، مشکلات در حوزه مسکن کشورمان حل نمی‌شوند مگر اینکه همه موارد را با هم ببینیم و برای آن ها برنامه ریزی های کارشناسی و البته پایدار صورت گیرد. موضوعی که حداقل تا به اینجای کار از نظر بسیاری از دولت های کشورمان مغفول مانده و خود هزینه‌زا بوده است.