به گزارش امیرحسین چرایی خبرنگار اقتصادی خبرگزاری موج، زمانی که در کوچه و بازار با مردم و اقشار مختلف جامعه صحبت می کنیم، متوجه می شویم که مسئله قاچاق و مبارزه با آن از کمترین اهمیت در بین آحاد مردم برخوردار است. مردم زمانی که وارد یک مغازه و با اجناس قاچاق مواجه می شوند برایشان اصلا اهمیتی ندارد کالایی که می خرند به صورت قاچاق وارد کشور شده یا از طریق مبادی قانونی؛ تنها چیزی که برایشان مهم است این است جنسی که می خرند ارزان باشد. به عنوان مثال پس از کمی گشت و گذار و پرس و جو در بازار پوشاک متوجه می شویم تقریبا هیچ یک از خریداران به مسئله قاچاق بودن لباسی که می خرند اهمیت نمی دهند و یا اگر اهمیت هم بدهند راهی وجود ندارد که قاچاق بودن یا نبودن یک جنس را بفهمند. *اقبال مردمی به اجناس ترکتعدادی از فروشندگان در این باره به خبرنگار موج گفتند: مردم اقبال بیشتری به اجناس ترک نشان می دهند و ذره ای هم اهمیت نمی دهند که این لباس قاچاق است یا خیر، حتی از این تمایل خریداران هم سو استفاده می کنیم و بسیاری از اجناس ایرانی را با گران فروختن، به عنوان یک لباس ترک به آن ها غالب می کنیم. این صحبت فروشندگان لباس در پاساژهای پلاسکو، پروانه، بازار کویتی ها در تهران و … که عمدتا عمده فروش هم هستند نشان دهنده وقوع فاجعه ای بزرگ در بدنه فرهنگی و اقتصادی کشور است. این فروشندگان آن قدر راحت خریدهای عمده خود در کشورهای چین و ترکیه را از طریق قاچاق وارد کشور می کنند که اگر بخواهند از طرق قانونی به این امر بپردازند چندین ماه می بایست صبر کنند.*ورود جنس قاچاق به صورت تضمینییکی از پخش کنندگان لباس عمده در خیابان فردوسی تهران در این باره به خبرنگار اقتصادی موج گفت: من در حدود ۲هفته پیش به چین سفر کردم و در حدود ۳۰۰میلیون تومان در آن جا لباس خریدم ولی آن ها را با خودم به ایران نیاوردم. پس از اینکه هفته گذشته به تهران بازگشتم با یک نفر قرار داد بستم تا این لباس ها را بدون پرداخت عوارض گمرکی برای من به ایران بیاورد حتی یک چک ۳۵۰ میلیونی از جانب خودش به من داد تا اگر به هر دلیلی نتوانست لباس ها را بدستم برساند، من فروشنده در این بین ضرر نکنم و در نهایت امروز صبح لباس ها را به صورت کامل تحویل گرفتم در صورتی که اگر می خواستم لباس ها را به طریق قانونی وارد کشور کنم تا هفته آینده هم بدستم نمی رسید. بزرگترین انگیزه ای که به این افراد جسارت می دهد تا به این شکل جنس قاچاق وارد کشور کنند سودی است که از این بابت نصیبشان می شود. به عنوان مثال همین فروشنده که ۳۲۰ میلیون تومان خرج کرده تا این لباس ها را وارد کشور کند از قِبَل فروش عمده آن ها ۹۰۰میلیون تومان درآمد کسب می کند که از این میزان ۶۰۰میلیون آن سود خالص است و هیچ درآمدی نیز نصیب دولت و جامعه نمی شود و اینجاست که حقوق مردم زیر پا گذاشته می شود در حالی که در حدود ۶۰میلیون تومان از این اجناس متعلق به اموال دولتی و مردمی است. اگر این میزان درآمد را که از دست دولت می رود در مورد ۱۵هزار میلیارد تومان جنس قاچاق که سالانه وارد کشور می شود بست دهیم به یک رقم هنگفت می رسیم، که از درآمد های مردمی کم می شود که معادل صادرات یک ماه نفت کشور است. اگر این اجناس قاچاق بفروش نرسند چطور؟ یعنی مردم حاضر نشوند تا این اجناس را بخرند؛ آن موقع دیگر برای قاچاقچیان صرف نمی کند که ریسک قاچاق را بپذیرند و به این امر مبادرت ورزند. آیا واقعا مردم حاضر هستند جنس قاچاق نخرند؟ وقتی در همین بازار با مردم صحبت می کنید و از آن ها می پرسیم که قاچاق بودن یا نبودن کالا برایشان اهمیت دارد اکثرا به این سوال پاسخ منفی می دهند. یکی از آن ها در همین رابطه به خبرنگار موج گفت: مهمترین اولویت ها برای خرید یک کالا قیمت و کیفیت آن محصول است.*بی‌اهمیت بودن قاچاق برای مردمطبق گفته فروشندگان و حرف های خریداران، متوجه می شویم هیچ خریداری در زمان خرید در مورد قاچاق بودن جنس خارجی سوال نمی کند. حتی زمانی که جنس خارجی با قیمت ارزان می بینند، بدون توجه به طرق ورود آن به کشور سریعا آن جنس را خریداری می کنند و حتی افرادی که در زمان های مختلف ادعای مبارزه با جنس قاچاق و نخریدن آن را دارند، وقتی در این موقعیت قرار می گیرند سریعا آن را خریداری می کنند. زمانی که برای خریداران توضیح دادیم که خرید جنس قاچاق چه ضربه هایی را به اقتصاد کشور می زند و تا چه اندازه از درآمد دولت را کم می کند، در پاسخ گفتند: زمانی که دولت نفت را بشکه ای ۱۴۰دلار می فروخت وضعیت ما همین بود حالا هم که ۴۰دلار می فروشد باز هم وضعیت ما تغییری نکرده است. بنابراین به حال ما فرقی نمی کند که درآمد دولت کم شود یا زیاد. با این تفاسیر پر واضح است که فرهنگ خریداران ایرانی در این سال ها به گونه ای تغییر کرده است که به دنبال کیفیت برتر در کنار قیمت مناسب هستند و اگر جنس داخلی از کیفیت و قیمت مناسبی برخوردار نباشد حاضر نیستند پای آن پول بدهند و جنس قاچاق را بدون اینکه به مضرات سلامتی آن آگاه باشند، ترجیح می دهند.*رفتار اشتباه دولتمداران، تشدید کننده قاچاقچه چیزی سبب شده است که ایرانی ها به این سمت بروند که در بسیاری از موارد جنس قاچاق و بعضا بی کیفیت را به اجناس تولید داخل ترجیح دهند؟ اصلی ترین عاملی که سبب می شود مردم یک کشور اجناس تولید داخلی خود را بخرند، قیمت مناسب آن نسبت به اجناس خارجی است. زمانی که قیمت برخی از اجناس داخلی مانند پوشاک نسبت به کیفیتشان گران تر از اجناس خارجی است دیگر نمی توان انتظار داشت خریدار، محصول داخلی را خریداری کند. اصلی ترین دلیل بالا بودن قیمت تمام شده یک محصول تولیدی در ایران، بالا بودن هزینه های تولید برای تولید کنندگان ایرانی در مقایسه با سیار کشور هاست. تولید کنندگان ایرانی هزینه زیادی بابت انرژی پرداخت می کنند در حالی در دولت هایی چون ترکیه و چین به تولیدکنندگانشان یارانه انرژی پرداخت می کنند که همین امر سبب پایین آمدن بخش زیادی از هزینه های تولید می شود که در پی آن قیمت تمام شده محصول کاهش پیدا می کند و در نتیجه انگیزه مردم برای خرید آن بالا می رود. طبق قانون هدفمندی یارانه ها دولت موظف است ۱۰درصد از درآمد ناشی از اجرای قانون هدفمندی یارانه ها را به عنوان سوبسید انرژی در اختیار تولیدکنندگان بگذارد که تاکنون این امر محقق نشده است. از دیگر عوامل بالا رفتن هزینه تولید می توان به عدم همکاری بانک ها با تولیدکنندگان، عدم مدیریت علمی و صنعتی واحدهای تولیدی، استفاده از ماشین آلات فرسوده با بازدهی پایین، عدم استفاده بهینه از نیروی انسانی، اجاره بهای واحد تولیدی و … اشاره کرد.*از بین رفتن فرهنگ استفاده از کالای ایرانی یکی دیگر از عواملی که سبب می شود خریداران تمایلی به خرید جنس داخلی نشان ندهند این مسئله است که استفاده از کالای خارجی و اروپایی را نوعی کلاس برای خود می دانند که نشان دهنده آسیبی جدی در سطح فرهنگی کشور ماست البته زمانی که از آن ها ایراد گرفته می شود بعضا این انتقاد را وارد می دانند اما اینگونه توجیح می کنند که مسئولان کشور خود نیز از اجناس و محصولات خارجی و حتی قاچاق استفاده می کنند با این حال چگونه می شود از ما انتظار داشته باشید که این کار را نکنیم.