حامد فریدنصر مشاور دبیرکل حزب همت-خبرگزاری موج؛ این روزها که اخبار ثبت نام کاندیداتوری جهت شرکت در یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در محافل اجتماعی داغ است، در عصرهای دودآلود تهران چند قدمی برداشته و کمی با خود تأمل کردم. مقابل هر کیوسک روزنامه فروشی ده‎ها روزنامه را دیدم که یا با شدّت و حرارت به نتیجه دلال بازی هایی مانند آنچه در ورزش اتفاق می‎افتد؛ پرداخته و این و آن را هدف انتقادهای لمپنانه خود قرار داده بودند و یا موضوعاتی مخدوش و درهم، البته با کلماتی فاخر و  ادبیاتی درخور، را در معرض دید و ارائه گذاشته بودند.

کمی آنطرف‎تر هم کودکی با دست‎های کوچک کثیفش فال می‎فروخت، پیرمردی کفش واکس می زد و چند نفری هم درحال حرکت در پیاده رو با کت و شلوارهای زیبایشان مشغول تخریب همکاران خود از طریق تماس تلفنی با مافوقشان بودند. بماند دغدغه های مربوط به شغل و قسط و آینده و تامین آتیه و سلامت، که اگر دقت می کردم از عمق نگاه بسیاری از هموطنانم قابل رویت بود.

قدم هایم را تندتر کردم و نگاهم را به زمین دوختم، اما روی زمین هم پر بود از آمال و آرزوهای مچاله و لگدمال شده! با خودم گفتم چرا کشوری که مثل پدری سخاوتمند همه چیز اعم از منابع و معادن طبیعی، جذابیت‎های توریستی، زیرساخت صنعتی، خاکی حاصلخیز و بسیاری دیگر را به مردمش پیشکش کرده، باید شاهد اینچنین زخم هایی باشد؟

ناگهان یاد مناظره‎های ریاست جمهوری افتادم. معدن بازی را به گزینه‎های قابل انتخاب جهت ریاست جمهوری نشان داده بودند و از بین ایشان دو یا سه نفر می دانستند که تصویر نشان داده شده مربوط به چیست! حدس زدم کسی که می خواهد یک جمهوری را اداره کند و نمی داند که چه دارائی هایی را در اختیار خواهد گرفت، گزینه مناسبی برای انتخاب نیست. حدس زدم سعی و خطا جهت مدیریت در سطح کلان راه مناسبی نیست. حدس زدم مجلس شورای اسلامی باید مانند یک شرکت سهامی اداره شود و به مردم به عنوان سهامدارانش پاسخگو باشد. حدس زدم ... .

و ناگهان به میدان بهارستان رسیدم و مجبور شدم برای ادامه مسیر چند کیلومتری اضافه تر و کمی دورتر از نرده‎های بلند ساختمان مجلس، راه بروم تا به مقصد برسم. چون اجازه نداشتم وارد منطقه ای بشوم که متولیانش را خودم انتخاب کرده بودم. بازهم قدم هایم را تندتر کردم و با خود زمزمه کردم: آزموده را آزمودن خطاست!