، مدت زمان زیادی از حمله گسترده موشکی-پهپادی کشورمان به عمق اراضی اشغالی و هدف قرار برخی از پایگاه های راهبردی نظامی-اطلاعاتی صهیونیست ها نمی گذرد. عملیاتی که همچنان در مورد ابعاد مختلف آن و البته تبعات و پیامدهای معنادار آن در قالب معادلات منطقه ای و راهبردی، تحلیل و تفسیرهای مختلفی نوشته و مطرح می شود.

با این همه، یکی از نکات قابل تامل در بحبوحه اجرای عملیات وعده صادق از سوی کشورمان، همراهی معنادار برخی حکام و رژیم های عربی با صهیونیست ها و ائتلاف قدرت های غربی جهت مقابله با عملیاتِ ایران بود. به طور خاص اردنی ها به نحوی مستقیم در فرایند عملیات رهگیری موشک و به ویژه پهپادهای ایرانی وارد میدان شدند. حتی گفته شد که دختر ملک عبدالله دوم پادشاه اردن نیز خود شخصا با حضور در یک جنگنده در این عملیات شرکت داشته است.

در عین حال، کشورهایی نظیر امارات متحده عربی و البته عربستان سعودی نیز با صهیونیست ها و قدرت های غربی همکاری کرده اند. در این راستا، شاید برای برخی این سوال مطرح شود که چرا رژیم های عربی باید در فرآیند خنثی سازی یک حمله علیه صهیونیست ها وارد میدان شوند؟ مگر رژیم اشغالگر قدس دشمن اصلی جهان عرب و اسلام نیست؟ به نظر می رسد در پاسخ به این پرسش، توجه به 3 نکته مهم است.

اولا، سال هاست که بسیاری از تحلیلگران در جهان عرب به این نکته اشاره دارند که رژیم های عربی لزوما انعکاسی از خواست و تمایلات ملت های خود نیستند. این رژیم ها عمدتا ماهیتی اقتدارگرا و استبدادی دارند و از یک طبقه حاکم که قدرت را به شدت قبضه کرده و کنترل می کنند، تشکیل شده اند.

از این رو، میان اولویت های آن ها و ملت هایشان، فاصله از زمین تا آسمان است. کما اینکه مثلا مردم اردن از ابتدای جنگ غزه تاکنون، بارها و بارها دست به راهپیمایی و تجمعات گسترده در بخش های مختلف این کشور در حمایت از مردم فلسطین زده و همچنان نیز می زنند. این در حالی است که دولت اردن صرفا موضع گیری‌های ظاهری می کند و در عمل با صهیونیست ها و قدرت های غربی همکاری دارد.

دوم اینکه طبقه حاکم در بسیاری از کشورهای عربی تا حد زیادی وابسته و نیازمند به قدرت های غربی و البته صهیونیست ها هستند. معادله ای که برونداد و نتیجه نفوذ نرمِ جریان های غربی-عبری در سازوکارهای حکمرانی جهان عرب است.

از این رو، طبقه حاکم در شمار زیادی از رژیم های عربی به خوبی می دانند که اگر بخواهند در مقابل اسرائیل و جهان غرب قرار گیرند، با توجه به اینکه از پایگاه مردمی چندانی نیز برخوردار نیستند، به احتمال فراوان سرنوشتی جز فروپاشی و سقوط در انتظارشان نیست. از این رو، خیانت به آرمان فلسطین را به حذف خود از قدرت ترجیح می دهند.

و در نهایت سوم اینکه رژیم های عربی مدت هاست که اعتماد به نفس چندانی برای تقابل با رژیم اشغالگر قدس در خود نمی بینند و به بیان ساده تر به طور کامل در برابر غرب و صهیونیست ها وا داده اند. معادله ای که آن هم در همراهی های گاه و بیگاه و البته آشکار و پنهان آن ها با اشغالگران صهیونیست بی تاثیر نبوده و نیست.

به بیان ساده تر، این رژیم ها دیگر عزم و توانایی را در خود جهت تقابل با صهیونیست ها نمی بینند و درست به همین دلیل است که می بینیم برخی از آن ها علی رغم مشاهده کشته، مجروح و مفقود شدن بیش از 100 هزار فلسطینی در جریان جنگ غزه، حاضر نیستند توافقات عادی سازی روابط خود با رژیم صهیونیستی را لغو کنند.