، به تازگی شاهد برگزاری انتخابات پارلمانی در انگلستان بوده ایم. انتخاباتی که در قالب آن حزب کارگر به رهبری "کی‌یر استارمر" توانست پیروزی قابل توجهی را به دست آورد و شکست بزرگی را به رقیب اصلی خود یعنی حزب محافظه کار وارد کند. حزب محافظه کار انگلیس در بیش از دو دهه اخیر قدرت را در این کشور به دست داشت و اکنون هم پارلمان انگلیس را از دست داده و هم قدرت را در سطح دولت به حزب کارگر واگذار کرده است.

کی‌یر استارمر رهبر حزب کارگز نیز به عنوان نخست وزیر جدید انگلیس برگزیده شده و مامور تشکیل دولت شده است. در این راستا، ناظران و تحلیلگران مختلف دیدگاه های متنوعی را در مورد دولت آتی انگلیس و رویکردهای آن در حوزه های مختلف حکمرانی این کشور مطرح می کنند. در این چهارچوب، یکی از حوزه هایی که تحلیلگران به نحوی جدی معطوف به آن بوده اند، عرصه سیاست خارجی انگلستان بوده است. به بیان ساده تر، بسیاری این سوال را مطرح می کنند که سیاست خارجی این کشور تحت تاثیر روی کار آمدن دولت جدید، با چه تغییراتی رو به رو خواهد شد؟

در ابتدا باید به این مساله اشاره کرد که اصول سیاست خارجی در کشورهای مختلف جهان ثابت هستند و دولت‌ها صرفا قادر به ایجاد برخی تغییرات جزئی در این عرصه هستند. در حقیقت، در سیاست خارجی کشورهای مختلف جهان، در عین ثبات شاهد برخی تغییرات جزئی نیز هستیم. معادله ای که در مورد انگلستان و دولت جدید این کشور نیز صدق می کند و این مساله در هرگونه تحلیل و تفسیر در مورد سیاست خارجی دولت جدید انگلیس باید مورد توجه باشد. به طور خاص در رابطه با سیاست خارجی دولت جدید انگلیس، ۲ نکته قابل شناسایی است.

اولا، حزب کارگر انگلستان در سال های اخیر پیوندهای قوی و مستحکمی را با رژیم اشغالگر قدس تعریف کرده است. موضوعی که تاکنون در مورد ابعاد و جلوه های مختلف آن افشاگری های زیادی انجام شده و اسناد متنوعی نیز در این رابطه افشا شده است. از این رو، انتظار می رود که دولت جدید انگلیس که برآمده از حزب کارگر است نیز در حوزه سیاست خارجی خود هماهنگی های زیادی را با صهیونیست ها داشته باشد.

معادله ای که می تواند به تقویت و گسترش حمایت های مادی و تسلیحاتی لندن از اسرائیل در بحبوحه تداوم جنگ افروزی صهیونیست ها در منطقه غرب آسیا و یا اتخاذ مواضع تهاجمی‌تر از سوی آن ها علیه کشورمان و در قالب پرونده های مختلف نظیر پرونده هسته ای ایران و یا نفوذ منطقه ای کشورمان ختم شود. از این رو، انتظار می رود که دولت جدید انگلیس در حوزه سیاست خارجی خود هماهنگی های بیشتری را با رژیم اشغالگر قدس و سیاست بین المللی آن از خود نشان دهد.

دوم اینکه انتظار می رود که دولت جدید انگلیس با دولت آمریکا نیز در عرصه بین المللی همراه‌تر باشد. در دوره حضور دولت محافظه‌کار انگلستان در قدرت، شاهد اوج گیری برخی تنش ها میان انگلستان و آمریکا بودیم با این حال، شواهد و قرائن حاکی از این مساله هستند که لندن و واشینگتن در شرایط فعلی، همراهی بیشتری را با یکدیگر خواهند داشت و در عرصه بین المللی با سطح همکار‌یهای بیشتری وارد میدان خواهند شد.

موضوعی که آن هم برای کشورهای مختلف جهان از جمله ایران حامل پیام ها و پیامدهای معناداری است و ایران باید از همین حالا خود را آماده تشدید خصومت ورزی های این دسته از کنشگران علیه خود کند.