سال‌هاست که آشپزها به دنبال ترکیب بهینه مواد غذایی هستند تا در نهایت غذایی خوش عطر و بو به دست آید. آن‌ها انواع چاشنی‌ها را با هم ترکیب می کنند تا طعم مواد غذایی به نسبتی ایده‌ال برسد. در این راستا تلاش‌هایی هم برای استفاده از فناوری به‌منظور بهبود طعم و کیفیت غذا صورت گرفته است. اخیرا دانشمندان به دنبال استفاده از فناوری‌ نانو برای تغییر مرزهای مهندسی غذا هستند. آن‌ها قصد دارند تا از این فناوری برای افزودن کیفیت و جذابیت غذا استفاده کنند؛ بدون این که اثرات جانبی و منفی به دنبال داشته باشد. از فناوری‌ نانو می‌توان استفاده‌های زیادی در بخش غذا داشت. برای مثال، آشپزها می‌توانند با دستکاری چاشنی‌ها در مقیاس نانو، طعم غذا را بهبود دهند. با فناوری‌ نانو، نمک طعام را می‌توان در ابعاد بسیار کوچک تهیه کرد؛ با این کار مساحت سطحی نمک افزایش یافته و توزیع طعم نمکی در تمام سطح غذا به خوبی انجام می‌شود. این در حالی است که به دلیل افزایش مساحت سطحی نیاز به مقدار نمک کمتری در غذا است. بنابراین، نه تنها طعم غذا بهبود یافته بلکه میزان مصرف نمک نیز کاهش می‌یابد که برای سلامتی مفید است. یکی دیگر از مزایای این روش آن است که می‌توان برخی افزودنی‌های مفید اما با بوی خاص نظیر روغن ماهی را با کمک فناوری‌ نانو تعدیل کرد. به این معنا که این روغن با کمک فناوری‌ نانو به شکلی تولید می‌شود که بوی بد نداشته باشد و در عین حال خواص خود را حفظ کند. البته استفاده از فناوری نانو در بخش غذا، چالش‌هایی نیز به همراه دارد. افزایش هزینه تولید غذا یکی از این مسائل است. مشکل دوم این است که آیا همه مردم به خوردن غذایی که توسط فناوری‌ نانو دستکاری شده علاقه‌ ای نشان می دهند یا خیر. در حال حاضر تحقیقات پیرامون مزایا و چالش‌های این حوزه ادامه دارد.