در تحقیق اول، سه فاکتور اصلی مد نظر محققین بود. نخست نمره آنها از آزمون هوش، دوم تراکم جمعیت در منطقه ای که در آنجا زندگی می کردند و سوم میزان رضایتمندی آنها از زندگی خود. بر اساس نتایج این تحقیق، افرادی که در مناطق خلوت تر زندگی می کنند شادتر هستند اما این نتیجه برای افرادی که بسیار باهوش هستند، صادق نیست. در تحقیق دوم، رابطه بین نمره ضریب هوشی شرکت کنندگان، رضایمتندی از زندگی و مقدار تعامل آنها با دوستان خود بررسی شد. نتایج این تحقیق گویای این بود که افرادی که زمان بیشتری را با دوستان خود می گذرانند، شادتر هستند به جز افرادی که واقعا باهوش هستند یعنی افرادی که بسیار باهوش هستند با صرف کردن وقت خود برای دوستانشان شادی بیشتری به دست نمی آورند. در واقع افراد باهوش زمانیکه وقت بیشتری را صرف دوستان خود می کنند از رضایتمندی کمتری نسبت به زندگی بهره مند می شوند. محققین برای این نتیجه، دلیل مشخصی را بدست نیاورده اند. اما نتایج نشانگر هوشمندی افرادی است که زمان کمتری را با دوستان خود صرف می کنند.