محمدحسن قدیری ابیانه در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری موج، درخصوص جدی بودن وجود شکاف اجتماعی و رفتن جامعه به سمت دوقطبی شدن گفت: من معتقدم یکی از مشکلات بزرگی که ما در کشورمان داریم به آن دسته از مطالبات مردمی برمی‌گردد که مرتبا هم به آن دامن زده می‌شود اما اصولا در حد و اندازه اقتصاد کشور ما نیست. محقق نشدن این مطالبات نارضایتی‌هایی را ایجاد کرده است. مثلا تصور مردم از اندازه درآمدهای نفتی کشور ده‌ها صدها و هزاران برابر واقعیت است. گاهی هم مردم وضع رفاهی کشور را با بعضی از کشورهای همسایه مثل عربستان، قطر، کویت و امارات که نفت‌خیز و عضو اوپک هستند مقایسه می‌کنند. با یک ضرب و تقسیم ساده به دست می‌آید که صادرات نفت در امارات متحده به ازای هر تبعه آن کشور در یک سال مساوی با یک قرن صادرات نفت ما به ازای یک ایرانی به نسبت صادرات نفت در بودجه مصوب ۱۴۰۱ است. با احتساب میزان صادرات نفت پیش‌بینی شده در بودجه سال ۱۴۰۱ یک میلیون و چهارصدهزار بشکه در روز صادرات پیش بینی شده برای ۱۴۰۱ است که محقق هم نشده است. این مقدار یعنی به ازای هر ایرانی ماهانه کمتر از نصف یک بشکه. ما نمی‌توانیم رفاهیات مثلا کشور امارات را که صادرات نفت یک سالش به ازای هر تبعه آن به اندازه یک قرن یک ایرانی هست را با خودمان مقایسه کنیم. اما متاسفانه رسانه‌های گروهی ما این مساله را برای مردم روشن نکرده‌اند.

وی با بیان اینکه مردم تصور درستی از اندازه‌ درآمدها ندارند افزود: مثلا در بودجه سال ۱۴۰۱ صادرات نفت ایران روزانه یک میلیون و چهارصدهزار بشکه پیش‌بینی شده است. این رقم یعنی به ازای هر ایرانی ماهانه کمتر از نصف یک بشکه نفت صادر می‌شود. چنین تصور غلطی راجع به دیگر درآمدهای کشور هم وجود دارد. نتیجه چنین تصوری در بین مردم این شده که مردم باور دارند که حکومت می‌تواند و باید نیازهای مردم را برآورده کند. درحالی که در کشورهای مختلف اعم از فقیر و غنی مردم می‌دانند که باید هزینه‌های بدون اسراف و اتلاف دولت را تامین کنند. دانشگاه‌ها، مراکز آموزشی و رسانه‌های ما در رابطه با این موضوع چه کار کرده‌اند؟ چرا این نوع مسائل برای مردم تشریح نمی‌شود تا مردم از یک توهم بزرگ خارج شوند؟

قدیری ابیانه در پاسخ به اینکه درباره ناآگاهی و توهم عمومی در جامعه که باعث بی اعتمادی نسبت به حاکمیت و نظام شده ناکارآمدی احزاب و نهادهای مدنی چقدر موثر بوده گفت: احزاب موجود، دانشگاه‌ها، نهادهای مدنی، دستگاه‌های دولتی و رسانه‌های گروهی می توانستند با یک ضرب و تقسیم ساده میزان درآمد نفتی و سایر درآمدهای کشور را برای مردم ملموس کنند ولی نکردند.  این موضوع ربطی به وجود یا عدم وجود احزاب و نهادهای مدنی قدرتمند ندارد. من به تنهایی دست به ضرب و تقسیم میزان درآمد نفتی کشور زدم و به چنین اعدادی رسیدم. این کار را رسانه‌ها و دانشگاه‌های ما هم می‌توانند انجام دهند.

این فعال سیاسی اصولگرا بیان کرد: درهرحال ناآگاهی مردم از میزان درآمد نفتی کشور به این تصور دامن زده که درآمدهای نفتی حیف و میل می‌شود. درواقع این مساله تصور ناکارآمدی را پیش آورده است. البته مشکلات امروز نتیجه سیاست‌های اقتصادی و نیز سبک اقتصادی و فرهنگی مردم هم هست. اما باید اندازه‌ها برای مردم ملموس و مشخص باشد. مردم در ابعاد کوچکتر متوجه این مساله می‌شوند. مثلا در یک مجتمع مسکونی وقتی هیات مدیره و مدیرعامل انتخاب می‌شوند همه می‌دانند که باید شارژ پرداخت کنند و کسی توقع ندارد مدیریت مجتمع نیازهای فرزندان ساکنین به مسکن و شغل و رفاهیاتشان را تأمین کنند. اما وقتی در ابعاد شهر و کشور این مساله مطرح می‌شود نوع برخورد مردم تغییر می‌کند. بنابراین من معتقدم باید اندازه درآمدها برای مردم روشن شود. اینکه مردم بر اثر تصور غلط از اندازه درآمدهای دولت فکر می‌کنند دولت می‌تواند نیازهای آنها را برآورده کند و نمی‌کند باعث سوظن‌ها، بدبینی‌ها و بی‌اعتمادی‌هایی شده است. عده‌ای از مردم به خاطر چنین تصوری مطالبه‌گر شده‌اند و فقط دست بگیر دارند.

وی با اذعان به اینکه مشکل ما نبود سیستم حزبی نیست افزود: ما در کشور احزاب مختلفی از چپ و راست داریم اما نتوانسته‌اند رشد کنند. به قول آقای حجاریان بعضی از این احزاب در یک فلوکس‌واگن جا می‌شوند. علت این قضیه این است که متقاضیان عضویت در احزاب دنبال این هستند که چیزی به دست بیاورند و به امکانی دست پیدا کنند. در دنیا کسانی که وارد یک حزب می‌شوند یا از آن حمایت می‌کنند حتی برای آن هزینه می‌پردازند بدون اینکه چیزی مطالبه کنند. شبیه آن کاری که در کشور ما در مراسم‌های محرم و در مساجد انجام می‌شود که هر کسی سعی دارد تا به نحوی مشارکتی داشته باشد. این مساله باعث شده تا مراسم محرم در کشورمان هرسال باشکوه‌تر برگزار شود. اما در مورد فعالیت احزاب در کشور ما متاسفانه همه دست بگیر دارند. همین مساله عامل پا نگرفتن فعالیت احزاب شده است.