محمودرضا امینی در موردخلاء اراده ای برای تحقق سیاست های کلان هنر انقلاب و استراتژی فرهنگی در عرصه های مختلف هنر و بویژه  سینمای ایران به خبرنگار فرهنگی موج گفت: روند برنامه ها، تولیدات و اقدامات فرهنگی در تراز انقلاب اسلامی نیست و دلیلش هم این است که متاسفانه می بینیم کسانی که در این زمینه به عنوان مدیر یا تولید کننده ورود می کنند، پس از مدتی تبدیل به سلبریتی های مخالف نظام می شوند.

وی با بیان اینکه این موضوع در همه رشته های ادبی و هنری دیده می شود محدود به سینما یا موسیقی نیست، اظهار داشت: این موضوع به نوعی عمومیت دارد و به طور کلی مسیری طی می شود که افقی را نشان نمی دهد که فرهنگ،به سمت و سوی خاستگاه انقلاب و واقعیت های درون انقلاب باشد. تاکید می کنم که نه اینکه رویکرد انقلابی در عرصه فرهنگ و هنر به طور کل دیده نشود بلکه تبلور پیدا نمی کند و این برخلاف سیاست های فرهنگی ما است. درحالی که سیاست های خوبی تبیین شده و مسئولیت و آزادی عمل خوبی هم به سازمان های مسئولیت دار داده شده، اما گویی قرار نیست که در فرایند فرهنگی ملی، منطقه ای و جهانی، نقش آفرینی داشته باشیم؛ بلکه گاهی به نظر می رسد که جاده صاف کنِ اقداماتِ مانع رشد و توسعه انقلاب اسلامی هستیم و طبعیتا خلاف منافع ملی هم عمل می کنیم.

انگار در صددیم که مسیر سینما را در تضاد با ارزش ها قرار دهیم

این استراتژیست و فعال رسانه ای افزود: به عنوان مثال در فضای تلویزیون و سینما می توانیم به نمونه ای اشاره کنیم. یکی دو سریال تلویزیون و یکی و دو سریال هم در شبکه نمایش خانگی تولید شد که بر مبنای حوادث واقعیِ امنیتی و اطلاعاتیِ ترور و نفوذ و ... بودند و مخاطب خیلی خوبی پیدا کردند. پس می بینیم که مردم پذیرای این سوژه ها و موضوعات هستند اما مشخص نیست که چه اصراری وجود دارد که اساسا این سوژه ها و واقعیت ها را در سینما و تلویزیون نداریم و به آنها نمی پردازیم و به جای آنها به سوژه هایی از واقعیت اجتماع می پردازیم و بزرگشان می کنیم که انگار درصددیم تا مسیر را با ارزش ها در تضاد قرار دهیم و نکاتی را در ذهن مردم جا بیندازیم.

امینی ادامه داد: ما، هم تاریخ انقلاب اسلامی و قبل از آن، هم حوادث ملی و چالش هایی که در فرایند تاریخی داشته ایم، هم چالش هایی که در تفکر اسلامی و روندهایی که در تفکر اسلامی وجود دارد، هم دستاوردها و اقداماتی که در صنعت و علم داشته ایم از قبیل دستاوردهای دانش بنیان، نانو و هوا و فضا و .... را داریم که همه فرصت هایی هستند که می توانند به داستانها و سناریوهایی تبدیل شوند که از آنها فیلم هایی تولید شوند که نه تنها بتوانیم در دنیا به آنها افتخار کنیم بلکه از آن به عنوان ابزاری در جهت توسعه سیاسی و اقتصادی بهره ببریم.

با آثار نمایش زیبا می توانیم آگاهی مردم را بالا ببریم

این استراتژیست در پاسخ به این که تاثیر پرداختن به چنین سوژه هایی چیست گفت: وقتی اقتصاد ما لَنگی دارد و ما می دانیم که چنین مشکلی از کجا نشات گرفته است، اگر بتوانیم آن را در آثار نمایشی اعم از سینما، تلویزیون و یا شبکه خانگی به زیبایی به تصویر بکشیم، قطعا بر مردم اثر می گذارد و راهنمای آنها خواهد بود. ما در فرایند حرکت دنیا، امپراتوری قابل توجهی داشته ایم و کوتاهی های سیاسی، نفوذها، استعمار و استکبار باعث شده که قرار دادهایی مانند ترکمن چای و گلستان به ما تحمیل شود. اگر این موضوعات را باز می کردیم، مردم ما دید دیگری نسبت به برجام پیدا می کردند تا چه برسد به اینکه یک آقایی در گوشه ای به فکر بازسازی حکومت عثمانی باشد و گوشه و کنار حرف هایی بزند و ما هم در ملاحظه اینکه پاسخی بدهیم یا نه.

وی افزود: کره ای ها و اسرائیلی ها تاریخی ندارند و حتی ژاپنی ها هم تاریخ قابل توجهی ندارند، اما اینها برای خودشان افسانه سازی می کنند و نشان می دهند اما ما فرصت های افسانه سازی، حقایق تاریخی و مسایل تاریخی بسیاری داریم که می توانند نشان دهد ما مردمانی قدرتمندیم. در مقطعی از تاریخ ما حدود ده میلیون نفر کشته شدند و تنها در یک فیلم یتیم خانه ایران و آن هم با سختی بسیار منعکس شده است در حالی که مسائلی از این دست می تواند موضوع ده ها وصدها اثر هنری اعم از شعر، کتاب، داستان، فیلم و سریال باشد. یک سمفونی مگامایف هفتاد سال انقلاب روسیه را سر پا نگه می دارد اما کدام سمفونی ما همه گیر شده و کدام ترانه و سرود انقلابی ما ورد زبان مردم شده است؟ 

چگونه هزینه تولید آثار خوب برای تولید کنندگان بالا می رود؟

امینی ادامه داد: اینها نکاتی است که می شود از آنها تولیدات زیاد داشته باشیم و بتوانیم این تولیدات را صادر کنیم؛ اما سوال این است که چرا نمی شود؟!پاسخ را می توان در این یافت که وقتی یک فیلم مبتذل و نا مناسب درست کنیم در سینمای ما فروش می رود اما اگر فیلم خوبی تولید کنیم انگار بایکوت می شود! پس برای تولید کننده ها نمی صرفد و حمایتی هم نمی شوند. پس به نظر می رسد که اراده ای در این زمینه وجود دارد تا اتفاقات خاصی نیفتد و این شکوفائی ها رخ ندهد. انگار اراده هایی در این زمینه وجود دارد که اجازه هزینه کردن در این حوزه را نمی دهد. بنابراین ما می بینیم که معدود آثار این چنینی همچون سریال مردان آنجلس روایتگر داستان تاریخی اصحاب کهف، یوسف پیامبر و یا مختارنامه در ذهن مردم ماندگار می شود در حالی که از این دست آثار می تواند به دفعات تولید شود. 

این فعال سیاسی و فرهنگی افزود: زمانی از من خواسته شد که یک مسئولیت فرهنگی سطح بالا را بپذیرم و من برنامه ام را برمبنای ناتو و نفوذ فرهنگی، مقابله با تهاجم فرهنگی و پوشاندن خلاها و افزایش توان فرهنگی در سطح ملی، منطقه ای و جهانی تنظیم و ارائه کردم؛ اما پاسخ شنیدم که این چیزی نیست که از شما خواسته ایم بلکه از مسئول فرهنگیمان مثلا برنامه ای برای لابی کردن با علما می خواهیم که از ما ایراد نگیرند! 

وی ادامه داد: پس باید بپرسیم خدمتی که ساختارهای رسمی فرهنگی به اعتلای فرهنگ غنی ایرانی اسلامی و تاریخ و تمدن ما کرده اند، کجا است؟ این اعتلا کجا ممکن است رخ دهد و توسط چه کسی می تواند انجام شود؟ و آنچه انجام شده کجا است؟ 

اراده ای در مسئولین فرهنگی برای اعتلای فرهنگی وجود ندارد

این فعال رسانه ای در ادامه اظهار داشت: اگر می گوئیم فرهنگ یکی از لوازم توسعه قدرت ملی است و منافع ملی را می تواند ارتقا دهد و حفظ کند، به این دلیل است که اتفاقا می تواند افکار عمومی مردم خودمان، منطقه و دنیا را نسبت به افتخارات تمدنی و ملی به نوعی شکل دهد که مردم متوجه شوند که چه اتفاقی افتاده است. به عنوان مثال بدانند که در زمان قاجاریه چه عهدنامه ناعهدی را به آنها تحمیل کرده اند و بدانند که انگلیسی ها و امریکائی ها در استعمارشان چه کرده اند؛ تا الان هم متوجه شوند که مذاکره با آنها یعنی چه؟ بتوانند بفهمند که اگر آقایی به دنبال نفوذ حکومت عثمانی است و بفهمند که چرا ترکیه درصدد گرفتن سوریه و حمایت از داعش است. 

دکتر محمودرضا امینی در پایان سخنانش تاکید کرد: این کارها وظیفه مسئولین فرهنگی است اما نه تنها چنین اراده ای را نمی بینیم بلکه اراده ای در عکس آن مشاهده می کنیم؛ به نحوی که اگر یک فیلم به دردبخور و مناسبی را یک فیلمنامه نویس، تهیه کننده، کارگردان و یا سرمایه گذار بخواهد کار کند با هزار مانع و اِن قُلت هایی مواجه می شود. پس اینکه چرا برخی از کارها صورت نگرفته مهم است و از یک بی ارادگی برای ارتقاء هویت و اقتدار ملی در عرصه فرهنگی خبر می دهد.