لیلی گلستان، داور دومین جایزه ارغوان ، به خبرنگار ادبیات خبرگزاری موج در مورد آثار راه یافته به مرحله داوری این مسابقه گفت: از بین سیصد اثر ارسال شده، سی اثر انتخاب و برای داوری به ما  داده شد که همه آنها را خوانده ام.

وی افزود: از این میان، معدودی از آنها را فوق العاده دیدم که واقعا خوب بودند. مابقی آنها هم در فضاهای غیر واقعی و سورئال و یا مملو از نا امیدی، کینه، حسد و حسرت بود که البته این احساس برگرفته از جامعه است و برایم تعجب برانگیز نبود. گرچه از داستان های سورئال و تخیلی خیلی تعجب کردم و برایم مطالعه شان جذاب بود.

این نویسنده و مترجم در مورد داستان هایی که توجهش را جلب کرده بودند گفت: یکی از داستان هایی که بیش از همه پسندیدم هم فضایی سورئال داشت؛ ولی به زیبایی، تصویر جامعه ما را در یک قصه سورئال بیان کرده بود.

گلستان در پاسخ به این سوال که با توجه به آنچه توصیف می کنید آیا این داستان ها امکان انتشار پیدا می کنند گفت: بعید می دانم این داستان ها دچار ممیزی شوند؛ چرا که دارای سبکی سورئال و محتوایی اجتماعی، ولو انتقادی، هستند اما واجد مسائل جنسی نیستند که به مشکل بخورند.

عضو کانون نویسندگان ایران در مورد تاثیر برگزاری چنین جوایز و رویدادهایی گفت: این جوایز در تشویق نویسندگان جوان بسیار موثرند. به عنوان مثال، امسال خبر خوب این بود که یکی از برگزیدگان سال گذشته موفق شده است که کتاب مستقل خود را منتشر کند.

این نویسنده اظهار داشت: این به معنی این است که این فرد اعتماد به نفس پیدا کرده و فهمیده که نویسنده است و توانسته به یک ناشر بگوید من در این جایزه جز ده نفر اول بودم، پس کتاب مرا منتشر کنید. همه اینها سلسله مراتبی است که اگر منتج به این بشود که یک نویسنده جوان بتواند کتاب خودش را چاپ کند، ما به هدف دلخواهمان رسیده ایم.

لیلی گلستان در پاسخ به این که آیا جشنواره های ادبی منتج به پدید آمدن نویسندگان جشنواره ای نمی شود، گفت: فکر نمی کنم که این اتفاق بیفتد چرا که نویسنده ها از کجا می دانند که ما از چه پارامترهایی خوشمان می آید که بر اساس آن اقدام به نوشتن کنند، پس چنین نتیجه ای دور از ذهن است.