به گزارش خبرگزاری موج، دور رفت مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در حالی به پایان رسید که نتایج دور از انتظار و بعضا شگفت انگیزی به دست آمد و برخی تیم ها هم کوله بار خود را همان شب نخست برای صعود به مرحله یک چهارم نهایی این رقابت ها بستند.

پاری سن ژرمن فرانسه در شبی باشکوه و دراماتیک وار پاریس میزبان آبی اناری های ایالت کاتالان بود و در نهایت این شاگردان اونای امری بودند که توانستند با برتری قاطع چهار بر صفر با خیالی آسوده قدم به جهنم نیوکمپ بگذارند و امیدوارانه بلیت مرحله یک چهارم نهایی این رقابت ها را در دستان خود ببینند.

بارسلونا این روزها به مانند فصل پیش سرحال و شاداب بازی نمی کند و انریکه بهتر از هر کسی می داند که شاید توان رقابت با رئال مادرید زیدان را در لالیگا ندارد و تنها امیدش در بازی برگشت پیروزی برابر پاری سن ژرمن فرانسه است که با حال و روز این روزهای آبی اناری ها چندان نمی تواند به حقیقت بپیوندد.

مثلث هجومی بارسا دیگر ویرانگر نیست و خط دفاعی این تیم نیز کاستی های زیادی دارد و از همه مهم تر دروازه بان این تیم است که سوهان روح انریکه و هواداران پرشورش شده است. سرمربی بارسلونا به خوبی فهمیده است که میدان لیگ قهرمانان اروپا چه ابزاری می خواهد و حال او باید به مصاف شاگردان با روحیه و جنگجوی اونای امری برود تا بلکه اتفاقات خاص فوتبالی بتواند او را به صعود امیدوار سازد؛ وگرنه حتی قعر چاه جهنم نیوکمپ هم نمی تواند تضمینی برای کشتی به گل نشسته بارسایی باشد که او سکان هدایت آن را بر عهده دارد.

پاریس مهد شعر و رمانتیسم درس مهمی به کاتالان ها داد. درس اتحاد، همدلی، شور و هیجان. پاریسی ها با اونای امری یک شبه نسخه مکتب فوتبال تیکی تاکای بارسلونا را در هم پیچاندند و به انریکه فهماندند که فوتبال فقط ساق پای مسی نیست. فوتبال هنر است. هنر دویدن، هنر جنگیدن، هنر دست یافتن، هنر خواستن و هنر پیروز شدن. هنری که حتی نیازی به مثلث آتشین «ام اس ان» هم ندارد. هنری که بارسلونای انریکه این روزها تشنه آن نیست و با آن غریبه است.  

فوتبال نشان داد که چقدر بی رحم است. نام و آوازه نمی شناسد. مستطیلی که هیجانش دو روی یک سکه است و تنها یک روی آن حاکم بر زمین آن است. فوتبال معنا و تفسیر زندگی است. زندگی برای رسیدن به قله و این قله یک واژه را طلب می کند: «خواستن!»

شاهزاده های پاریسی چون خواستند، توانستند شب باشکوهی را برای هواداران شان رقم بزنند. شبی که نه از ساق پای مسی ترسیدند و نه از مثلث آتشین شان. شبی که پاریس تا صبح نخوابید و به احترام هنر اونای امری ایستاد و تشویقش کرد. شبی که گویی پاریس در یک جمله خلاصه می شد: «رمانتیک ها شاخ ماتادورها را شکستند».