به گزارش خبرگزاری موج، لیگ هفدهم سال آینده شاهد حضور دو تیمی است که طی دو سال توانستند به لیگ آزادگان و پس از آن به لیگ برتر صعود کنند. سپیدرود و پارس جنوبی در فصل ۹۵-۹۴ لیگ دو به ترتیب به عنوان قهرمانی و نایب قهرمانی رسیدند و به لیگ آزادگان صعود کردند. این دو تیم در فصلی که گذشت هم توانستند به یک سطح بالاتر صعود کنند با این تفاوت که این‌بار پارس جنوبی به قهرمانی و سپیدرود به نایب قهرمانی رسید.

همه این رخدادها نشان‌دهنده کیفیت بالای فنی این دو تیم است اما چیزی که از آن نمی‌توان چشم پوشی کرد کمبودهای سخت‌افزاری این دو باشگاه است. جالب اینجاست که اگر این دو باشگاه را در کنار هم قرار دهیم، نقاط ضعف‌شان را پوشش می‌دهند.

ابتدا به بررسی مشکلات پیش‌روی پارس جنوبی جم که با هدایت مهدی تارتار توانست به لیگ برتر برسد می‌پردازیم. پارس جنوبی، باشگاهی با پشتوانه مالی و با ثبات است اما مشکل آن‌ها از جای دیگر نشات می‌گیرد. حریفان آن‌ها در لیگ شانزدهم این امکان را ندارند که مستقیما به شهرستان جم بیایند، چون فرودگاهی در این شهرستان وجود ندارد. حتی اگر فرودگاهی هم در این شهرستان وجود داشت، امکان اسکان برای حریفان این تیم وجود نداشت،‌ چون حتی هتلی هم در این شهرستان نیست که بخواهد پذیرای تیم‌های حریف باشد.

تیم‌های حریف ناچارند ابتدا به عسلویه بروند و پس از آن با طی مسافت ۷۰ کیلومتری کوهستانی با اتوبوس به جم برسند؛ مسیری که به خودی خود خطرات زیادی دارد. نکته جالب اینجاست که در شهرستان جم تنها یک پمپ بنزین تعبیه شده که معمولا بخاطر مشکلات فنی تعطیل است. این یعنی ممکن است تیمی که با اتوبوس به جم می‌رود، هنگام بازگشت در راه بماند!

همه این‌ها به کنار، ورزشگاه خانگی پارس جنوبی با مشکلات زیادی روبرو است. چمن، نور، رختکن تیم‌ها و داوران، جایگاه VIP و خبرنگاران و سالن کنفرانس عیوب این ورزشگاه است. همه این‌ها فوتبال ایران را به یاد تیم گهر درود می‌اندازد که در لیگ یازدهم با این مشکلات روبرو بود و در نهایت خیلی زود به لیگ آزادگان بازگشت و الان دیگر نامی از این تیم در محافل فوتبالی نیست.

سپیدرود رشت هم شرایطی بهتر از پارس جنوبی ندارد. آن‌ها از ابتدای فصلی که تمام شد درگیر تعیین مالک جدید برای باشگاه‌شان هستند؛ امری که تاکنون تحقق نیافته است. شاگردان علی نظرمحمدی در سالی که گذشت با کمک‌های مالی که از این سو و آن سو به تیم‌شان تزریق می‌شد توانستند مسابقات را به پایان برسانند. اما لیگ برتر جایی نیست که تیمی که تازه به آن رسیده بتواند با این اوضاع در آن دوام بیاورد. تیم‌هایی مانند راه‌آهن یزدان، صبای قم،‌استقلال اهواز و حتی تیم همشهری سپیدرود یعنی داماش گیلان بخاطر نداشتن بودجه کافی، فصل را به سختی گذراندند و در نهایت به لیگ آزادگان سقوط کردند.

همچنین سپیدرود از داشتن ورزشگاهی با چمن طبیعی محروم است و چمن مصنوعی که در ورزشگاه عضدی استفاده می‌شود کیفیت آنچنانی برای انجام بازی لیگ برتری ندارد.

در یکی، دو سال اخیر فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ جلسات متعددی برای دادن مجوز حرفه‌ای و مجوز ملی به تیم‌های لیگ برتری و لیگ یکی برگزار کرده است ولی همچنان مشخص نیست که این مجوز ملی به چه شکل به تیم‌ها داده می‌شود و چه کارایی برای تیم‌ها دارد؟