به گزارش خبرگزاری موج؛ همان سال که در اردوی پرسپولیس دو بازیکن جوان و محجوب حضور پیدا کردند، کسی فکر نمی کرد که هر دوی آنها به فراخور حال و زمان خود تاثیر بسزایی در جریان حرکتی این تیم داشته باشند. طارمی و نورالهی در یک شرایط و یک زمان از لیگ یک در زمان سرمربیگری دایی به پرسپولیس رسیدند، اولی که تاحدود زیادی بعد از درخشش در پرسپولیس دچار هیاهو و تب و تاب بسیار بود و راه خود را گرفت و سر از اروپا درآورد اما در مورد نورالهی داستان شکل دیگری بود. پسری کاملا محجوب که محبوب شدن را خیلی آرام بدست آورد دقیقا مانند نردبان ترقی و پیشرفت فنی. بازیکنی که در ابتدا شاید به دویدن دور زمین و حضور چند دقیقه ای در بازی بسنده می شد خیلی زود در زمان برانکو فیکس پرسپولیس شد و حتی زمانی که به هیچ عنوان برانکو نمی توانست روی نام کامیابی نیا خط قرمز بکشد به ناچار از او در پست متمایل به چپ استفاده می کرد. چه برانکو و چه کالدرون و چه گل محمدی هیچکدام نتوانستند به دلایل فنی او را از ترکیب دور کنند و این شد که در این چند سال جزو لاینفک موفقیت های پرسپولیس خود او بود.

نعمتی که تبدیل به ستون شد

خیلی از مربیان و کارشناسان دلایل موفقیت یک تیم را در کارآمد بودن خط وسط یک تیم می دانند. از خط دروازه، دفاع وسط، هافبک میانی و نهایتا مهاجم. داشتن چنین خطی آماده و تاثرگذار که اصطلاحا ستون فقرات یک تیم می تواند لقب بگیرد برای هر مربی آرزو هست. حالا در نظر بگیرید که بازیکنی که در ابتدا با پست هافبک دفاعی در پرسپولیس مطرح شد و بر اساس نیاز حتی در فصل گذشته به عنوان مهاجم کاذب برای این تیم بازی کرد. این جزو مواهب الهی برای پرسپولیس ومربیان این تیم بوده که بازیکنی با این خصوصیات را در اختیار داشته اند.اینکه از دست دادن او برای افکار عمومی پرسپولیس انقدر گران آمده یکی از دلایلش از دست دادن چنین نعمتی بود که تبدیل به یکی از ستونهای موفقیت این تیم شده بود. قاب هایی که در اذهان با جام ها و گل های حیاتی در آسیا و حتی دربی ماندگار شدند و صد البته تجربه فینال آسیا و حتی دادن پنالتی در آن و هدر دادن پنالتی در دربی حذفی و داستان هایی اینگونه. بازیکنی که خامی و پختگی را در پرسپولیس تجربه کرده و در اوج روزهای فوتبالی خود به سر می برد.

چه اشکالی دارد نورالهی برود

باید قبول کنیم در صنعت فوتبال امروز دنیا مباحث مالی تاثیر شگرفی در انتخاب شرایط یک بازیکن و تیم دارد. همین الان نمونه بارزاین سبک نقل و انتقالات را در سطح اول اروپا می بینیم. حالا شما به این مسئله برای بازیکنان ما اضافه کنید امکان استفاده ازعلم مربیان به روز شده دنیا، انعکاس خبری به مراتب بالاتر برای بازیکنان و در نهایت آرامش و امکانات چه ورزشی ، چه غیر از آن. برای فوتبالیسیتی که در آستانه سی سالگی است چه چیزی بهتر از این امکان. و باز هم باید قبول کنیم امثال نورالهی شاید دیگر عطش اولیه سال های قبل را ندارند چرا که در پرسپولیس دقیقا به همه آرزوهای فوتبالی خود رسیده اند و چم و خم این فوتبال را در سطح بالا تجربه کرده اند و حالا در قامت کاپیتانی این تیم دیده می شوند. شاید این جابجایی را با تمام سختی های تغییر برای خود بازیکن و کادر فنی و در نهایت افکار عمومی هواداران باید به فال نیک گرفت تا بنزین سبز یا خون تازه ای به رگ های این تیم جریان پیدا کند. 

تیغ دو لبه

فوتبال حاشیه خلیج فارس برای فوتبالیست های ما تیغی دو لبه می باشد. لیگ هایی بی حرارت و بی هیجان در قیاس حداقل با فوتبال ما و بیشتر مبتنی بر خرج کرد دلارهای عربی که توانایی بدست آوردن بازیکنان بزرگ و مربیان نامی را دارد. از همین لیگ های توصیف شده البته ما بازیکنان بزرگی داشتیم که به اروپا ترانسفر شدند وحتی آنجا محبوب قلبها لقب گرفتند. علی دایی از آنجا به آلمان رفت و آخرین نمونه همین طارمی که حالا در اروپا به نوعی آقایی می کند. امثال علی کریمی هم علاوه بر موفقیت در مقیاس های محبوبیت هم در آنجا عجیب غریب هوادار داشتند و اتفاقا فرهاد مجیدی سر مربی این روزهای استقلال در همین فوتبال عربی قهرمان باشگاههای آسیا را به عنوان بازیکن بدست آورده. اما نکته اساسی این است که این همه ماجرای فوتبالی های ما در آن حوزه نیست و در یکی دو دهه اخیر تعداد بسیاری از بازیکنان ما آن فضا را تجربه کرده اند که یا در آن اندازه فوتبال ها مانده اند و فوتبال خود را به پایان رسانده اند و یا اگر هم به داخل بازگشته اند دیگر آن کیفیت قبل را نداشته اند، در واقع سیاهه ای از این بازیکنان را می توان نام برد که توفیق آنها در حد نام همان فوتبال آنجا بوده. باید قبول کنیم که فوتبال بازی هیجان هاست. همان هیجانی که شاید این روزها چه در افت و چه اوج بازیکنان می تواند دلیل انگیزشی و خیزشی برای آنها باشد. برای نورالهی که فراز و فرود این احساسات را در روزهای افت و اوج خود تجربه کرده وفق پذیری با شرایط متفاوت می تواند برگه برنده باشد، برای تمام نشدن و همچنان فیکس بودن در تیم ملی در سالی که به جام جهانی ختم خواهد شد، خیلی عجیب نیست. به سرنوشت مهدی ترابی سال پیش و بازگشت او توجه کنید و حتی به امثال امیری که به ترکیه رفته بودند و فضا بسیار متفاوت تر بوده. باید منتظر نشست دید.