به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج؛ منصور پورمیرزایی نماینده ایران در دسته ۱۰۷+ کیلوگرم پاراوزنه‌برداری مردان پارالمپیک توکیو در گفتگو با خبرنگار ما ، صحبت‌هایی را در مورد شرایطش پیش از مسابقات پارالمپیک و کسب مدال نقره این مسابقات انجام داده که در ادامه از نظر می گذرانیم.

مدال پارالمپیک حاصل ۲۰ سال تلاش است

مسابقات پارالمپیک بزرگترین رویداد ورزشی جهان است و هر ورزشکاری در هر رشته ای آرزوی حضور در المپیک و پارالمپیک را دارد تا در آنجا بتواند افتخار کسب کند و بزرگ ترین موفقیت ورزشی اش را به دست بیاورد. خدارا شاکر هستم که این پارالمپیک قسمت شد که در مسابقات حاضر شوم و بعد از ۲۰ سال تلاش در این رشته توانستم به مدال پارالمپیک دست یابم. در ویترین افتخاراتم فقط جای مدال پارالمپیک خالی بود که امسال موفق شدم با کسب مدال نقره آن را پر کنم.

اگر به مسابقات اعزام نمی شدم از دنیای حرفه ای خداحافظی می کردم

تمام هدف من کسب مدال در مسابقات پارالمپیک بود و با خودم قرار گذاشته بودم که اگر به این مسابقات اعزام نشوم از دنیای حرفه ای خداحافظی کنم چرا که قصد داشتم در کنار خانواده ام باشم که این سال ها به دلیل حضورم در اردو ها خیلی در سختی بودند.

اردوهای طولانی مدت بر روی عملکرد فنی ما تاثیر منفی گذاشت

پیش از پارالمپیک ۹ اردو را در کیش و شمال و تهران برگزار کردیم که به دلیل شرایط کرونایی وضعیت دشواری حاکم بود چرا که باید در اتاق های تک‌نفره و دور از هم اردو ها را سپری می کردیم. 

حدود ۹ ماه حضور در تمرینات و اردوها سبب شد که از نظر روحی و روانی دچار افت شویم و حتی باعث شد که پنجاه روز مانده به مسابقات بر روی رکورد های ما نیز تاثیرگذار باشد و کمی با افت رکورد روبرو شدیم. اما ما تا جایی که توانستیم این سختی ها را تحمل کردیم و خود را به مسابقات پارالمپیک رساندیم چرا که می دانستیم نتیجه این سختی ها قطعا اتفاقات شیرینی خواهد بود.

مدال نقره پارالمپیک، گل سر سبد افتخاراتم است

ورزش را از سال ۷۴ شروع کردم و از سال ۸۰ به ورزش وزنه برداری روی آوردم و ورزش قهرمانی را آغاز کردم. ماه عسل این ۲۰ سال ورزش حرفه ای، چهار دوره نایب قهرمانی مسابقات جهانی، یک دوره قهرمان جام جهانی و یک دوره قهرمان مسابقات بین‌المللی مالزی بوده است و یک بار نیز رکورد جهان را جا به جا کردم و از سوی فدراسیون جهانی وزنه برداری نیز به عنوان قهرمان برتر ماه نوامبر جهان انتخاب شدم.

همچنین از سوی رسانه ها و ورزشکاران و رؤسای فدراسیون ها به عنوان قهرمان برتر در بخش مردان ایران انتخاب شدم که یکی از افتخارات بزرگ من به شمار می رود. دو دوره نیز نایب قهرمان مسابقات پارآسیایی اینچئون و جاکارتا شدم. در کل ۱۰ مدال نقره و دو طلا و یک برنز را از مسابقات مختلف در کارنامه دارم که گل سر سبد آنها مدالی بود که امسال در مسابقات پارالمپیک توکیو به دست آوردم.

سختی ها را برای رسیدن به پارالمپیک تحمل کردم

در این سال ها به عشق رسیدن به مدال پارالمپیک سختی های زیادی را متحمل شدم تمام دشواری ها را تحمل کردم که بتوانم در مسابقات پارالمپیک امسال حاضر باشم چرا که در مسابقات پارالمپیک ریو با اینکه سهمیه مسابقات را به دست آورده بودم موفق به حضور در این بازی ها نشدم و به دنبال این بودم که حتماً در این دوره حضور داشته باشم.

آسیب دیدگی ها به من فشار آورد

با توجه به اینکه من چندین کیلو وزن کم کرده بودم و مجدداً بدنم را احیا کردم و وزنم را اضافه کردم دچار افت شدیدی شدم چرا که انرژی زیادی از من رفته بود اما از نظر خودم در این مسابقات بدنم کم نیاورد و تنها چیزی که در این بازی ها به من فشار وارد کرد آسیب دیدگی هایی بود که در تمرینات سنگین اتفاق می افتاد که باعث می شد از آمادگی دور بمانم.

در غیاب سیامند رحمان به دنبال حفظ طلا برای ایران بودم

از وزنه هایی که در این بازی زدم ناراضی نیستم اما با توجه به رکورد هایی در تمرینات زده بودم می توانستم عملکرد بهتری را از خودم به جای بگذارم اما مشکلات اردویی و روحی و روانی سبب شد که بدنم کمی افت کند که همین عامل بر روی عملکردم در مسابقات تاثیر گذاشت. در روز مسابقه نیز یک سری اشتباهات در انتخاب وزنه ها از سوی کادرفنی اتفاق افتاد که سبب شد حریف اردنی از من جلو بیفتد و دست من از مدال طلا کوتاه بماند. 

دوست داشتم که در غیاب مرحوم سیامند رحمان قهرمان سابق این مسابقات مدال طلا را برای کشورم نگه دارم و آن را به مردم ایران تقدیم کنم که متاسفانه موفق به انجام این کار نشدم.