به گزارش خبرگزاری موج، دقت کنید در زمین امارات در مقابل تیم ملی امارات که شاید افتخارات زیادی را با خود ندارد اما این بار مشخص بود که فوتبالی منظم و حساب شده ای را با مربی نام آشنای هلندی خود اجرا می گذاشت، فوتبالی مبتنی با ظرافت ها و پتانسیل های همان فوتبال هلند اما با ابزارهایی تقریبا نا کارآمد.

اسکوچیچ سعی کرد با دست نزدن به ترکیب تیم برنده و با همان شیوه مبتنی بر چهار،پنج،یک که به صورت شناور به ارنج های دیگر سوییچ می شد را در اجرا بکار گیرد.

اعتماد به شجاع کنعانی زادگان در قلب دفاع در حالی شکل گرفت که این دو بازیکن برای بازی سازی احتیاج به هافبک دفاعی در جلوی خط دفاعی داشتند و دارند که تنوع بازی آنها به مراتب بیشتر از سعید عزت الهی باشد و برای رسیدن به خط هافبک و حتی خط حمله نیاز به هارمونی بیشتر است و ارتباط بین خطوط باید روغنکاری شود، چرا که مشخص بود تیم ملی از عدم ارتباط مناسب بین خطوط رنج می برد.

 برای تیم اسکوچیچ که حالا در روز نه چندان خوب خود بازهم در خاک امارات سه امتیاز را کسب کرده هیچ اتفاقی بهتر از ارتقای سطح بازی نمی باشد وگرنه از لحاظ شخصیت تیمی فعلا تیم ملی ایران شان، برنده و غالب را برای خود دست و پا کرده.

تلنگر اول، پرس

برای اسکوچیچ و تیمش که حالا کلی بازیکن لژیونر در اختیار دارد، کمی زشت است که در پرس از بالا دائما روند تیمی و فشار به دو تیکه یا سه قسمت تیم را تبدیل شود، دقت کنید برای پرس از بالا احتیاج به کاماندوها و فرماندهی وجود دارد که یا باید کاملا روی توپ یورش ببرند یا باید انتخاب کنند که مسیر پاس،یار صاحب توپ را سد کنند که در تیم‌ملی ما این اتفاق نمی افتاد.

اسکوچیچ این موضوع را باید حتی در کوتاه مدت به تیم القا کند که برای بازی از جلو نیاز صرفا به دویدن های بی محابا نیست، انتخاب ها در این سبک باز پس گیری توپ تاثیرگذار است، در غیر اینصورت بحث هدر رفت انرژی و احتمالا شکستن پرس و پشت خوردن دفاع پیش می آید که می تواند برای ما بسیار خطرآفرین باشد. اگر امارات تیمی تواناتر بود بارها و بارها قادر به شکستن این سبک پرس کردن ما می شد.

 تلنگر دوم، عدم مسئولیت پذیری

مسئولیت پذیری برای ارسال حتی توپ های ساده برای یاران خودی بخصوص در خط جلو از واجبات برای تیم دراگان است.

هم در بازی با سوریه و هم در بازی با امارات خط جلو ما به راحت توپ ها را لو می دهد و یا با بی دقتی عجیبی با هدر دادن توپ ها در جلو باعث می شود که بازی تیم به شرایط یک انتقال منفی بازگردد.

پس باید دوباره برای تصاحب توپ زمان و انرژی زیادی صرف شود تا تیم مابه زمان انتقال موثر بازگردیم.

مسئولیت پذیری در قبال پاس ها و موقعیت ها در خط جلو برای هر تیمی جزو واجبات است که در تیم ملی فعلا کم دیده می شود وهمین باعث ایجاد فشار روی تمامی ارکان تیم و باز یابی تیم حریف در طول بازی می شود.

تلنگر سوم، سردرگمی

کاملا مشخص است که تیم ملی در بعضی از لحظات سردرگم و نامشخص بازی می کند، بازگشت به سانتر از کناره ها بخصوص توسط محرمی نشان از این سردرگمی دارد.

شاید اگر تعداد بازی های یک تیم زیاد باشد و بازیکنان در کنار هم بیشتر بازی کنند ناخوادگاه تا جایی این سردرگمی درمان شود براساس درک متقابل شناخت ها بیشتر شکل گیرد و شاید اگر اسکوچیچ اسکوات تیم را از پرسپولیس شکل می دهد به خاطر همین کمبودهای زمانی و تدارکاتی هست و شناخت بیشتر بازیکنان از هم. اما در اصل هنر مربیان ملی همین است که در کمترین زمان این تکامل را انجام دهند و آنها را بکار گیرند.

مکمل هایی شبیه به سردار و طارمی که حالا برای اسکوچیچ و فوتبال ایران غنیمت محسوب می شوند.

تلنگر چهارم، وی ای آر؛

بدون تعارف باید گفت اتفاقی که وی ای آر برای فوتبال ما در بازی دیشب رقم زد تلنگر اصلی به تیم در حین بازی بود.

نهیبی که ضمیر ناخوداگاه بازیکنان را به منظم بازی کردن دعوت می کرد و به نظر می رسید که تیم ملی از آن دقیقه به بعد از خوابی از روی غرور بیدار شد و خیلی عامیانه حواس جمع تر به بازی نگاه کرد.

صد البته که شاید همیشه این سبک شوک دادن ها وجود نداشته باشد اما در هر حال فوتبال بازی اتفاقات است و اتفاق دیشب به نفع فوتبال ایران بود.