، رئوف پیشدار استاد دانشگاه و روزنامه نگار در یادداشتی نوشت:

همه ی ظرفیت های نرم افزاری ترغیبی و تشویقی از نهادهای حاکمیتی تا شخصیت های کنونی و سابق در قدرت ، به هر شکل از بیان اهمیت آرا تا حتی فتوا ،  به عرصه آمده اند و بکار گرفته شده اند تا مردم را به شرکت در انتخابات مجلس شورای اسلامی تشویق کنند.

سواد بالای عمومی جامعه و از جمله سواد سیاسی آحاد مردم به برکت توسعه ارتباطات  در دهه های اخیر ، آن‌ها را متوجه اهمیت شرکت در انتخابات کرده است. کسی  مُنکر آن نیست که حتی یک رای در دموکراسی مبتنی و مُتکی بر رای مردم ، می تواند در تعیین مسیر حرکت کشور موثر باشد.

مساله اساسی در این میان اوٌل، نبود برنامه ، و دوٌم، عدم تضمین عمل به وعده ها در غیاب برنامه مطالعه شده ، اصولی و با قابلیت اجرا است که در غیاب نهادهای مدنی واقعی و ریشه دار ، منجر به انتخاب با چشم باز و مسئولانه و آگاهانه نمی شود ، و رای دهندگانی می مانند که مثل همه ی دفعات قبل نهایت امر ، باید کنایه های بسیار بشنوند و سرزنش شوند که چرا آن را انتخاب کرده اند ! و غافل باشند که اینها همه برون داد یک تشکیلات استصوابی است.

دوره استفاده ابزاری از باورها و اعتقادات مردم سپری شده است. امروز هر رای دهنده می گوید ؛ رای من حق من است ، و وظیفه توی نامزد ارائه برنامه تضمین شده ، و من، رای به برنامه تضمینی می دهم . من دیندار بوده و هستم و در زندگی ام آنرا ثابت کرده ام . انقلابی ام و در صحنه بوده ام و باز هم خواهم بود ، اما تو ثابت کن و ضمانت کن  آنچه می گویی هستی و خواهی ماند و حامل آمال من می مانی !

در انتخابات پیش روی مجلس، بیشترین تعداد نامزدها، چهره های شناخته شده ای نیستند، کارنامه مدیریتی و اجرایی خاصی که به نشستن آن‌ها روی صندلی پارلمان اعتبار ببخشد، ندارند. چرا این حد و حجم نامزد تایید صلاحیت شده ناشناس معرفی شده اند، جای تامل دارد. انتظار بود برای تشویق رای دهندگان شورای نگهبان با تنوع بیشتر ، به همه ی سلیقه ها اشتیاق شرکت در انتخابات را بدهد، تا شاهد فضای جدی‌تری در جریان انتخابات بودیم. مردم هم با شور و اشتیاق بیشتری این روند را دنبال می‌کردند، چرا که انتظارها و امیدهای بیشتری برای تغییر وجود داشت. امید و انتظار بهبود شرایط با حضور نامزدهایی با سابقه اجرایی بهتر و موقعیت ممتازتر، فضای این رقابت ها را شکل می‌داد اما این بار، متاسفانه با روندی رو به رو هستیم که با تایید نشدن صلاحیت نامزدهایی که می‌توانستند امید و انتظار به بهبود شرایط را در مردم ایجاد کنند از یک سو ، و از سوی دیگر نتیجه کنش‌های آنان در پی انتخابات گذشته سردی و بی‌توجهی را به وجود آورده که فضای انتخاباتی را در بر گرفته است. 

پاسخ به رای مردم و نتیجه آن بسیار مهم است. روند کنونی معرفی نامزدها، سازوکار احراز صلاحیت آنان و نتیجه حضور مردم در پای صندوق‌های رای در دوره‌های پیشین این شور را از بین برده است. با توجه به پیشینه انقلاب و اهمیت حمایت گسترده مردم، برای برخورد با رقبا و کشورهایی که در سطح منطقه و جهان منافع مردم ایران را هدف قرار داده‌اند، حمایت و حضور مردم ابزاری بسیار مهم و تعیین کننده است که متاسفانه امروز شاهد آن نیستیم و این سردی بسیار نگران کننده است.

این سردی را فقط می توان با گشودن دریچه ای از امید به بهبود وضعیت پیش چشم مردم ، از بین برد و این امر همان‌طور که گفته شد در غیاب نهادهای مدنی ، شاید از عهده طبقات مرجع بر آید که در این باره و نقش این طبقات در جامعه و مسئولیت خطیر آن‌ها بسیار گفته و نوشته ام. مساله اصلی و اساسی آن، نپذیرفتن مسئولیت است. طبقات مرجع مردم را به شرکت در انتخابات تشویق و ترغیب می کنند، اما در وقتش حاضر به ورود به مساله در حمایت از حقوق موکلان که با تبلیغات و تشویق آن‌ها به داوطلبی رای داده اند، نیستند. نمونه این امر را بسیار، بسیار در سال‌های اخیر و در انتخاب های مکرر دیدیم و در نهایت امر باز رای دهندگان را بدهکار کردند که چرا به آن، باید به این رای می دادید و حاضر هم نیستند کمی عقب برگردند و مواضع خود را مرور کنند.