به گزارش خبرگزاری موج، این شماره با عنوان فرعی«کیارستمی، سینما و ادبیات کودک» منتشر شده و در یادداشتی به قلم افسون امینی آمده است:

«ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!

حرف‌های ما هنوز ناتمام...

تا نگاه می‌کنی: وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی!

پیش از آنکه باخبر شوی

لحظه‌ عزیمت تو ناگزیر می‌شود

آی... ای دریغ و حسرت همیشگی

ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!

«قیصر امین‌پور»

آدم ها عجیبند. گاهی هزارهزار می آیند و می روند، بی آنکه ردّی از آن ها در ذهن روزگار باقی بماند؛ و گاه، یک نفر به تنهایی، آنچنان تأثیرگذار و جریان ساز است که برای همیشه نقشش رسوخ و رسوب می کند و بودنش، همواره ماندگار می شود و عباس کیارستمی چنین بود.

سال ۹۵ را با از دست دادن یکی از بزرگ ترین سینماگران جهان به پایان بردیم. کارگردانی که نامش در تاریخ سینما جاودان خواهد ماند. او که فصلی جدید در سینمای ایران گشود و زاویه نگاه خاصش به دوربین سینما، راهی شد به سوی جهانی شدن. «نارنج» اما مجله ای سینمایی نیست؛ حتی به هنر به صورت مطلق نمی پردازد. این هنر کیارستمی است که آنچنان ادبیات را با نگاه، دوربین و سینما پیوند زد که می توان در یک شماره از یک مجله ادبی، فقط از آن گفت و به آن پرداخت! این اعتراف، خوشایند نیست، اما واقعیت این است که اگر عباس کیارستمی هنوز در بین ما بود، این شماره از این مجله، به نام او رقم نمی خورد! آنچنان که نشریات و کتاب های بسیاری پس از او، به او پرداختند. فراخوان «نارنج۲»، برای موضوعی دیگر بود، اما پیشنهاد وسوسه انگیز مرکز مطالعات ادبیات کودک دانشگاه شیراز، برای اختصاص یک شماره از «نارنج» به عباس کیارستمی، چیزی نبود که بتوان از آن چشم پوشید. نه برای اینکه کیارستمی صحبت روز بود و همه جا نامش برده می شد؛ بلکه تنها و تنها برای حقی که او بر سینما و ادبیات کودک ایران داشت. کیارستمی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بزرگ ترین سازمانی که امور کودک و نوجوان را بر عهده داشت، بالید و کیارستمی شد؛ و به بهترین شکل ممکن، وام خود را به دنیای کودک و نوجوان پرداخت.این شماره از مجله، با همکاری و همراهی مرکز مطالعات ادبیات کودک دانشگاه شیراز و سمینار «کیارستمی، سینما و ادبیات کودک» که در بزرگداشت عباس کیارستمی در دانشگاه شیراز برگزار شد، شکل گرفت که سپاس بی پایان تحریریه «نارنج» را به همراه دارد. دفتر دوم «نارنج»، ادای دین کوچکی است به مردی که در دنیای کودکی بزرگ زیست و قلب و هنرش مالامال از عشق به کودکان سرزمینش بود. بی شک، حسرت گفتن از او در حضور او، همیشه با من است. باشد که قدردان آنان که هستند باشم!»