به گزارش خبرگزاری موج، کاووس رزمجوئی، مجری این طرح بیماری‌های قلبی و عروقی را یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان برشمرد و خاطرنشان کرد: امروزه نیاز فراوانی به پیوندهای مصنوعی عروق برای جایگزین‌سازی عروق آسیب‌دیده احساس می‌شود.

وی با بیان اینکه تا به امروز روش‌ها و پلیمرهای گوناگونی برای ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مورد بررسی قرار گرفته است، افزود: داشتن معایبی مانند لخته‌زایی، استفاده از این جایگزین‌ها را با مشکل مواجه کرده است.

رزمجوئی از اجرای پروژه تحقیقاتی با عنوان «ساخت و مشخصه‌یابی بستر نانوساختار پلیمری به منظور کاربرد در جایگزین‌های مصنوعی عروق» با روش الکتروریسی پلی‌کاپرولاکتون و اصلاح سطح آن با پلاسمای اکسیژن و پیوندزنی آکریل‌آمید روی سطح، به منظور ایجاد بستری مناسب جهت ساخت جایگزین‌های مصنوعی برای عروقی که به هر علتی توانایی خود را از دست داده‌اند، خبر داد.

مجری طرح یادآور شد: در این پژوهش به بستر نانوساختار پلیمری دست پیدا کردیم که سطح آن اصلاح شده و چسبیدن پلاکت خون به آن بشدت کاهش یافته است و می‌توان از آن به عنوان جایگزین‌های مصنوعی عروق استفاده کرد.

وی ساخت بستر نانولیفی اصلاح شده، با خاصیت عدم چسبندگی پلاکت و خون سازگار بودن را از اهداف این پژوهش عنوان کرد و یادآور شد: برای این منظور، بستر پلیمری از جنس پلی کاپرولاکتون انتخاب شد؛، چرا که زیست سازگاری آن تایید شده و ساختار لیفی شکل حاصل از الکتروریسی آن، خواص مکانیکی مشابه یک رگ خونی را می‌تواند داشته باشد.

این محقق، الکتروریسی را فنی دانست که می‌تواند نانوالیاف پلیمری منفرد و ممتد را با طول‌های نسبتا بلند تولید کند و خاطرنشان کرد: برای اصلاح سطح از فرایند پلاسمای اکسیژن استفاده شد؛ چرا که با توجه به تحقیقات صورت گرفته بیشترین دانسیته از گروه‌های فعال را در سطح ایجاد می‌کند، همچنین آکریل آمید به دلیل زیست‌سازگاری و آبدوست و خنثی بودن از لحاظ الکتریکی برای پیوند زدن روی سطح  نانوالیاف پلی‌کاپرولاکتون انتخاب شد.

وی اضافه کرد: برای این کار ابتدا بستری نانوساختار از پلی‌کاپرولاکتون ساخته و سطح آن توسط پلاسمای اکسیژن، اصلاح و فعال و بعد از فعال شدن سطح الیاف پلی‌کاپرولاکتون، مونومر آکریل‌آمید برای بهبود خون سازگاری به سطح پیوند زده ‌شد و در نهایت با انجام آزمون چسبندگی پلاکت به عنوان آزمون خون‌سازگاری، میزان چسبندگی پلاکت روی سطح مورد بررسی قرار ‌گرفت.

رزمجوئی فرآیند الکتروریسی پلی کاپرولاکتون و بدست آوردن الیافی با قطر میانگین در حدود ۱۱۲ نانومتر را از فرآیندهای پیچیده این پژوهش عنوان کرد و افزود: همچنین بخش مربوط به آزمون چسبندگی پلاکت نیز به دلیل سختی آماده سازی پلاکت خون، این تحقیقات را تا حدودی با پیچیدگی‌هایی روبرو کرد.

وی با تاکید بر اینکه دستاوردهای این پژوهش در صنعت و فناوری تولید جایگزین‌های عروقی مانند رگ‌های خونی مصنوعی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، گفت: برای تجاری‌سازی این روش و نمونه ساخته شده باید سایر تست‌های خون سازگاری و آزمون حیوانی اجرایی شود.

مجری طرح با تاکید بر اینکه در این طرح به بستر نانولیفی با قطر میانگین الیاف ۱۱۲ نانومتر دست پیدا کردیم که ویژگی‌های سطح را بشدت بهبود می‎بخشد، یادآور شد: در انتهای پژوهش و بعد از اصلاح سطح، سطحی به دست آمد که می‌تواند چسبندگی پلاکت خون به سطح را که یکی از عوامل اصلی گرفتگی عروق جایگزین است بشدت کاهش دهد.

وی تولید بستر نانولیفی با قطر الیاف حدود ۱۱۲ نانومتر و سطحی آبدوست با قابلیت عدم لخته‌زایی برای استفاده در عروق مصنوعی را از موفقیت‌های این طرح نام برد و افزود: از نتایج به دست آمده از این پروژه می‌توان در مطالعه و ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مانند رگ‌های مصنوعی استفاده کرد.

این طرح با همکاری دکتر حمید کشوری و دکتر سعید صابر سمندری در دانشگاه صنعتی امیرکبیر اجرا شده است.