در نوجوانی که همزمان با قیام مردمی علیه طاغوت بود به برگزاری تظاهرات و راهپیمایی در شهر اصفهان علیه شاه دیکتاتور اقدام می کرد و در هشت سال جنگ تحمیلی، با حضور مستمر در جبهه های مختلف جان بر کف گرفت و به تنها چیزی فکر می کرد پیروزی رزمندگان اسلام و شکست بعثیون عراق مورد حمایت آمریکا و اروپا و دولت های وابسته منطقه بود.

امینی که در حوزه های علمیه نزد علما و مراجع بزرگ به کسب علوم عرفان، اخلاق و فلسفه دینی پرداخته بود همچنین موفق شد در  سایه سعی و کوشش، دکترای مدیریت راهبردی و نیز روابط بین الملل کسب کند.  ضمن اینکه در زمینه شعر، غزل و ادبیات نیز به شناخت کافی رسیده  و در مسائل فرهنگی دارای تالیفات قابل ملاحظه ای است.
وی در میان تحلیل گران مسائل بین الملل، سیاسی و صاحبان رسانه خبرنگاران به عنوان یک استراتژیست آشنا به تحولات بین المللی و داخلی شناخته شده است و به همین دلیل فرصتی شد تا از او درخواست مصاحبه کنیم. امینی در یک نشست مفصل دوستانه در خصوص مسائل مختلف و بویژه نقش روحانیت و بزرگان دینی در ارتقای جامعه و کاهش ناهنجاری های اجتماعی و به سووالات خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری موج پاسخ داد.

نظرتان درباره رویکرد و بروز و ظهور روحانیون کشور در جامعه و مسائل سیاسی چیست؟ 

-ضمن تشکر  و عرض تبریک به مناسبت دهه کرامت، باید در ابتدا به جایگاه روحانیت در جامعه پرداخت. این نکته را قبل از هر چیز عرض کنم که بی حق ترین افراد نسبت به اظهار نظر جامعه روحانی خود علما و بزرگان دینی هستند که در آموزه های اخلاقی آن ها و در دروس آنان اشارات داشته اند اما به عنوان یک شهروند که جامعه خودش را در دست دارد و بر حسب اینکه دیندار هست و درد دین دارد از روحانی و مبلغ دینی انتظاراتی در جامعه هست. به عنوان یک مبلغ ، یک کارشناس، صاحب نظر و کنشگر دینی برداشت  باور و انتطار خود را می گویم. اول اینکه باور دارم یک روحانی در هر سطحی چه ا بتدای طلبگی و چه در حد والای علم و مرجعیت  اجتهاد، لباسی بر تن دارد که بیان لباس نبی اکرم (ص) است پس بدون تردید انتظاری که از یک روحانی در جامعه داریم انتظار مثبت  و پیام گونه است همین جا عرض کنم که بله روحانی بد و روحانی خوب داریم و در هر قشری بد و خوب، صواب و ناصواب هست و انتظار از یک روحانی در جامعه هرگز ترسیم  برداشت بد نیست اما اگر بخواهد این روحانی در جامعه آن چیزی را که می آموزد منتقل کند قاعدتا بر این باوریم که دین ما و اسلام ناب محمدی ما وفقه دینی عرفان دینی  اصل دینی ما همه  مه رافع نیاز یک زندگی سعادتمند اجتماعی و بشری  انفرادی است. پس نتیجه می گیریم که نمی توان تصور کرد که فردی روحانی باشد و در حوزه ظهور و بروز جامعه هیچگونه اثری از خود نداشته باشد.

وی ادامه داد: روحانیت معمولا در نماز، مسجد، منبر، وعظ و تبلیغ خود را نشان نمی دهد بلکه بخشی از ضرورت های اجتماعی است و انتظار جامعه امروزی رویکرد پویا و متعالی این روند است. از یک روحانی پیش نماز مسجد انتظار است که رابطه خود را با مردمی که در حوزه همان مسجد است معنادار و اثر بخش کند. زیرا مساجد پایگاهی برای اثر بخشی و انتقال دین  اطرافیان محیط خود است. در نتیجه پیش نماز بودن فقط برای یک مسجد روحانی مقیم مسجد بودن کافی نیست و او باید همواره با کسبه محل، با جوانان محل، دانشجویان  با خانواده های فقیر محل، با مریض های محل و همه اقشار رابطه معنادار برقرار کند. رابطه ای که گامی در جهت عملی کردن آموزه های دینی  و اسلامی باشد. 

استاد دانشگاه در بخش دیگری از پاسخ خود افزود:به نظر من در محیطی که مسجد هست  یک روحانی در آنجا مقیم است یعنی یک پایگاه دین و اسلام ناب محمدی یک شعبه از وظایف  نبی اکرم (ص) است و نمی توان پذیرفت که در آن محیط فساد ، فقر، خطا، بی مهری باشد. مریض رها شده باشد. اختلافات خانوادگی  و مسائل و مشکلات دیگر زندگی اجتماعی وجود داشته باشد و روحانی آن محل  و محیط از خود واکنشی نشان ندهد و حرکتی نداشته باشد.
امینی در بخش دیگری گفت: نمی توان انتظار داشت که جوانان با روحانی محل رفیق نباشند. این حداقل وظیفه یک روحانی است.

ادامه دارد...