به گزارش خبرگزاری موج به نقل از خبرگزاری آنا قرن‌هاست که در کوچه پس کوچه‌های این دیار، محرم که می‌شود، غم غربت پسر فاطمه(س) هرچه از خوشحالی است را می برد و به جایش، سیاه می‌پوشاند بر شهر و دیار؛ تاریخ را که می‌خوانیم، ایرانیان، اسلام را با قیام کربلا باور کردند که اگر به چشم ندیدند ولی صادق‌ترین راویان از قیام نواده رسول خدا در برابر ظلمی که به نام اسلام می شد، شنیدند و دل به آن سپردند و تا امروز روز، هر کجای تاریخ که پیروز بودند از پیروی از مکتب حسین بن علی(ع) بوده است.

حالا، امسال که جهان در محاصره ویروس کرونا به انفرادی رفته، مردمان این دیار، آزمونی نو برای نمایش عشق به حسین(ع) را پیش رو داشتند؛ برای اقامه عزای شهدای نینوا، قرنهاست که آموخته‌ایم به سوز دل در گوشه خلوت خانه اکتفا کنیم ولی در سخت‌ترین دوران خفقان نیز در پاسخ هل من ناصر ینصرنی  حسین(ع)، لبیک گفته‌ایم.

گفتند در محیط سرپوشیده و مسجد و هیئت جمع نشویم و فاصله‌ها را رعایت کنیم، عزای حسین(ع) به حیاط خانه‌ها و کوچه‌ها آمد و پس از سالها باز «هیئت‌های خانگی» به راه افتاد و چه خوش نوایی بود که کوی و برزن این سرزمین را فرا گرفت؛ هر خانه به وسع خود سهمی شد در قیام کربلا تا بماند به یادگار برای آیندگان که این مردمان چه در زمان جنگ، چه در روزگار تحریم و چه حالا در زمان کووید-۱۹ دست از مکتب شهادت و ایثار برنمی دارند و همانند همیشه از تهدید فرصت می سازند.

بگذریم که کسی در میان دولتمردان نگران حجم سفرهای بین استانی نبود و برای آن سخت نمی‌گرفت که انگار ابتلا فقط در عزای حسین بود(ع) بماند...

محرم شده بود و تهران، به عنوان ام القری جهان اسلام، هنوز پر بود و هست از تبلیغ پفک و کیک و بیمه و ... و کجاست پرچم‌های سیاه که هر سال بود و امسال نبود! گویی شهرداران بر روی میز خود تقویم نداشتند! و انگار اعضای پارلمان شهری از آمدن محرم بی خبر بودند و هستند! همان‌ها که در تمام سالهای حضورشان در شورای شهر به‌جز تغییر نام خیابان و حذف کلمه شهید از تابلوی کوچه‌های عاشق این شهر کار دیگری نکرده بودند؛ محرم که رسید گویا همه چیز معلوم شد؛ در کوچه پس کوچه این شهر، که تمام شهرهای این دیار، چه بسیار خانه‌ها هست که در روزهای دفاع جوانی را به مسلخ فرستاده و علی اکبری را تقدیم تفکر حسین(ع) کرده است؛ واژه شهادت و شهید فصلی از تاریخ سرزمینی شد که قرن‌هاست با شهادت زیسته است وحالا، هرکجا که تابلویی بود که ابتدایش نوشته بودند: شهید ، پاک شد!

محرم آمده بود و از سیاه پوش شدن شهر خبری نبود چرا که شهرداری گویا پول نداشت! می‌گویم بین پول وغیرت فرق است؛ چقدر سخت است که ناگهان ببینی هرچه در تاریخ آموخته‌ای و دیده‌ای نیست! آری مدیران شهری در خواب غفلت بودند و یادشان نبود که این مردمان منتظر نمی‌مانند که این ملت فرزندانی را پرورش داده که فریاد می زد: ما ملت حسینیم(ع)؛

ملت حسین(ع)، برخاست و بی توجه به مستاجران صندلی‌های قدرت! شهر را سیه پوش کرد تا روسیاهی‌اش بماند برای بی‌غیرتان؛

در کوچه‌‌پس‌کوچه‌های پایتخت وقتی که قرار شد زیر سقف هیچ خانه ای عزا برگزار نشود، حیاط خانه‌ها سیاه پوش شد و هر خانواده به وسع خود به میدان آمد؛ حالا دیگر کوچه‌ها و خیابان‌ها شده بود هیئت عزای حسین بن علی(ع) و جوانان پیرو بنی هاشم بی هیچ ادعایی شدند وارثان خون حسین(ع)؛ هرمحله شد نینوا و چه اهمیت داشت که مثلا شهرداری باشد یا نباشد!

اهل عزا آموخته‌اند که به دستورات پزشکان توجه کرده و تمامی پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنند، مبادا که احدی از عاشقان آل عبا گرفتار بیماری شود، به توصیه‌های رهبرشان توجه کردند و بماند که برخی حتی از نام شهید نیز می هراسند ولی ما ملت شهادتیم؛

امسال، محرم، عباس این سرزمین نبود، علمدار جبهه‌ها، در دشت بلا، به دست پلیدترین نامردان تکه تکه شد، چونان شهیدان کربلا، اما اگر حاج قاسم نبود ولی میلیون‌ها همانندش امسال، درحالی که تمام جهان در قرنطینه بودند، پرچم عزای سید و سالار شهیدان را به اهتزاز درآورد.

شهرداری، پرچم نداشت و سیاهی نداشت ولی سربازان حاج قاسم نشان دادند که با رعایت تمامی پروتکل های بهداشتی می‌شود یا حسین(ع) سر داد که ما هر چه داریم از محرم و صفر داریم؛

آری، تاسوعا و عاشورای امسال چونان شکوهمند بود که تمام رهگذران از این شهر، عاشق شدند؛ فرق امسال با تمامی سال‌ها این بود که کاسبان و مستاجران صندلی‌های قدرت نمی‌توانستند بیایند وعکس یادگاری بگیرند! امسال مصداق این بیت بود که «همه جا کربلا، همه جا نینوا»

و آخر اینکه؛ غربت حسین بن علی(ع) همچنان باقی است، هرچند که ملتی به وسعت تمام جهان و با هر دین و مذهبی در سالروز قیام او به عزا و اندیشه می‌نشینند ولی آنان که با نام او برمسند قدرت نشسته‌اند فقط قدرت را می‌خواستند؛ البته این جماعت، اندک‌ هستند و حالا انگشت‌نما؛ همان‌ها که از بی پولی گفتند، از مرحله بندی! برای سیاه پوش کردن شهر و آنان که از مسافران کنار دریا هیچ نگفتند ولی با عزاداران حسین(ع) سخت بودند و سختگیر؛