جلوه‌گری نقش و نگار بر جامه ایرانیان
ایران را به کشوری چهار فصل می‌شناسند و همچنین مهد زندگی اقوامی که هزاران سال است با وجود گویش‌ها ،مذاهب و قومیت‌های گوناگون با جامه‌های رنگارنگ در کنار هم زیسته‌اند و تاریخ و کلان‌فرهنگ مشترکی دارند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری موج، یکی از نمودهای گوناگونی و تکثر در کشور ما پوشش‌های مختلفی بوده که در این عرصه چهار فصل و پرنقش و نگار بر تن ایرانیان خودنمایی می‌کند و هر یک زیبایی و ویژگی خاص خود را دارد.
نام ابیانه را حتما شنیده‌اید. روستای قرمز رنگ و زیبایی که در ۳۵ کیلومتری شهرستان نطنز و در مجاورت شهر توریستی کاشان قرار دارد. این روستا چندین سال است که مورد توجه بسیاری قرار گرفته و سالانه میزبان گردشگران ایرانی و خارجی بسیاری است. آنچه ابیانه را این چنین مورد توجه قرار داده، رنگ سرخ، معماری خاص، مکان‌های دیدنی، گویش اصیل پهلوی و البته لباس سنتی مردمانش است. پوشش سنتی ابیانه همچنان حفظ شده و ابیانه‌ای‌ها تاکید بسیاری بر حفظش دارند. لباس سنتی ابیانه هزاران سال قدمت دارد و تغییراتش از گذشته تاکنون جزئی بوده است
هر چند لباس بسیاری از مردم به ویژه در نواحی شهری طی دهه‌های اخیر به سمت همسانی رفته اما همچنان پوشش‌های متنوع اقوام و نواحی پابرجا مانده و به چشم می‌آید.
لباس زنان و مردان در ابیانه (ویونا در استان اصفهان) وام گرفته از زیبایی‌های طبیعی این روستای زیبا و سنتی کشورمان است. شلوار مردان این منطقه یراق‌دوزی می‌شود. در این روستا، پیراهن زنانه در رنگ‌های سفید، بنفش، قرمز و زرد دوخته می‌شود و معمولا هر دختری در ابیانه از هر رنگ یک پیراهن دارد. روسری، یکی از اجزای اصلی پوشش زنان و دختران است.
اصالت از در و دیوارش می‌بارد و گیجت می‌کند. احساس می‌کنی در آن‌سوی مرز زمان نفس می‌کشی. در ابیانه این فقط بنا و سبک معماری نیست که مجذوبت می‌کند، زندگی خود ابیانه‌ای در این دهکده بن بست تا جایی سنتی و اصیل و دست نخورده مانده است که در همان برخورد اول به رخت کشیده می‌شود و شاید از بعضی فرنگی مآبی‌های خودت دلزده و یا حتی شرمنده‌ات کند. به خصوص وقتی که با ابیانه‌ای به صحبت می‌نشینی و به میزان هوش و آگاهی او در همه زمینه‌ها و در زمینه زندگی پیشرفته امروزی پی‌می‌بری، هنوز به زبانی همچون پهلوی اشکانی صحبت می‌کنند اما هر که باشد چه پیر و چه جوان چه درس خوانده و چه مدرسه نرفته با زبان سلیس فارسی به تو خواهد گفت که حتی ابیانه‌ای درس خوانده و دانشگاه رفته است.
ابیانه‌ای به اصالت گران‌بهایی که دارد واقف و شاعر است و با هشیاری آن‌را حراست و پاسداری می‌کند. ثروتمند نیست اما تو هر مبلغی را برای خریدن لباس عروسی یک بانوی ابیانه‌ای که از مادربزرگ به مادرش و از مادرش به او به ارث رسیده پیشنهاد بدهی جواب رد خواهی شنید. او این لباس اجدادی را که فرمی خاص دارد و در خانواده‌اش نسل به نسل گشته برای دخترش چون یک گنج نگهداری می کند.و
ابیانه در کل مثل یک شئی عتیقه نفیس گران‌بهاست، عتیقه‌ای که در آن حیات جریان دارد، حیاتی هم آهنگ با فضای ابیانه. اگر از یک ابیانه‌ای بخواهی که در این مجموعه نفیس دیدنی‌های ده را به تو بشناساند به تو خواهد گفت که در ابیانه چند خانه قدیمی از جمله خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین کاشی، یک زیارتگاه، دوآتشکده، سه قلعه و سه مسجد بنام های حاجتگاه و از همه جالبتر و دیدنی‌ترند و تو وقتی در وسط ده یا محله در سر راه یک معبر عمومی به آتشگه‌ها یا پارک می‌رسی از روی نشانه‌هایی که در چهار طاقی آتشگاه می‌بینی می‌فهمی که بنا یادگار عهد ساسانی است.
گذشتن از این همه تاریخ و قدمت به آسانی میسر نیست اما دیدنی در ابیانه بسیار است و اینجاست که بهت زده از خود میپرسی اینهمه زیابیی و وحدت و یکپارچگی چگونه به صورت ابیانه متشخص امروزی برای بجا مانده است؟ مسئولیت تو در حفظ این یادگار زنده و با روح چیست؟ چه کنی که چشم‌های مشتاق در هر جای دنیا که هست متوجه این سرزمین تاریخی و یا بهتر بگوییم متوجه این تاریخ مجسم شود.
بیشتر بخوانید:
توضیحات اداره کل میراث فرهنگی استان اصفهان پیرامون تور جنجالی ابیانه
ثبت جهانی روستای تاریخی ابیانه در گرو اصلاح تاسیسات گاز است
ارسال نظر