به گزارش خبرگزاری موج آذربایجان شرقی، تبریز، کلان‌شهری است که شهرهای مهم دیگر کشورهای جهان را خواهرخوانده‌ی خود می‌داند اما این‌روزها گویا خواهرخواندگی تبریز با دیگر شهرها صرفا در بنرهای شهری خلاصه می‌شود.

جنایت‌های اخیر رژیم صهیونیستی در فلسطین، اتفاقی است که واکنش‌های حمایتی مستمری از سوی شهرها، ملیت‌ها، چهره‌ها و شهروندان عادی کشورهای جهان داشته است.

در این میان، واکنش‌های جامعه ایرانی و خاصه تبریز در حمایت از فلسطین باید بیش از پیش مورد توجه باشد.

در چندروز اخیر، علی‌رغم این‌که در کشورهای مختلف اعلام عزای عمومی شد و شهروندان در حمایت از فلسطین _ حتی در کشورهایی که حاکمیت حامی اسراییل است _ به تظاهرات جمعی‌ای پرداختند که در طول تاریخ مثال‌زدنی است اما گویا باید فکری به حال مدیریت شهری خواهرخواندگانی مثل تبریز کرد که تظاهراتش خلاصه در تجمعات جزیره‌ای و ارگانی است که ناهماهنگی تبلیغاتی بیش از پیش مشهود است و نهادهای فرهنگی، با چند بنر در سطح شهر بار مسئولیت را از دوش خود برداشته‌اند.

ناهماهنگی‌های شهری و کم‌کاری همیشگی‌ ارگان‌های مربوطه در چنین روزهایی، مجال تفرقه را پررنگ‌تر می‌کند و مدیرانِ عاجز از مدیریت که سال‌هاست با روند مصلحتی‌شان مدیریت شهری را به سخره گرفته‌اند، باز هم سکوت پیشه می‌کنند و بدتر از سکوت، به همان بیانیه‌سرایی‌های پیشین بسنده می‌کنند و ظلم و استکبار جهانی را در پیام‌رسان‌های داخلی محکوم می‌کنند و بودجه‌های خود را صرف بنرهایی می‌کنند که خالی از ذوق آن هم در اماکن خنثای شهر نصب کرده‌اند.

از شورای ناهماهنگی شهر که سال‌هاست از چهاردیواری اداره خود خارج نشده و زیرمجموعه‌های تابعه‌اش نیز حتی از تجمع جزیره‌ای به سبک و سیاق دیگر ارگان‌های خودمختار عاجزند، باید پرسید که اگر امروز قرار بر هماهنگی و یکپارچگی ارگان‌ها در حمایت از مظلومان در مقابل استکبار نباشد، پس چه باید کرد؟

از سوی دیگر، تناقضات فرهنگی نهادهای مختلف اتفاقی است که جدای از وقت‌نشناسی و سردرگمی نهادهای فرهنگی، بدسلیقگی نهادهای فرهنگی و در صدر آن بدسلیقگی مدیریتی ناشی از ناکارآمدی را نشان می‌دهد.

در روزهایی که اجراهای تئاتر و کنسرت در سطح شهر تعطیل شده‌اند و به روز دیگری موکول شده‌اند، شهرداری تبریز که در چند روز گذشته هم با بنرهایش در سطح شهر و بیانیه شهردار، منجر به واکنش‌ اهالی رسانه شهر شده است، در پارک ائل‌گلی تبریز به نوعی جنگ شادی برپا کرده است.

رهاشدگی فرهنگی و اجتماعی شهر مسئله‌ای است که خلاصه در روزهای جاری نبوده‌ و هرگاه نیاز به ضرورت هماهنگی بوده، ناهماهنگی بیشتری را شاهد بوده‌ایم.

با نگاهی به تجمعات شهروندان کشورهای مختلف خاصه کشورهای با حاکمیت غیراسلامی و واکنش قشرهای مختلف نسبت‌به مسئله فلسط ین و دفاع از فلسط ین، حال باید از سیاست‌گذاران فرهنگی شهر پرسید که این چه رسم خواهرخواندگی است که سردرگمی و ناکارآمدی مدیریت فرهنگی و ناهماهنگی‌های شهری، حاصلی جز تجمعات زودگذر جزیره‌ای نداشته و از سوی دیگر، انتظار می‌رفت که ارگان‌های مربوطه رسم خواهرخواندگی را به جای بیاورند و برنامه‌های توام با شادی خود را به روز دیگری موکول کنند.