به گزارش سارا اعلایی خبرنگار خبرگزاری موج، طبق گفته مدیر کل دفتر امور آسیب دیدگان بهزیستی کشور قرار است در ۱۸ استان ایران خانه های امن احداثشود؛ خانه هایی که دارای پرسنل و کارکنان زن بوده و در آنجا به زنانی که به هر بهانه ای از جمله نزاع خانوادگی مجبور به بیرون ماندن از خانه خود هستند پناه داده می‌شود.*بهترین اقدام برای پیشگیری از آلوده شدن به آسیب هایک جامعه شناس احداثخانه های امن را اقدامی بسیار مثبت ارزیابی کرده و در این باره می گوید: این خانه ها باید سال ها قبل تر احداثمی شد اما به قول معروف ماهی را هر وقت از آب بگیرند تازه است. اهمیت این خانه ها زمانی مشخص می شود که بدانیم زنان و دختران در شرایط نامناسب آسیب های اجتماعی در صورت فرار از خانه کمتر از یک ساعت در معرض آسیب قرار می گیرند. امان الله قرایی مقدم در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری موج می افزاید: تاکنون در کشور ما برای پیشگیری از آسیب های مربوط به خروج زنان و دختران از خانه اقدامات بسیاری انجام شده است از جمله مراکز مداخله در بحران، اورژانس اجتماعی و… به عقیده من احداثخانه های امن یکی از بهترین اقدامات در این زمینه است، زیرا هیچ اقدامی مهمتر از این نیست که از آلوده شدن یک زن یا دختر به جرایم و آسیب های اجتماعی جلوگیری شود. قرایی مقدم با بیان اینکه هرچند باید شرایطی برای پذیرش زنان در این مراکز در نظر گرفته شود، پیشنهاد می کند: مهمترین اقدامی که در این مراکز باید انجام شود این است که زنان وارد شده به این خانه ها تفکیک شوند؛ به لحاظ سن، فرهنگ و…*عمیق تر شدن اختلافات زناشویی این اظهارات در حالی است که یک آسیب شناس دیگر با بیان مخالفت خود با احداث خانه های امن می گوید: ایجاد خانه های بین راهی در اغلب کشورها معمول بوده و در کشور ما هم سال هاست در مورد این مسائل صحبت می شود. مجید ابهری در گفتگو با خبرنگار موج می افزاید: این گونه خانه ها معمولا به سه صورت هستند؛ خانه های «موقت» یا «مددسراها» که برای زنان بی خانمان و فاقد سرپناه احداث می شوند تا فقط شبها در آنجا اقامت داشته و از گزند سرما و گرما و خطرات دیگر در امان باشند اما صبح باید آنجا را ترک کنند. به عبارت دیگر این خانه ها صرفا خوابگاه هستند. وی درباره نوع دوم خانه های گروهی نیز بیان می کند: خانه های «دائمی» هم برای زنانی احداث می شود که به دلایلی از جمله اعتیاد، تن فروشی و آسیب های دیگر از خانواده خود دور شده و جایی برای اقامت ندارند. ابهری می افزاید: نوع سوم خانه های «پناهگاهی» یا اصطلاحا «امن» هستند که برای زنان متاهل احداث می شوند تا در صورت بروز مشکلات و اختلافات خانوادگی به این خانه ها مراجعه کنند و در معرض آسیب های اجتماعی قرار نگیرند. این آسیب شناس تاکید می کند: از نگاه آسیب شناسی بزرگترین نقطه ضعف این مراکز، تشویق زنان به ترک خانه در صورت بروز اختلاف است. بسیاری از بانوان به علت دور بودن از خانواده و مشکلات دیگر هنگام بروز اختلاف با همسرانشان در خانه می مانند و همین ماندن در خانه در بیشتر واقع موجب رفع اختلاف شده و آشتی برقرار می شود. ابهری تاکید می کند:از سوی دیگر اکثر مردان ایرانی به سختی می توانند تحمل کنند که همسرانشان یک یا چند شب را بیرون از خانه و در خانه های امن سپری کنند و هیچ خطری هم آنها را تهدید نکند از این رو در صورت حضور همسرشان در این خانه ها ممکن است دیگر هیچ گاه آنها را نپذیرند. این رفتارشناس نکات مثبتی را هم برای احداث خانه های امن قائل است و در این باره می گوید: از جمله مهمترین نکات مثبت خانه های امن، ایمن ماندن زنان از آسیب های خیابانی است. تجربه ثابت کرده طی ۲۴ ساعت اول فرار یا قهر زنان و دختران از خانه هایشان در صورتی که ایمن باشند احتمال گرفتار شدن آنها در دام اعتیاد و خودفروشی به زیر ۵۰ درصد می رسد. وی افزود: این در حالی است که متاسفانه بسیاری از زنان و دختران در ساعات اول خروج از منزل ممکن است از سر لجبازی یا انتقام دست به اقدامتی بزنند که بعدها زندگی آنها را به تباهی بکشاند و دیگر توان بازگشت نداشته باشند. ابهری در ادامه پیشنهاد می دهد:باید در این مراکز مشاوران خانواده حضور داشته باشند و به محض مراجعه خانمی به این خانه ها با خانواده و همسر وی تماس بگیرند، حضور وی را در آنجا اعلام کنند و از همسر وی برای مشاوره و کمک برای حل اختلافات دعوت کنند. این آسیب شناس ادامه می دهد: نکته اصلی این است که در صورتی که همسر یا پدر زن یا دختری بابت حضور همسر یا دخترشان در این خانه ها رضایت نداشته باشند به هیچ عنوان این افراد را در این خانه ها نگه ندارند چون هم به لحاظ شرعی دارای اشکال است و هم عرفی. از این رو حضور مشاوران در این مراکز اهمیت بالایی دارد. وی تاکید می کند: به طور کلی باید بگویم من به عنوان یک آسیب شناس با احداث این خانه ها مخالف هستم و اطمینان دارم متولیان  در اجرا و عمل دچار مشکلات عدیده ای خواهند شد که یکی از مهمترین آنها عمیق تر شدن اختلافات زناشویی و تحریک زنان متاهل به ترک خانه و کاشانه است. حالا باید منتظر ماند تا سازمان بهزیستی کشور که سال گذشته حمایت گسترده ای از شکنجه معلولان در یک مرکز خصوصی در کرج کرده بود می تواند این طرح را به دور از شوی رسانه ای به درستی اجرا کند یا خیر؟