به گزارش خبرگزاری موج به نقل از هنر و تجربه، در ابتدای این مراسم که به همت انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی برگزار شد و علی علایی اجرای آن را برعهده داشت، پس از تلاوت آیاتی از قرآن کریم، لیلا ارجمند فرزند جمشید ارجمند  از انجمن نویسندگان و منتقدان تشکر کردو گفت: شما نگذاشتید من و خانواده‌ام از ۲۳ تیرماه، روزگارمان تلخ‌تر از این بشود. در ادامه جواد طوسی رییس انجمن نویسندگان و منتقدان سینما از جمشید ارجمند گفت، از او به عنوان دوست یاد کرد و درباره اش گفت: جمشید ارجمند در مجلاتی مثل فردوسی و ستاره سینما فعالیت داشت. در کنار عزیزانی مثل پرویز دوایی صفحات مجله را به خوبی پوشش می ‌دادند.جمشید ارجمند از زمانه دور مانده بود و قواعد بازی را در دنیای جدید نمی‌دانست. این شوکی که از این وضعیت پیش آمد، باعث تبعید ناخواسته و بازنشستگی زودهنگام او شد. خسرو دهقان دیگر سخنران این برنامه بود که درباره ارجمند گفت: جمشید ارجمند نامش گویای حرف‌های زیادی بود. من در دهه ۴۰ مجله‌ای که آقای ارجمند در آن نقد می‌نوشت را می‌خواندم. آرامشش همیشه با او همراه بود، حتی تا مرگ. آقای ارجمندی که من در دهه ۴۰ دیدم همانی بود که تا این سال های پایانی به خاطر دارید. رفتار و شخصیت آقای ارجمند همراه با آرامش بود. هی‎چوقت ایشان کسی را نیازرد و صدایش را بلند نکرد. با شوخی و یا قلم موجب رنجش کسی نشد میانگین آثار ارجمند از تولد تا مرگ سالی سه چهار اثر بود. ایشان یک ویراستار حرفه‎ای و ماهر بود.  ارجمند یک روشنفکر تمام عیار بود. ایشان بارها به یک در می‎زد تا نتیجه بگیرد، ناامید نمی‌شد.ما ایرانی ها عادت داریم از یک طرف بام می افتیم. جمشید ارجمند معتدل بود و از هیچ سوی هیچ بامی نیفتاد. نه اینکه سازشکار باشد. نقد هم می‌کرد اما کسی را دل آزرده نمی‌کرد. این موضوع موجب حسادت من شد که  هیچ‎گاه جمشید ارجمند نشدم و نخواهم شد. طهماسب صلح جو دیگراین مراسم  پس از تبریک روز خبرنگار، جمشید ارجمند را نویسنده‌ای توصیف کرد که به واژگان ارزش می‎داد و درباره اش گفت:فکر می‌کنم ما نسلی مثل جمشید ارجمند را از دست می‎دهیم. کاری که نقاش با قلم و رنگ می‎کند، یک نویسنده با قلم و کاغذ و با ذهنش انجام می‌دهد. اینان معلمان راستین ما هستند. ای کاش انجمن منتقدان و نویسندگان کاری می‌کرد تا نویسندگی از این شلختگی دربیاید. آقای جمشید ارجمند که دوست دارم، او را با نام «آقا» صدا کنم، اگر نقدی هم داشت صمیمانه بیان می‎کرد. ایشان اعتقاد داشت که نباید به نقد کننده منتقد بگوییم، بلکه باید منقّد بگوییم. الان دور، دوره منتقدان است و منقّدان منزوی شده‎اند. بازار آشفته نویسندگی به جوانان یاد می‌دهد، قبل از یادگیری بنویسند. سخنران بعدی این مراسم عباس یاری از اعضای شورای نویسندگان مجله فیلم بود که ارجمند سالیانی در آن نقد می‎نوشت.یاری در مورد این نویسنده پیشکسوت سینما گفت:جمشید ارجمند نازنین و دوست داشتنی و به معنای واقعی کلمه ارجمند بود. من این شانس بزرگ را داشتم که در خدمت ایشان بودم. اگر انجمن منتقدان سرپاست و دوام آورده به‌خاطر وجود جمشید ارجمند بود، چرا که در زمان شکل گیری این انجمن، دولت تمایلی به جدی شدن این انجمن نداشت. اما دلیل ماندگار شدن این انجمن ایشان بود که همیشه با آرامش رفتار می کرد. او حتی در زمانی که تحت عمل جراحی قرار گرفت، با روی خوش با ما رفتار می‎کرد. وقتی از دیدارش برمی‎گشتیم، حال‌مان خوب می‎شد. باور نمی‎کنم جمشید ارجمند رفته‌باشد. او اینجاست. علی دهباشی دیگر سخنران این مراسم در مورد همکاری اش با ارجمند گفت:ایشان به مطبوعات و کار در مطبوعات علاقه بسیار داشت. تا جایی که می‎توانست مطالبش را برای انتشار در نشریه ما می فرستاد. ارجمند ویراستار بسیاری از کتاب‌ها و مقاله‎ها بود. ایشان در عالی‌ترین شکل موجود ویراستاری می‌کردند. هوشنگ گلمکانی هم در بخشی از این مراسم درباره رفتن زودهنگام ارجمند گفـت: نمی‌دانم آقای خسرودهقان چقدر به ایشان نزدیک بوده است. ایشان در زندگی‌اش بارها از بام‎ها افتاد. ایشان با خودش بد تا کرد و همین باعث مرگ زودهنگامش شد. ارجمند هروقت می رفت، زود بود. مثل عباس کیارستمی.