متن این پیام به شرح زیر است: 
«عرض سلام و ادب و احترام و خیر مقدم خدمت همه حضار محترم، قائم مقام محترم وزیر، روسای دانشگاه‌ها، استادان فرهیخته و عزیز
از اینکه دعوت بنده و همکاران پرتلاشم را در معاونت فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری برای حضور در این بزم یادگیری و شکر و عهد بر آستان جانان برای آغاز پرواز بلند معلمی پذیرفتید بسیار تشکر می­‌کنم. 

میلاد باسعادت پیامبر خوبی‌ها حضرت رحمت للعالمین و نیز میلاد امام صادق (ع) را خدمت همه شما عزیزان تبریک و تهنیت عرض کرده و بهترین خیرات و برکات الهی را برایتان در محضر نورانی امام رئوف مسئلت می­‌نمایم.

همچو غباری در آستان عالم آل محمد، به ادای خدمت در ساحت فرهنگ دانشگاه و سخن گفتن از آن ساحت رفیع در محضر شما خوبان بر خود مباهات می‌کنم. 

یاران، دست در دست معلمان و استاد ان خوبمان تا هر کجای ژرفای اندیشه و علم جهان دیروز و امروز قدم برداشتیم، طنین توحیدی صدای علم و فرهنگ و هنر و تمدن ایرانی و اسلامی را به گوش جان شنیدیم و بر بلندای تاریخ این سرزمین مقدس بالیدیم و خدای را بابت تمام محبتهایش بر این سرزمین و مردمان نیک اندیش آن سپاس گذاردیم. آنجا که رسول مهربانی­ها نوشیدن از پیمانه لبریز ولایت الهی را شایسته قومی می­شمارد که خداوند آنها را دوست دارد و آنها نیز خداوند را دوست دارند: فسوف یاتی­ الله بقوم یحبهم و یحبونه و دست بر شانه سلمان می­گذارد، گویا تمام تاریخ توحیدی این سرزمین مقدس و مردمان موحد آن را زمینه ساز شروع مسیری بلند تا رسیدن به موقعیت­های بلند فضل الهی و وسعت بخشی ایشان تا غلبه بر تمام پیکره نظام باطل می­شمارد، در این کشاکش عشقبازی محب و محبوب، هم بلندای تاریخ این سرزمین رخ می­نماید و هم بلندای بسیار فراتر آینده آن جلوه­‌گری می­‌کند. 

من از اعماق تاریخ این سرزمین سخن می­‌گویم.  تاریخی که با دانایی و علم پیوند خورده؛ چه در دوران توحیدی زرتشت که در سروده‌های خویش، دانش اندوزی، خردورزی، اندیشیدن و دانایی را ستوده و برای ما در گاتها از درگاه آفریدگار "اندیشیدن در آرامش"، "دانش برآمده از منش نیک" و "بهره مندی از شادمانی" را آرزو می کند و حتی اندیشمندان یونانی، نظیر فیثاغورث، دموکریتوس، افلاطون و  ارسطو را از طریق مغان ایرانی با پیچیدگی و وجوه تجریدی عالم آشنا می کند؛ چه در دوران پس از طلوع پیامبر خوبیها که علم را نور و خدا را نور دانسته و بر همین وزن علم را دارای شرافت، قداست و احترام ذاتی می دانست، پیامبری که علما را وارث خود می دانست و هدف رسالت خود را تعلیم عنوان می کرد و تکریم عالم را تکریم شأن خداوند سبحان می دانست، پیامبری که عالم را بر عابد ۷۰ درجه مرجح و برتر می دانست، مانند برتری ماه شب چهارده بر دیگر ماه‌ها، پیامبری که عالمان را وارثان و نزدیک‌ترین گروه به انبیا می دانست، پیامبری که خداوندش به قلم قسم یاد کرد و کتاب آسمانی معجزه او بود، پیامبری که حکمت را گمشده مومن می دانست، پیامبری که علم را بر هر مرد و زنی فریضه و تبعیض در این زمینه را مردود می دانست، پیامبری که تعلیم را از گهواره تا گور و از شرق تا غرب مورد تاکید قرار داد. 
من از اعماق تاریخ این سرزمین سخن می­گویم. 

تاریخی که تار و پودش با نهادهای علمی همچون فرهنگستان نصیبین، فرهنگستان جندی شاپور، کتابخانه سارویه پیشدادیان، ریشهر بوشهر، شهر فرهنگ و ادب عیلامیان، مساجد، دارالعلم ها، بیت الحکمه ها، نظامیه ها، بیمارستان ها، رصدخانه ها، ربع رشیدی ها، حوزه های علمیه، دارالفنون و دانشگاه‌های جدید تنیده شده است. تاریخی توحیدی و نورانی که با قیام لله حضرت روح الله و ملت ایران شکوه بیشتری یافت.

تاریخ حرکت در مسیر نور، تاریخ فتح قله ها، تاریخ حماسه ها و رشادتها، تاریخ مسئولیت پذیری، تاریخ ایثار و گذشت، تاریخ علم و فرهنگ و هنر، تاریخ عدالت خواهی و آزادی و آزادگی، تاریخ ظلم ستیزی، تاریخ کمک به جهانیان و انسانیت، تاریخی که پرچم فتوحات آن را پیامبر رحمت، امیدوارانه بر دوش فارسیان نهاد و دانش در ثریا را نیز در ذهن و دست پرتوان آنان دید. تاریخی که فراتر از دیروز و امروز، ما را به آینده ها پرواز می­دهد و تا میراث داری صالحان بر زمین عهد ما را یادآوری می­نماید.

در چنین تاریخ، قاموس و مسیری، استادی شانی دگر می یابد و تنها به تعلیم دانسته هایی که در هر جای دیگری ممکن است یافت شود تقلیل نمی یابد. اساسا چنین فروکاستی نسبتی با تاریخ و آینده این سرزمین ندارد. دانش در این کهن تاریخ همواره ممزوج با ادب، اخلاق و معنویت بوده و تولید "استاد تک ساحتی" ثمره ناپاک تمدن سرمایه سالار مدرن است که جان ما را آزار می دهد.

استادی در این مرزو بوم، با فرهیختگی، اخلاق، تهذیب، مسئولیت پذیری، دردآشنایی، ایثار، امیدواری و بسیاری از دیگر فضائل گره خورده است. کمااینکه بر اساس چنان سنت قویمی، مردمان این مرزوبوم که فرزندان خود را به رسم دیرین و کهن تعلیم و تادیب به ما به امانت سپرده اند، انتظاری فراتر از انتقال دانش از ما دارند. 

لذا خوب بنگریم که چه طرحی را بر این ودیعه الهی نقش می زنیم و برای این تاریخ پرشکوه چه به یادگار می گذاریم؟ 

امروز ماییم و راه آینده و این رسالت سنگین تاریخی، ملی، دینی و انقلابی. صدایی از اعماق تاریخ تا امروز ایران ما را، من و شما را، فرامی‌خواند و در کنار جهد علمی، که عنصر هویتی ایرانیان است، تعهد و تقویت فرهنگ و تمدن خود را از ما مطالبه می کند تا با تعمیق ایمان و امید به قله پیشرفت برسیم. 

یاران! خوب بنگریم که در کجای این تاریخ ایستاده ایم ...
تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز 
والسلام علیکم و رحمه الله»