به گزارش خبرگزاری موج از گیلان، معصومه پاداش ستوده صبح امروز در جمع دانشجویان زبان و ادبیات فارسی که در کتابخانه شهید انصاری رشت برگزار شد، با تبریک فرا رسیدن ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی اظهار کرد: نام و آوازهٔ فردوسی در همه جای جهان شناخته و ستوده شده‌ و همچنین شاهنامهٔ فردوسی به بسیاری از زبان‌های زنده جهان برگردانده شده ‌است.

وی با بیان اینکه در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نامگذاری شده‌ است، افزود: یکی از کارهای بزرگ فردوسی در شاهنامه این است که حکیم، فرهنگ ایران پیش از اسلام را با فرهنگ ایران پس از اسلام پیوند داده ‌است.

مدیر مسئول و صاحب امتیاز هفته نامه پامچال در گیلان ادامه داد: هر سال در این روز آیین‌های بزرگداشت فردوسی و شاهنامه در دانشگاه‌ها و نهادهای پژوهشی در سطح کشور برگزار می‌شود.

وی با بیان اینکه همه ایرانیان شاهنامه را دوست دارند و می خوانند تصریح کرد: اینکه ما بارها شاهنامه را زیر و رو می کنیم تنها برای ارزش ادبی یا تاریخی آن نیست، بلکه شاهنامه گزارش زندگی ماست و ما با خواندن و دیدن آن زندگی خویش را مرور می کنیم.

پاداش ستوده افزود: شاهنامه برای ما یک کتاب روز است و نه یک اثر ادبی قرن چهارم، همخوانی و همسانی ساختار فرهنگی و اجتماعی شاهنامه  با ساختار جامعه ی  ما رمز دیرپایی و ماندگاری فریاد همیشه بر افروخته فردوسی است و چه بسیار مردم آگاه که با خواندن  شاهنامه  در جست و جوی پاسخی برای نیازهای ذهنی و اندیشه گی خویشند.

این روزنامه نگار گیلانی، با اشاره به اینکه شاهنامه از همان آغاز، خوانندگان و شنوندگان بسیار داشته و دارد، خاطر نشان کرد: بافت اجتماعی و ساخت فرهنگی شاهنامه آنچنان بر جان و دل ما افتاده است که هر یک از مردم ما می تواند خود را پهلوانی از یک سوارگان گمنام آن بداند.  

این منتقد ادبی با انتقاد از اینکه بسیاری از پژوهشگران و محققان به عمد شاهنامه را تنها یک کتاب تاریخی می خوانند ادامه داد: افرادی که آگاهانه این کتاب بی نظیر را تاریخ می خوانند و در تنگنای دیواره ی تاریخ زندانیش می کنند سودای خاموشی فریادها را در سر می پزند.

 سرپرست خبرگزاری موج در گیلان، با اشاره به خون دل خوردن های فردوسی برای گرداوری شاهنامه در زمان محمود غزنوی، اظهار کرد: شاهنامه با همه ارزش ادبی و اجتماعی و فرهنگی و تاریخیی که دارد همچون بیشتر پژوهش های ادبی در بند سستی و کم کاری افتاده است تا بدان اندازه که تاکنون هنوز نتوانسته ایم دین خود را به آن ادا کنیم.

این کارشناس زبان وادبیات فارسی، آثار ماندگار و جهانی ادبی و هنری را در یک زبان پشتوانه های زبان اصلی آن سرزمین دانست و گفت: اگر تغییری در زبان اصلی ایجاد شود و با این تغییر ارتباط فرهنگی ما را با آن زبان قطع کند یک نوع تهدید برای زبان محسوب می شو  و فردوسی بزرگ در قرن چهارم یعنی زمان فرمانروانی غزنویان که ترک زبان بودند کوشید تا با گردآوری شاهنامه این گنجینه ارزشمند از زبان و ادب پارسی را تا امروز پاس دارد و اینک وظیفه ما اینست که با شناخت شاهنامه و خواندن داستان های حماسی و شیرینی آن برای فرزندانمان در انتقال این فرهنگ ناب به آیندگان گام برداریم.