در چند فصل اخیر فوتبال ایران مربیان سرشناس خارجی هم حتی مشگل گشای تراکتورسازی نبودند. نه جان توشاک ولزی و نه ساغلام ترک تبار و نه آن جورج لیکنز بلژیکی هیچکدام موفق نشدند با وجود برخورداری از امتیاز تماشاگر، تراکتورسازی را در جاده پیروزی به پیش برانند. 

به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج در آذربایجان شرقی، وقتی مربی سالخورده ولی نام آشنای ترک تبار پشت فرمان تراکتور نشست بارقه های امید خودی نشان داد اما مصطفی افندی نیز در تبریز نتوانست بیش از چند هفته تاب آورد و نیمکت تیم پرستاره ولی افول کرده سرخپوشان برای تعیین سکاندار به مربی موقت سپرده شد و الهامی با بردهای متوالی تیمش را دوباره در حد مدعی مطرح کرد و خود به چهره موفق نیمکت تراکتورسازی نزد هواداران تبدیل شد.

راز موفقیت های اخیر تراکتورسازی در صورت کنکاش می تواند معادله مجهولی را رمزگشائی کند که خواسته غالب هواداران دوآتشه و اصیل این تیم مردمی است؛ تیمی که پایگاه انسانی و اجتماعی عظیمی داشته و بزرگترین سرمایه و دارائی را در قالب "هوادار" در شناسنامه اش دارد.

تراکتور نه با ستاره های نامی اش و نه با مربیان نامدار اروپائی خود، هرگز موفق به تحصیل موفقیت نشد و حتی منتهی به فصل اخیر کرسی آسیائی اش را نیز در مسابقات از دست رفته دید با اینحال رویکرد توجه به مربیان بومی و وطنی و تکیه بر حمایت سکونشینان میلیونی تراکتور که با شعار "عیبی یوخ" کلید واژه موفقیت تیم شان در ادامه راه پر فرازونشیب لیگ شدند، خود را مجددا به قافله تیم های صدرنشین و مدعی رساند.

راز دیگر نتیجه گیری تراکتور، تبدیل شدن به یک "تیم" بود؛ تیمی متکی به نیروهای جوان، باتجربه، بومی و داخلی با مهره های خارجی. تیمی که بدون "سوگیتا" آهنگ نفوذ داشت و در غیاب "میمبلا"ی پروئی هم خوب گل زد. تیمی با ریتم دلخواه بازی گروهی که در جریان مسابقات به ترمیم و پوشش خطوط سه گانه همت کرد. تیمی با تفکرات یک مربی آینده دار که پایه موفقیت نماینده خراسان در فصل پیش بود؛ یک مربی با دانش فنی مقبول که به لحاظ روحی - روانی تاثیر شگرفی در نحوه عملکرد شاگردانش داشت.

تراکتور محبوب به یک قابلیت ممتاز دیگر هم مجهز شد و آن "مهره چینی" اصولی و نتیجه بخش بود. چیزی که دنیزلی در آن عجز مشهود داشت وگرنه ساکت الهامی با همان بضاعت، یازده بازیکن منتخب خود را روانه مسابقات کرد اما این کجا و آن کجا!

لیگ برتر اینک به نیمه راه رسیده و سرنوشت نامعلومی در انتظار تیم هاست. تراکتور نه اینکه بدون نقص باشد مثل اکثر رقبا، لذا شرط است در خطوط مختلف یارگیری کند اما بدون "یارآوران"!

آنچه که به شکل گیری تراکتور مدل 98 منجر شده، تصاحب عنوان قهرمانی است و به همین منظور هزینه هنگفتی برای موفقیت این تیم صورت گرفته و ضروری است برای دلگرمی چنین حمایتی که شاید بتوان مدعی شد در تاریخ این باشگاه - مخصوصا پس از تحویل مدیریت به بخش خصوصی - بی سابقه بوده، اتفاق مثبت و مهمی در پایان فصل بیفتد؛ اتفاقی که فقط با یک گزینه رقم می خورد: کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر.

تراکتوری ها جام قهرمانی را در رقابت های حذفی قبلا به ویترین افتخارات شان افزوده اند و تنها جامی که می تواند کارنامه این تیم محبوب و مردمی را تکمیل کند جام قهرمانی لیگ برتر است.

و واقعیت این است که تراکتور اگر در چنگال "حاشیه" گرفتار نشود و توان تیمی خود را "یکپارچه" حفظ و "تقویت" کند، تمامی فاکتورهای لازم برای موفقیت را دارد؛ بنیه مالی، سرمایه انسانی و مهره های صاحب انگیزه در درون و برون مستطیل سبز. مشروط بر آنکه بخواهند تا نوای پیروزی را تا کسب قهرمانی بنوازند.